برخورد با اجرام بسیار ریز سرگردان در فضا، فقط برای تلسکوپ فضایی جیمز وب اتفاق نمی‌افتد، بلکه تمام مسافران فضایی ناگزیر با این معضل رو‌به‌رو می‌شوند.
۱۸ خرداد، ناسا فاش کرد که تلسکوپ فضایی جیمز وب، رصدخانه فضایی قدرتمند جدیدش در اعماق فضا مورد اصابت ریزشهاب‌واره‌ای بزرگتر از حد انتظار قرار گرفته و دراثر آن، گودی کوچکی در یکی از آینه‌های اصلی‌اش ایجاد شده است. این خبر کمی شوکه‌کننده بود؛ زیرا برخورد تنها پنج ماه پس از آغاز سفر فضایی تلسکوپ رخ داد. بااین‌حال چنین اصابت‌هایی صرفاً نمایانگر جنبه‌ی اجتناب‌ناپذیر سفرهای فضایی هستند و قطعاً برخوردهای بیشتری در راه است.
فضا برخلاف آنچه از نامش برمی‌آید، دقیقاً خالی نیست. در منظومه شمسی، تکه‌های ریز گردوغبار فضایی با سرعت‌های فوق‌العاده بالایی که می‌تواند به ده‌ها هزار کیلومتر بر ساعت برسد، در مناطق بین سیارات ما حرکت می‌کنند. این ریزشهاب‌واره‌ها که بزرگتر از دانه‌ی شن نیستند، اغلب قطعات کوچکی از سیارک‌ها یا دنباله‌دارها هستند که از آن‌ها کنده شده‌اند، اکنون به دور خورشید می‌چرخند و همه جا وجود دارند. براساس یک تخمین تقریبی از شهاب‌واره‌های کوچک درون منظومه شمسی، مجموع جرم کل آن‌ها در حدود ۵۵ تریلیون تن است. اگر تمام آن‌ها در یک سنگ ترکیب شوند، تقریباً به اندازه‌ی یک جزیره کوچک می‌شوند.
چنین حجمی از ذرات پراکنده در فضا بدان معنی است که اگر فضاپیمایی را به اعماق فضا بفرستید، قطعاً در نقطه‌ای مورد اصابت یکی از این شهاب‌واره‌های کوچک قرار خواهد گرفت. با دانستن این موضوع، مهندسان فضاپیما وسایل نقلیه‌ی خود را با سپرهای ویژه‌ای برای مقاومت دربرابر برخورد ریزشهاب‌واره‌ها می‌سازند. آن‌ها اغلب از مانع چندلایه‌ی ویژه‌ای به نام سپر ویپل استفاده می‌کنند. اگر سپر مورد اصابت یک ریزشهاب‌واره قرار گیرد، ذره از لایه‌ی اول عبور می‌کند و به مراتب تکه‌تکه‌تر می‌شود. درنتیجه لایه‌ی دوم مورد اصابت ذرات به مراتب کوچک‌تر قرار می‌گیرد. چنین سپری معمولاً در اطراف قطعات حساس فضاپیما برای محافظت بیشتر استفاده می‌شود.
اما با تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، این کار دشوارتر است. آینه‌های با روکش طلای تلسکوپ باید درمعرض محیط فضا قرار گیرند تا بتوانند نور را از نواحی دوردست کیهان به درستی جمع‌آوری کنند. در حالی‌که این آینه‌ها برای مقاومت دربرابر برخی ضربه‌ها ساخته شده‌اند، دربرابر برخورد ریزشهابوارههای بزرگتر، مانند آنچه در ماه می به جیمز وب برخورد کرد، کمابیش آسیب‌پذیر هستند. این ریزشهاب‌واره هنوز کوچک‌تر از یک دانه‌ی شن بود؛ اما بزرگتر از چیزی بود که ناسا پیش‌بینی می‌کرد و بدان اندازه بود که به یکی از آینه‌ها آسیب برساند.
اپراتورهای فضاپیما تجمع ریزشهاب‌واره‌هارا در فضا مدل‌سازی می‌کنند تا تعداد دفعاتی را که ممکن است یک فضاپیما در هر قسمت از منظومه شمسی مورد اصابت آن‌ها قرار گیرد، بهتر درک کنند و همچنین دریابند ذرات با چه اندازه‌ای می‌توانند به سخت‌افزار آن‌ها آسیب بزنند. اما حتی با وجود این تلاش‌ها، فضاپیما به کلی مصون نخواهد بود. دیوید مالاسپینا، اخترفیزیکدان دانشگاه کلرادو که برخورد گردوغبار کیهانی روی فضاپیماها را مطالعه می‌کند، به خبرگزاری ورج می‌گوید: «همه چیز احتمالات است. شما فقط می‌توانید بگویید این احتمال برایم وجود دارد که با ذره‌ای به این اندازه برخورد کنم. اما اینکه اصلا برخورد کنید یا خیر، به شانس بستگی دارد.»
ریزشهاب‌واره‌ها می‌توانند خاستگاه‌های بسیار مختلفی داشته باشند. آن‌ها می‌توانند ذرات باقی‌مانده از برخوردهای پرسرعتی در فضا باشند که سنگ‌های فضایی را به قطعات کوچک تبدیل می‌کنند. سیارک‌ها و دنباله‌دارها نیز در طول زمان با ذرات فضایی و فوتون‌های خورشید بمباران و به قطعات کوچک تبدیل می‌شوند. یک سیارک همچنین می‌تواند به سیاره بزرگی مانند مشتری خیلی نزدیک و دراثر کشش گرانشی قوی آن متلاشی شود. یا یک جسم می‌تواند با نزدیک‌شدن بیش از حد به خورشید و گرم‌شدن شدید، دچار انبساط و تکه‌تکه‌شدن شود. حتی ریزشهابوارههای میان‌ستاره‌ای نیز وجود دارند که از محله‌های کیهانی دورتر به منظومه شمسی ما وارد می‌شوند.
