در طول قرن گذشته، موش خانگی در تحقیقات ژنتیکی بهبه مدل ترجیحی پستانداران برای دانشمندان تبدیل شده است. جالب است بدانید امروزه دانشمندان از موش برای شبیه سازی اختلالات ژنتیکی هم انسان استفاده می کنند.
به عنوان یک ابزار علمی، موش ها به سرعت بخشیدن به پیشرفت تحقیقات کمک کرده اند و امکان ساخت داروهای مهم جدید را فراهم کرده اند.
ژنوم موش تقریباً ۳۵۰۰ میلیون جفت باز و حاوی بیش از ۲۳۰۰۰ ژن کد پروتئین است.
مزایای استفاده از موش در تحقیقات
موش از نظر آناتومی، فیزیولوژی و ژنتیک شباهت های زیادی به انسان دارد.
ژنوم موش بسیار شبیه به ژنوم ما است و تحقیقات ژنتیکی موش را به ویژه برای مطالعه بیماری های انسانی مفید می کند.
موش ها مقرون به صرفه هستند زیرا ارزان هستند و مراقبت از آنها آسان است.
موش های بالغ به سرعت تکثیر می شوند. آنها می توانند هر سه هفته یکبار تولید مثل کنند. بنابراین دانشمندان موش های نمونه زیادی برای کار و تحقیق روی آنها دارند.
موش کوچک است، بنابراین نگهداری اش هم راحت تر است.
فاصله زمانی بین تولد موش و زایمان کوتاه است، معمولاً حدود ۱۰ هفته. این بدان معنی است که چندین نسل را می توان در یک دوره کوتاه مشاهده کرد.
موش طول عمر کوتاهی دارد (یک سال موش برابر با ۳۰ سال انسان است) به این معنی که دانشمندان به راحتی می توانند اثرات پیری را اندازه گیری کنند.
موش ها برای مطالعه بیماری های پیچیده مانند تصلب شرایین و فشار خون بسیار مفید هستند، زیرا بسیاری از ژن های مسئول این بیماری ها بین موش و انسان مشترک است. تحقیقات روی موش ها بینش هایی را در مورد عوامل خطر ژنتیکی این بیماری ها در جمعیت انسانی ارائه می دهد.
دستکاری ژنوم موش نسبتا آسان است، به عنوان مثال، اضافه کردن یا حذف یک ژن برای درک بهتر نقش آن در بدن انسان در سالیان اخیر بسیار مورد استفاده قرار گرفته است. استفاده از این روش ابزار قدرتمندی برای مدل‌سازی بیماری‌های خاص زمانی که یک ژن جهش‌یافته در بیماری نقش دارد، فراهم می‌کند.
موش‌ها برای مطالعه سیستم‌های بیولوژیکی پیچیده موجود در انسان، مانند سیستم ایمنی، غدد درون‌ریز (هورمون‌های بدن)، عصبی، قلبی عروقی و اسکلتی، بسیار بهتر از مگس‌ها یا کرم‌ها هستند و مانند انسان به طور طبیعی به بیماری هایی مبتلا می شوند که بر این سیستم های ایمنی بدن تأثیر می گذارد مثل سرطان و دیابت.
