عضو هیأت مدیره کانون هماهنگی شوراهای استان تهران گفت: نمی‌توان در مورد صندوق تامین اجتماعی صحبت کرد اما اشاره‌ای به کاهش و ضعف خدمات درمانیِ ارائه شده توسط این صندوق نکرد. کارگران آنطور که باید و شاید از خدمات درمانیِ مناسب برخوردار نیستند.
علیرضا فتحی (عضو هیأت مدیره کانون هماهنگی شوراهای استان تهران) امنیت شغلی، معیشت و تامین اجتماعی را مهم‌ترین دغدغه‌ی کارگران دانست و گفت: همه‌ی این مسائل متأثر از سیاستهای دولت است و چنانچه سیاست‌ها در سطح کلان اصلاح نشود، مشکلات کارگران نیز از بین نخواهد رفت.
وی گفت: امروز و با وجودِ افزایش ۵۷درصدیِ دستمزد همچنان تامین حداقل‌های زندگی دغدغه‌ی کارگران است در صورتیکه کسی که کار می‌کند نباید دغدغه‌ی تامین نیازهای اساسی خود را داشته باشد.
فتحی ادامه داد: مشکلاتِ معیشتی طی چند سال گذشته دامنِ کارگر و بازنشسته را گرفته و به نظر می‌رسد با سیاستهای ریاضتیِ دولت این وضعیتِ همچنان ادامه پیدا کند.
عضو هیأت مدیره کانون هماهنگی شوراهای استان تهران در ادامه با انتقاد از عدم افزایش حقوق بازنشستگان در دومین ماه سال گفت: متاسفانه به نظر می‌رسد دولت در این زمینه کوتاهی می‌کند در حالیکه افزایش حقوق مطابق با مصوبه‌ی شورایعالی کار حق کارگران است. اینکه چرا دولت تا به امروز با این افزایش حقوق موافقت نکرده جای سوال دارد! حقوق بازنشستگان، نتیجه‌ی سال‌ها بیمه‌پردازیِ آن‌هاست و در واقع آنچه امروز به عنوان حقوق به آن‌ها پرداخت می‌شود پولی است که از جیب خودشان به آن‌ها می‌رسد.
فتحی همچنین با انتقاد از وضعیتِ خدماتِ درمانیِ بیمه‌شدگانِ تامین اجتماعی گفت: نمی‌توان در مورد صندوق تامین اجتماعی صحبت کرد اما اشاره‌ای به کاهش و ضعف خدمات درمانیِ ارائه شده توسط این صندوق نکرد. کارگران آنطور که باید و شاید از خدمات درمانیِ مناسب برخوردار نیستند این در حالی است که آن‌ها پول قابل توجهی به صندوق تامین اجتماعی پرداخت می‌کنند. منکرِ مشکلاتِ صندوق نیستیم اما هزینه‌ی این مشکلات نباید بر دوش کارگر و بازنشسته بیفتد. آن‌ها حق بیمه پرداخت می‌کنند تا در هنگام بیماری و سالمندی خیالشان آسوده باشد اما متاسفانه این آسودگیِ خاطر دست نیافتنی شده است.
عضو هیأت مدیره کانون هماهنگی شوراهای استان تهران تصریح کرد: نیروی کار ما به لحاظ روحی در وضعیتِ مناسبی قرار ندارد و شاید این را بتوان ناشی از بی‌توجهی به این نیرویِ پُراهمیت دانست. به هر حال رشد تولید و پیشرفتِ اقتصادی در هر کشوری بیش از هرچیز وابسته به نیروی کار آن کشور است و از نیرویی که به لحاظ روحی و جسمی در وضعیتِ مناسبی قرار ندارد و دغدغه‌ی اصلیِ آن تامینِ نیازهای روزمره است، نمی‌توان انتظارِ حرکتِ روبه جلو داشت.
