بر اساس مقاله‌ی جدیدی که در مجله‌ی Frontiers in Astronomy and Space Sciences چاپ شده است، محققین پنج منظومه‌ی جدید را بین فاصله‌ی ۲،۷۶۴ تا ۵،۹۳۳ سال نوری از زمین و در صورت‌های فلکی شلیاق و ماکیان کشف کرده‌اند که به نظر می‌رسد دارای ناحیه‌ی قابل سکونت ابدی در اطراف ستاره‌های خود هستند. این منظومه‌ها کپلر ۳۴، ۳۵، ۳۸، ۶۴ و ۴۱۳ نامگذاری شده‌اند. کپلر ۶۴ دارای چهار ستاره‌ی همدم است که در مرکز منظومه به دور یکدیگر می‌چرخند. بقیه‌ی منظومه‌ها دارای دو ستاره‌ی مرکزی هستند. همه‌ی منظومه‌ها دارای سیاره‌ای به اندازه‌ی نپتون و شاید بزرگ‌تر از آن هستند.
دکتر «نیکولاس گورگاکاراکوس» از دانشگاه نیویورک واقع در شهر ابوظبی کشور امارات متحده‌ی عربی، می‌گوید: «احتمال وجود حیات بر روی سیاره‌هایی که در ناحیه‌ی قابل سکونت منظومه‌ی خود هستند، بسیار بیشتر از دیگر سیاره‌ها است. ما در این مطالعه وجود ناحیه‌ی قابل سکونت در ۹ منظومه را مورد بررسی قرار دادیم.
همه‌ی این منظومه‌ها دارای سیاره‌های بزرگ در اطراف ستاره یا ستاره‌های مرکزی خود بوده‌اند. ما می‌دانیم که اگر یک منظومه دارای دو ستاره‌ی مرکزی باشد، ولی دارای سیاره‌ی بزرگ درون خود نباشد، احتمال وجود سیارات قابل سکونت در آن بیشتر است. اکنون در این مطالعه دریافتیم که بخش بزرگی از این منظومه‌ها در صورت وجود سیاره‌های غول‌پیکر نیز امکان داشتن نواحی قابل سکونت را دارند.»
محققین دریافتند که مطابق با تحقیقاتی که در گذشته انجام شده بود، چند نمونه از منظومه‌های مورد بررسی امکان داشتن سیاره در ناحیه‌ی قابل سکونت خود را ندارند. از بین منظومه‌هایی که خلاف این مورد بودند، کپلر ۳۸ بیش از همه امکان وجود سیاره در ناحیه‌ی قابل سکونت خود را دارد. ناحیه‌ی قابل سکونت پنج سیستم تایید شده بین ۰.۴ تا ۱.۵ برابر فاصله‌ی خورشید از زمین عرض دارند.
محققین می‌گویند: «کپلر ۳۸ بهترین کاندیدا برای وجود حیات است که ۳،۹۷۰ سال نوری از ما فاصله دارد و دارای سیاره‌ای به اندازه‌ی نپتون است.»
