کارت‌های حافظه microSD کوچک‌تر از حافظه‌های SD هستند؛ آن‌ها حافظه‌هایی با ظرفیت زیاد هستند و با پسوند SD، SDHC و SDXC نام‌گذاری می‌شوند. انواع استانداردهای SD، SDHC و SDXC هم با توجه به افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی این کارت‌ها تعریف شده‌اند که معمولا تا ظرفیت ۲ گیگابایت با استاندارد SD، از ۲ تا ۳۲ گیگابایت با استاندارد SDHC و از ۳۲ گیگابایت تا ۲ ترابایت هم با استاندارد SDXC تولید و عرضه می‌شوند.
این کارت‌های حافظه برای دوربین‌های دیجیتال، گوشی‌های موبایل و دستگاههای دیجیتالی که شیار microSD را پشتیبانی می‌کنند، استفاده می‌شوند. کارت‌های microSD را می‌توان در آداپتور استاندارد آن قرار داد؛ برق مصرفی آن‌ها از ۲.۷ تا ۳.۶ ولت است.
سرعت خواندن و نوشتن این مدل کارت حافظه برابر با ۲۰ و ۱۴ مگابایت بر ثانیه است.
این روز‌ها با توجه به حجیم‌شدن فایل‌هایی که روزانه با آن‌ها سروکار داریم، دغدغه‌ی نگهداری از اطلاعات باارزش یا حافظه‌ای جانبی که نقلوانتقال آن ساده هم باشد، بیش از هر زمانی حس می‌شود. کمتر دستگاهی پیدا می‌شود که حافظهی داخلی اصلی آن جوابگوی حجم موردنیازمان باشد؛ مگر آنکه برای دستگاهی که قصد خریدش را داریم، مبلغ بیشتری در مقایسه با حالت عادی بپردازید. استفاده از کارت‌های حافظهی جانبی کمک می‌کند تا حافظهی موردنیاز و امنی را که نقلوانتقال آن ساده هم است، با قیمتی معقول بخریم. با پیشرفت تکنولوژی، دستگاههای دیجیتال روز به‌روز کوچک‌تر می‌شوند، این در مورد کارت‌های حافظهی جانبی هم صادق است؛ این سری حافظه‌های ذخیره‌سازی هر روز کوچک‌تر می‌شوند تا علاوه‌بر استفاده‌ی ساده، جای کمتری را هم در دستگاههای دیجیتال کوچک امروزی اشغال کنند.
کارت حافظه
«میکرو اس‌دی» (microSD) کوچک‌ترین کارت‌های حافظهی حال‌و‌حاضر دنیاست که اغلب شرکت‌ها برای افزایش حافظهی داخلی دستگاههای خود از آن استفاده می‌کنند. کارت‌های حافظهی micro SD می‌توانند برای افزایش حافظهی موبایل یا تبلت استفاده شوند؛ اما علاوه‌براین دستگاه‌هایی هم وجود دارند که حافظه‌ای مستقل برای ذخیره‌سازی ندارند و کارکردشان وابسته به کارت‌های حافظه است. دوربین دیجیتال یا ورزشی، پخش/ضبط کننده موسیقی، لپ‌تاپ، هدفون، مودم، اسپیکر پرتابل، پخش ماشین، ساعت هوشمند یا هر دستگاه دیجیتال دیگری که بخواهد به‌نوعی با حافظه جانبی در ارتباط باشد، به‌ناچار باید از این نوع کارت‌ها استفاده کنند.
جالب است بدانید گذشت زمان تنها روی کوچک‌ترشدن این حافظه‌ها تاثیر نداشته؛ بلکه روی سرعت، ظرفیت و کیفیت استفاده از آن‌ها هم به‌صورت عجیبی موثر بوده است. این روز‌ها انواع مختلفی از آن‌ها را در بازار پیدا می‌کنیم که انتخاب بهترینشان کار را برای ما سخت می‌کند.
چرا micro SD ؟
احتمالا نیاز به حافظه‌ای که در کنار استفاده‌ی ساده و امکان نقلوانتقال بی‌دردسر، سرعت مناسبی هم داشته باشد، دلیل به‌وجودآمدن micro SDها بوده است. نسل‌های قبلی این حافظه که به mini SDها معروف بودند، دیگر وجود ندارد. این روز‌ها تنها از SD کارت‌ها آن هم فقط در دوربین‌های دیجیتال حرفه‌ای استفاده می‌شود. میکرو SDها که گاهی اوقات و در بعضی از دستگاه‌ها با نام «ترانس فلش» (TransFlash) یا TF شناخته هم می‌شوند، از سال ۲۰۰۵، خودی نشان دادند و به‌سرعت جای خود را در دل دستگاههای دیجیتال باز کردند. طوری که تنها با گذشت یک سال از حضورشان، ظرفیت چهارگیگابایتی آن‌ها روانه‌ی بازار شد و بعدازآن هم سرعت‌ها و ظرفیت‌های متفاوت که همه نشان‌دهنده‌ی محبوبیت بیش‌ازحد این سری حافظه‌ها هستند، روانه‌ی بازار شدند.
ظرفیت
این روز‌ها هر ظرفیتی از micro SD که مدنظرتان باشد، پیدا می‌کنید. مهم است چه مقدار از ظرفیت کارتی را که انتخاب کرده‌اید پر می‌کنید و مهم‌تر اینکه قصد دارید آن را برای چه دستگاهی استفاده کنید. مهم‌ترین نکته‌ای که باید هنگام خرید به آن دقت کنید، ظرفیتی است که دستگاه شما پشتیبانی می‌کند. اگر برای گوشی یا تبلت قصد خرید دارید، تراشه‌ی استفاده‌شده در این دستگاه‌ها مشخص‌کننده‌ی ظرفیتی است که دستگاه‌تان بدون مشکل از آن پشتیبانی می‌کند. برای دوربین‌ها موضوع کمی فرق دارد و بسیاری از دوربین‌ها، هر ظرفیتی از micro SD را پشتیبانی می‌کنند، این نکته را هم در نظر داشته باشید که برای استفاده از micro SD در دوربین‌های حرفه‌ای حتما باید از تبدیل استفاده کنید، این نکته را هنگام خرید رعایت کنید تا بتوانید از کارت خود در هر دوربینی استفاده کنید. در حال حاضر، دستگاههای دیجیتال می‌توانند ظرفیت‌هایی بین ۲گیگابایتی تا ۲ترابایتی micro SD کارت‌ها را پشتیبانی کنند؛ البته که در حال حاضر نهایت ظرفیت این کارت‌ها ۵۱۲ گیگابایت است که قیمت فوق‌العاده زیادی دارند.
با نگاه‌کردن به لوگویی که روی کارت نوشته شده است، می‌توان تا حدودی ظرفیت آن را تشخیص داد. معمولا نماد SD تنها به کارت‌هایی با ظرفیت‌هایی تا ۲ گیگابایت اختصاص دارد که از فرمت‌های FAT12 و FAT16 پشتیبانی می‌کند. نماد SDHC روی کارت‌هایی که ظرفیتی بین ۲ گیگابایت تا ۳۲ گیگابایت دارند، دیده می‌شود و به طور معمول از فرمت FAT32 پشتیبانی می‌کنند. نماد SDXC هم نشان‌دهنده‌ی کارت‌هایی با ظرفیت ۳۲ گیگابایت تا ۲ ترابایت است که از فرمت exFAT پشتیبانی می‌کنند.
شاید برایتان جذاب باشد بدانید، دوربین حرفه‌ای شما یا گوشی‌تان با یک کارت حافظهی ۱۶گیگابایتی می‌تواند چند عکس ثبت کند، چقدر موسیقی در خود جا دهند یا حتی چه مدتی می‌شود با آن فیلم ضبط کنید؛ البته توجه داشته باشید که این تعداد یا زمان‌های نوشته‌شده، کاملا تقریبی هستند و هیچ تضمینی برای این تعداد وجود ندارد.
انواع، کلاس و سرعت
این پیشرفت‌ها هر روز پررنگ‌تر می‌شوند و برای کسانی که می‌خواهند کارت‌های حافظه بخرند، آشنایی با علایم و نوشته‌هایی که روی این کارت‌ها درج‌شده، مهم به نظر می‌رسد. با این اعلام می‌توان توجیه شد که هر کارت برای چه منظوری تولید شده، چقدر سرعت دارد و توسط چه دستگاه‌هایی پشتیبانی می‌شود.
اولین موردی که شناخت آن ضروری به نظر می‌رسد، مفهمومی به نام “کلاس” است. این مفهموم بیانگر سرعت خواندن و نوشتن روی micro SD است که به‌صورت عددی در داخل یک دایره روی کارت حافظه نوشته می‌شود یا درنهایت روی بسته‌بندی micro SDها درج‌شده‌اند تا هنگام خرید بدانید کارت حافظهی مدنظرتان چه مشخصاتی دارد.
کارت‌های حافظهی micro SD، روند رو به رشد عجیبی داشته‌اند. به‌طوری‌که از ابتدای تولید تابه‌حال سرعت نوشتن روی آن‌ها تقریبا ۴۰ برابر شده است. این موضوع نشان‌دهنده‌ی اهمیت و کاربری بی‌رقیب این نوع کارت‌هاست.
کلاس ۲: کارت‌های اولیه از این کلاس پشتیبانی می‌کردند و نهایت سرعت نوشتن روی آن‌ها دو مگابایت بر ثانیه است. این کلاس می‌تواند درنهایت فیلم‌برداری با کیفیت SD را پشتیبانی کند. سرعت این کلاس به‌عنوان سرعت پیش‌فرض و با نشانه‌ی SD روی بدنه شناخته می‌شود.
کلاس ۴: این کلاس هم تمام مشخصات کلاس قبلی را دارد، با این تفاوت که نهایت سرعت نوشتن روی آن ۴ مگابایت بر ثانیه است و برای ضبط ویدیو‌هایی HD و full HD مناسب است. روی این کارت‌ها هم همان لوگوی SD نقش بسته است.
کلاس ۶: در دو کلاس قبلی عدد عنوان‌شده تنها برای کلاس سرعت کارت حافظه بود؛ اما از این کلاس به بعد، کلاسی با عنوان کلاس سرعت ویدیو هم اضافه شده است که نماد آن یک عدد در کنار یک حرف V است. کلاس ۶ که سرعت نوشتن روی آن به ۶ مگابایت بر ثانیه می‌رسد، با کلاس سرعت ویدیوی V6 هم شناخته می‌شود و می‌توانید روی آن ویدیو‌های full HD را با سرعت ۳۰ فریم بر ثانیه ضبط کنید.
کلاس ۱۰ / UHS1 / U1: رسیدن به این سرعت از انتقال دیتا را می‌توان تحولی در micro SDها دانست. از این کلاس به بعد دو مفهوم جدید که با نام‌های “کلاس بازده برنامه” و “کلاس سرعت UHS” شناخته می‌شوند که برای معرفی صحیح‌تر و شناخت نوع کاربری کارت‌ها به آن‌ها اضافه شدند. از کلاس ۱۰ به بعد ۴ نوع کلاس سرعتی متفاوت وجود دارد؛ کلاس سرعت که نشان‌دهنده‌ی سرعت انتقال ۱۰ مگابایت بر ثانیه است. کلاس UHS که مفهوم جدیدی است، با درج لوگو‌های UHS1 یا UHS2 روی micro SDها مشخص می‌شود. معمولا کلاس سرعتی UHS با یک حرف U که در داخلش عددی نوشته شده است، نشان داده می‌شود؛ همچنین این کلاس مفهومی به نام سرعت BUS دارد که با اعداد یونانی نمایش داده می‌شوند و نشان‌دهنده‌ی سرعت باس کارت حافظهی جانبی است که معمولا برای هماهنگی با سخت‌افزار شما کاربرد دارد. باس این نوع کارت‌ها می‌تواند UHS-I یا UHS-II باشد. باس UHS-I با سرعت‌های ۱۲.۵(SDR12)، ۲۵(SDR25)، ۵۰(SDR50, DDR50) و ۱۰۴(SDR104) که بر حسب مگابایت بر ثانیه هستند و با نام معادلی که در داخل پرانتز نوشته شده، قابل‌شناسایی است. باس UHS-II هم با سرعت‌های ۱۵۶(FD156) و ۳۱۲(HD312) مگابایت بر ثانیه هستند و با نام‌های متناظر با هر سرعت شناسایی می‌شوند. روش جذاب دیگری که می‌توان کارت‌هایی با باس UHS-II را از سایر micro SDها تشخیص داد، از دو ردیف پین استفاده‌شده روی آن‌هاست که برای انتقال پرسرعت اطلاعات وجود آن‌ها منطقی است.
اگر تعریف درستی از باس در کارت حافظهی جانبی بخواهیم داشته باشیم، باید بگوییم که این فرکانسی سیگنال کلاکی است که اطلاعات را به کارت وارد و از آن خارج می‌کند. هرچه مقدار این باس بالاتر باشد، کارت حافظهی جانبی زمان کمتری را به‌عنوان «مشغول» (Busy) دارد و البته با سرعت بالاتری به خواندن و نوشتن می‌پردازد.
کلاس سرعت ویدیو در این کلاس هم با V10 شناخته می‌شود، این یعنی با این کارت می‌توانید ویدیو‌های full HD را تا سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه ضبط کنید. حتی mirso SDهایی که باس بالا دارند و با عنوان C10 شناخته می‌شوند می‌توانند از پخش زنده با کیفیت HD پشتیبانی کنند.
همچنین در این کلاس، مفهوم جدیدی به نام کلاس بازدهی برنامه هم وجود دارد که به کمک عددی که در کنار حرف A نوشته شده، شناخته می‌شود. کلاس A1 نشان می‌دهدکه micro SD شما نوشتن ۵۰۰ عملیات بر ثانیه و خواندن ۱۵۰۰ عملیات بر ثانیه هنگام اجرای بازی یا برنامه‌ای که روی micro SD نصب شده است را پشتیبانی می‌کند.
کلاس UHS3/U3: این کلاس تنها برای مصارفی که به سرعت بسیار بالا احتیاج دارند تولید شده است. تمام کاربرد این کلاس در ضبط ویدیو خلاصه می‌شود؛ به همین دلیل دارای سه کلاس سرعت ویدیو V30، V60 و V90 است. کارت‌هایی با کلاس U3، سرعت ۳۰ مگابایت بر ثانیه را برای نوشتن فراهم می‌کنند. کلاس V30 هم برای ضبط ویدیو‌های با کیفیت full HD و 4K با سرعت فریم ۶۰ یا ۱۲۰ بر ثانیه کاربرد دارد؛ البته در این کلاس باس مفهوم مهمی به حساب می‌آید و برای فریم بالاتر باید کارت‌هایی با باس UHS بالاتر خریداری کنید. کلاس سرعت‌های V60 و V90 برای ضبط ویدیو‌هایی با کیفیت 8K و تعداد ۶۰ یا ۱۲۰ فریم بر ثانیه هستند. این کارت‌ها قیمت‌های فوق‌العاده زیادی دارند و توسط هر دستگاهی پشتیبانی نمی‌شوند.
کارت‌های جدیدتر از کلاس ۱۰، دیگر با مفهوم کلاس با عدد و دایره‌ای شناخته نمی‌شوند و تنها با کلاس سرعت UHS شناخته می‌شوند.
جمع‌بندی
مهم است بدانید برای هر دستگاهی چه نوع کارت حافظه‌ای با چه سرعت و ظرفیتی بخرید. با پیشرفت فناوری هر روز به سرعت و قابلیت‌های micro SDها اضافه می‌شود و همین موضوع باعث شده تا انتخاب درست از بین این کارت‌ها مشکل باشد؛ اما اگر به علایم و سرعت نوشته‌شده روی این کارت‌ها توجه کنید و از مفهوم آن‌ها با خبر باشید، می‌توانید بهترین انتخاب ممکن را بکنید.
مشخصات
-
ابعاد
۱ × ۱۱ × ۱۵ اینچی میلی متر
-
سایر مشخصات
– به همراه آداپتور SD
-
ظرفیت
هشت گیگابایت
-
قابلیت‌های مقاومتی
مقاوم در برابر ضربه
-
استاندارد سرعت
Class 10
-
سرعت خواندن
۲۰ مگابایت بر ثانیه
-
سرعت نوشتن
۱۴ مگابایت بر ثانیه
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.