رویای انسان پرنده به حقیقت می‌پیوندد

وسایل و ابزارهای باورنکردنی در طیف وسیعی وجود دارند. بعضی از آنها مانند تفنگ گرانشی در مجموعه «نیمه عمر» کاملا عجیب و غریب به نظر می‌رسند و از نظر فیزیکی قابل توجیه نیستند، ولی بعضی دیگر مانند ارتباط‌دهنده‌ها در مجموعه پیشتازان فضا کمی به واقعیت نزدیک‌ترند. جت پک یک مثال خوب از هر دو دسته است، چرا که در عین تخیلی بودن رویای انسان را نیز تحقق می‌بخشد و این امکان را به افراد می‌دهد تا در سه بعد حرکت کنند. در واقع جت‌ پک دریچه جدیدی را به روی آرزوی دیرینه انسان باز می‌کند.

جت پک راهی برای تحقق آرزوی دیرینه انسان

در برخی از آثار تخیلی، جت پک ها در آینده به یک وسیله حمل و نقل برای استفاده روزمره انسان تبدیل شده‌اند. در بازی‌های ویدیویی مانند Halo: Reach نیز جت پک ها یک المان اضافی را به بازی اضافه می‌کنند.

اما سوالی که پیش می‌آید این است که آیا هیچ‌کدام از اینها واقعیت دارند؟ آیا ارتش‌ها تلاش می‌کنند تا با استفاده از جت پک ها بالای سر دشمنان خود پرواز کند؟ آیا غیرنظامیان از جت پک ها برای رفت و آمد روزانه خود استفاده می‌کنند تا از ترافیک صبحگاهی در امان بمانند؟ و اگر جت پک ها واقعیت داشته باشند آیا بهترین گزینه برای حمل و نقل هستند؟ اینها سوالاتی است که در این مقاله به آنها می‌پردازیم.

نحوه عملکرد جت پک ها

اگرچه جت پک بسیار پیچیده به نظر می‌رسد، اما ایده پشت آن بسیار ساده است. یک کمربند را به نوعی موتور جت یا موشک می‌بندند و یک وسیله را برای کنترل سوپاپ و فرمان تعبیه می‌کنند. سپس یک نفر را به آن بسته و برایش آروزی موفقیت می‌کنند.

نیروی پرتاب موشک یا جت فشاری را اعمال می‌کند که پک و شخصی که آن را می‌پوشد در جهت مخالف می‌روند. موتورهای جت پک باید نیروی پرتاب کافی برای بلند کردن پک و انسان را داشته باشند و در عین حال تا جایی که ممکن است اقتصادی باشد.

سوخت وزن زیادی دارد و فضا را اشغال می‌کند، بنابراین فقط می‌توان مقدار محدودی از آن را حمل کرد و جت پک باید حداکثر استفاده از آن را ببرد. کمربند نیز خیلی مهم است چرا که هیچ‌کس دوست ندارد وقتی در چند هزار فوتی از سطح زمین قرار دارد، جت پک از او جدا شود.

همچنین یک نوع چتر نجات باید تعبیه شود؛ زیرا ممکن است دستگاه دچار نقص فنی شود یا سوختش تمام شود. موادی مانند فیبرکربن و آلومینیوم گزینه‌های خوبی به شما می‌ٰروند زیرا هم بادوام و هم سبک هستند.

اگر یک جت پک JB-9 به انسان بسته شده باشد، سوپاپ سمت راست میزان نیروی پرتاب موتورها را تحت کنترل دارد که به نوبه خود سرعت و ارتفاع را تعیین می‌کند. سوپاپ سمت چپ مجموعه‌ای از باله‌های متصل به پایین هر جت را تنظیم می‌کند تا از طریق فرمان کنترل شود. جت پک همچنین روی یک مفصل گوی و کاسه می‌چرخد و به کاربر این امکان را می‌دهد که مسیر حرکت خود را راحت‌تر کنترل کند.

قدمت استفاده انسان از جت پک ها

ماهنامه آمریکایی Popular Science از سال ۱۹۵۸ توسعه جت پک ها را شرح داده است. این مجله حتی به طراحی یک هلیکوپتر تک نفره در سال ۱۹۴۰ اشاره می‌کند. البته جت پک سال ۱۹۵۸ آن چیزی نیست که شما تصور می‌کنید، زیرا برای پرواز طولانی مدت انسان طراحی نشده بود. نام این پروژه ملخ بود. پروژه ملخ در واقع یک دستگاه سوخت بود که دور کمر سرباز می‌بستند و سرباز می‌ٰتوانست قدرتی فرابشری به دست ‌آورد و رودخانه‌ای به عرض ۱۵ متر را بپرد.

پروژه ملخ درست مانند پروژه بشقاب پرنده نیروی هوایی، یکی از پروژه‌های بدرد نخور ارتش آمریکا در دهه ۱۹۵۰ بود که به جایی نرسیدند. کمربند پرش در پروژه ملخ شبیه کمربندی بود که جیمز باند به دور کمر خود بسته بود؛ اما این جاسوس بریتانیایی وسیله بهتری داشت. در فیلم Thunderball می‌بینیم که ۰۰۷ با یک جت پک Bell-Textron سفر کوتاهی می‌کند. این جت پک درواقع برای ارتش آمریکا ساخته شده بود.

ارتش آمریکا تصور می‌کرد که Bell-Textron برای سربازانش کمی خطرناک باشد، بنابراین آن را به پشت هیچ سربازی نبست. با این حال، این وسیله پیشرفته با وجود برد کوتاهی که داشت برای دنیای فیلم‌سازی ایده‌آل بود. طراح تولید Ken Adam می‌گوید:

شما فقط ۲۰ ثانیه می‌توانستید پرواز کنید، سپس سوختتان تمام می‌شد و چیزی نداشتید. جاسوس ارشد بریتانیا در کنار ساعت لیزری و ماشین اسپرت زیردریایی‌اش یک جت پک هم داشت و اینجاست که متوجه می‌شویم رویکرد ارتش آمریکا به تکنولوژی بچگانه و سرسری بوده است؛ اما چه زمانی انسان های عادی می‌توانند با یک جت پک بر پشتشان پرواز کنند؟

کمک مخترع مقیم نیوزلند به استفاده انسان از Jetpack

Glenn Martin مدت زیادی است که تلاش می‌کند یک جت پک شخصی بسازد. این مخترع مقیم نیوزلند از دهه ۱۹۸۰ روی ماشین پرنده خود کار می‌کند و با وجود اینکه عرضه آن چندین بار به تعویق افتاد، اکنون آماده فروش است.

در فیلم می‌بینیم که یک خلبان در سال ۲۰۰۹ از مدل Martin استفاده می‌کند، سپس در سال ۲۰۱۲ این مخترع بیانیه‌ای منتشر کرد و گفت امیدوار است که محصول خود را در آن سال به فروش برساند. اختراع مارتین قطعا یک دستاورد بزرگ است؛ اما آنچنان شبیه جت پک‌هایی نیست که در فیلم‌های علمی-تخیلی می‌بینیم.

اختراع مارتین بیشتر از اینکه شبیه یک کوله‌پشتی حاوی سوخت باشد، به قدری بزرگ است که شما را یاد یک وسیله نقلیه می‌اندازد. با این حال، مارتین دنیایی را تصور می‌کند که بیشتر مردم از اختراع او به عنوان یک وسیله حمل و نقل رومزه استفاده می‌کنند.

تولید جت پک ها در ابتدا به حدود ۵۰۰ دستگاه در سال محدود می‌شد و برنامه‌هایی برای افزایش تولید با افزایش تقاضا در نظر گرفته شده بود. قیمت ۱۰۰ هزار دلاری همچون یک مانع به نظر می‌رسد؛ اما احتمالا موضوع قیمت دلیل تولید محدود جت پک هایی مانند جت پک مارتین نیست. چرا که مردم بدون اعتراضی مبالغی بسیار بالاتر را برای خرید خودرو می‌پردازند.

یک وسیله نقلیه الکتریکی سطح بالا مانند تسلا مدل S Plaid یا Lucid Air و یا خودروهای لوکس بنزینی مانند رنج روور یا پورشه قیمت بالایی دارند. هرچند که جت پک ها علاوه بر دور زدن ترافیک، دارای کاربردهای دیگری هم در دنیای واقعی هستند. برای مثال، تیم‌های جستجو و امداد و نجات هنگام وقوع بلایای طبیعی می‌توانند از آنها استفاده کنند تا دید بهتری از موقعیت داشته باشند.

اگرچه پهپادها همین امکان (و بلکه بهتر از آن) را برای ما فراهم می‌کنند، اما مزیت جت پک این است که می‌تواند امدادگر را در سریع‌ترین زمان ممکن به صحنه برساند.

نظارت بر جت پک های شخصی

اداره هوانوردی فدرال (FAA) مانند بسیاری از سازمان‌های دولتی در ضدحال زدن به تفریح مردم عالی عمل می‌کند. شما نمی‌توانید یک پهپاد کوچک را در ملاء عام بدون گذراندن آزمون و مجوز استفاده کنید؛ بنابراین هیچ شانسی وجود ندارد که انسان بتواند با یک جت پک بدون اینکه مقامات ناراحت شوند، به هر کجا که خواست پرواز کند.

اما اینبار اشتباه قضاوت کردید. قوانین مربوط به پرواز انسان با جت پک بسیار کمتر از آن است که فکر می‌کنید. این به این خاطر است که جت پک ها از نظر فنی بسیار سبک هستند و اگر یک جت پک ۱۱۵ کیلوگرم وزن داشته باشد، ظرفیت مخزن سوخت آن کمتر از ۵ گالن (۱۹ لیتر) است و قادر نیست که سریع‌تر از ۵۵ گره دریایی (۱۰۰ کیلومتر بر ساعت) حرکت کند.

طبق قوانین FAA و موسسه خلبانی، برای خلبانی یک جت پک نیازی به قبولی در یک آزمون خاص و گذراندن تعداد مشخصی ساعات پرواز یا داشتن مجوز نیست. در مناطق بیرون شهری و حتی در نزدیکی فرودگاه‌ها تا ارتفاع ۴۰۰ فوت (۱۲۱ متر) جز حریم هوایی محسوب نمی‌شود و به همین خاطر لزومی ندارد نگران برج مراقبت باشید. بنابراین اگر یک جت پک تمام مشخصات دلخواهتان را داشت، می‌توانید بدون مزاحمت‌ از آن استفاده کنید.

با این حال، چند قانون برای استفاده از آن وجود دارد. شما نمی‌توانید بدون دریافت مجوز نزدیک فرودگاه یا مناطق مسکونی پرواز کنید، باید در ساعات روشنایی روز و شرایط جوی مناسب پرواز کنید و نمی‌توانید هیچ مسافری را همراه خود داشته باشید. هر وسیله پروازی دیگر نیز به شما حق تقدم دارد؛ بنابراین اگر یک هواپیما دیدید، باید کنار بروید.

به گفته موسسه حقوقی FindLaw اگر جت پک ها بین انسان‌ ها محبوب شوند، یقینا مانند پهپادها نیازمند قوانین، مقررات و مجوزهای مخصوص به خود خواهند بود.

خرید Jetpack

با همه اینها سوالی که پیش می‌آید این است که انسان چقدر به رویای داشتن یک جت پک و پرواز کردن بر فراز آسمان‌ها نزدیک است؟ شما همین الان می‌توانید یکی بخرید ولی اندازه خرید یک خانه کوچک برایتان هزینه دارد و هیچ کاربرد عملی هم ندارد. اگر پول اضافی دارد، چندین گزینه روی جلو شماست.

جت پک Glenn Martin با قیمت صد هزار دلار شروع می‌شود و می‌تواند با سرعت ۵۰ مایل در ساعت (۸۰ کیلومتر در ساعت) حرکت کند و مسافر خود را تا ۸۰۰ فوت (۲۴۳ متر) به هوا پرتاب کند. این جت پک می‌تواند با سوخت کامل پروازی سی دقیقه‌ای را پشتیبانی کند.  جت پک Aviation نیز چندین مدل دارد اما اطلاعاتی در رابطه با قیمت آنها منتشر نشده است.

به غیر از هزینه، جت پک ها بسیار غیرعملی هستند و بعید به نظر می‌رسد که این موضوع تغییر کند. اگر با مقصد بیشتر از ۲۵ مایل (۴۰ کیلومتر) فاصله دارید، احتمالا باید با چتر نجات فرود بیایید. همچنین واکنش عموم مردم هم باید در نطر گرفته شود. از آنجایی که این وسیله جنبه تفریح و سرگرمی هم دارد، مردم رفتارهای خودشان را کنترل نخواهند کرد. بگذارید با مثال برایتان شفاف کنم.

اگر به شخصی یک ماشین سریع، یک موتورسیکلت یا قایق تندور بدهید احتمالا از نهایت سرعت آنها استفاده خواهد کرد و مقداری آدرنالین در بدن آنها آزاد می‌شود. همین الان هم اوضاع وسایل نقلیه دریایی به اندازه کافی بد است. حال تصور کنید که جت پک ها محبوب شوند و اولین کاری که انسان ها اول صبح می‌کنند سوار شدن به آنها و خوردن به در و دیوار است.

اگر جت پک ها در آینده جایگاهی نداشته باشند، باز هم سفرهای کوتاه درون شهری احتمالا به صورت هوایی باشد. شرکت‌هایی مانند Boeing, American Airlines و United Airlines روی پروژه‌های تاکسی هوایی میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اگر وضعیت شما در چند سال آینده خوب باشد و نخواهید که در ترافیک بمانید، احتمالا ترجیح می‌دهید که سوار یک هواپیمای کوچک اتوپایلت شوید تا اینکه یک کمربند موشکی به کمرتان ببندید.