ملکه بریتانیا در حال گرامی داشت هفتادمین سالگرد تاج‌گذاری خود و ۱۴ کشور دیگر است و به همین خاطر جشن‌های مختلفی در این کشور برگزار می‌شود. او به همراه پرنس فیلیپ مالک برخی خودروهای مشهور در طول این چند دهه بوده‌اند. تصمیم گرفته‌ایم در این مطلب شما را بزرگ‌ترین، برجسته‌ترین و خاص‌ترین خودروهایی که رهبران کشورهای مختلف سوار شده‌اند آشنا کنیم پس با ما همراه باشید. این لیست به ترتیب تقدم و تأخر زمانی مرتب شده و خودروها برتری خاصی نسبت به یکدیگر ندارند.
سیتروئن دی اس (سال ۱۹۵۵)
خودروهای دولتی معدودی به اندازه سیتروئن دی اس با سرنشین اصلی خود مأنوس و هماهنگ بوده‌اند. استایل ویژه این خودرو با ژنرال شارل دوگل کاملاً همخوانی داشت و او از چندین سدان فرانسوی در طول رهبری خود استفاده کرد. هنگامی که کاروان او در سال ۱۹۶۲ موردحمله قرار گرفت ژنرال دوگل به‌صورت خاص از سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک دی اس سپاسگزار بود. علیرغم اینکه لاستیک عقب خودرو به خاطر اصابت گلوله سوراخ شد اما او توانست از مهلکه جان سالم به در ببرد. اگرچه دی اس ۱۹ و نسخه‌های بعدی آن در خدمت رهبران فرانسه بودند اما روسای جمهور این کشور از محصولات پژو و رنو نیز استفاده کرده‌اند. البته رئیس‌جمهور فعلی فرانسه دوباره خودروی دی اس با نام دی اس ۷ کراس بک ریاست جمهوری استفاده می‌کند.
رولزرویس فانتوم V (سال ۱۹۵۹)
فانتوم V گزینه پیش‌فرض و بدیهی برای رهبران کشورهای مختلف بود زیرا به لطف لیست آپشن های بی‌پایان این خودروساز می‌توانستند محصولی باب میل خود داشته باشند. درحالی‌که خانواده سلطنتی بریتانیا فانتوم های خود را نسبتاً ساده نگه داشته‌اند، رهبران دیگر همچون نیکولای چائوشسکو رومانیایی همه‌چیز را به خودروی خود چسباندند. البته این کار برای دیکتاتور کمونیست رومانی نتیجه معکوس داشت زیرا اربابانش در روسیه به او گفتند چنین لیموزین برجسته‌ای را بازگرداند و به همین خاطر فانتوم به مالکی خصوصی فروخته شد. البته مالک مشهورترین فانتوم V را نباید رهبر یک کشور دانست زیرا جان لنون بیتل با خودرویی که طرح رنگی عجیب‌وغریبی داشت بسیار مشهور شد. افرادی که شانس سوار شدن به فانتوم V 516 را داشته‌اند قطعاً سواری نرم و راحت آن را از یاد نخواهند برد. فاصله بین محوری این خودرو به ۳۶۵۰ میلی‌متر می‌رسد و پیشرانه ۸ سیلندر ۶.۲ لیتری رولزرویس نیز قدرت کافی را به گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک می‌فرستد. این خودرو شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر در ساعت ۱۳.۸ ثانیه‌ای دارد.
لینکلن کانتیننتال (سال ۱۹۶۱)
لینکلن کانتیننتال به خاطر ترور جان اف کندی در نوامبر ۱۹۶۳ مشهور شد. کندی سوار نسخه روباز این خودرو بود که مورد اصابت گلوله قرار گرفت و جان خود را از دست داد. این حادثه باعث شد تمامی خودروهای ریاست جمهوری بعدی از نوع سقف بسته و ضدگلوله باشند. همان خودروی کندی نیز بعداً به نمونه‌ای سقف ثابت تبدیل شد. این خودرو هم اکنون در موزه هنری فورد در میشیگان قرار دارد. سابقه ارتباط لینکلن با کاخ سفید به سال ۱۹۳۹ و خودروی سان شاین اسپشیال سفارش داده شده توسط فرانکلین روزولت بازمی‌گردد. در سال ۱۹۶۱ دو دستگاه کانتیننتال به ریاست جمهوری تحویل داده شد که یکی از آن‌ها توسط یک شرکت به مدلی روباز تبدیل شد. این خودرو دارای پیکربندی‌های مختلف برای حفاظت از سرنشینان در برابر برف و باران و درعین‌حال ارائه دید خوب به بیرون بود.
مرسدس ۶۰۰ پولمن (سال ۱۹۶۴)
مرسدس با خوشحالی ۶۰۰ سدان را به همه می‌فروخت اما پولمن به دنبال جلب نظر افرادی بود که با بودجه‌های دولتی بتوانند محصولی خاص سوار شوند. نسخه طویل پولمن با طول ۶.۲۴ متر می‌توانست ظرفیت ۴ تا ۹ نفر را بسته به سفارش مشتری داشته باشد. مالکان مشهور این خودرو شامل پاپ، پادشاه کنیا و همچنین برخی دیکتاتورها همچون صدام حسین بوده‌اند. این لیموزین لوکس از سیستم تعلیق بادی پیچیده و پیشرانه ۸ سیلندر ۶.۳ لیتری ۲۴۷ اسب بخاری استفاده می‌کرد. ۶۰۰ پولمن حداکثر سرعت ۲۰۴ کیلومتر در ساعتی داشت که عملکردی احساس‌برانگیز در زمان خود محسوب می‌شد. تولید این خودرو در سال ۱۹۸۱ و پس از ساخت ۲۶۷۷ دستگاه متوقف شد.
روور P5B (سال ۱۹۶۷)
ظاهر ساده P5B آن را به گزینه‌ای ایده آل برای حمل‌ونقل مقامات بلندپایه دولت بریتانیایی تبدیل کرده بود. این خودرو به اندازه کافی لوکس بود و پرفورمنس کافی آن نیز برای سبقت گرفتن از خودروهای کند خیابان کافی بود. همچنین کلیت خودرو به اندازه‌ای محتاطانه طراحی شده بود که رأی‌دهندگان را به خاطر هزینه‌های گزاف دولتی ناراحت نکند. ولی نسخه‌های بعدی P5B با شیشه‌های ضدگلوله و دیگر کیت‌های امنیتی گران‌قیمت به‌روز شدند. پیشرانه ۸ سیلندر ۳.۵ لیتری این خودرو جزو گزینه‌های محبوب نخست وزیران بریتانیا بود و هارولد ویلسون برای اولین بار آن را انتخاب کرد. چندین نمونه از این خودرو در زمان توقف تولید در سال ۱۹۷۳ خریداری شدند تا مارگارت تاچر بتواند سوارشان شود. او در دهه ۸۰ میلادی همچنان به روور وفادار باقی ماند زیرا فهمید جگوار XJ سری ۲ فضای سر عقب کمی دارد. البته بعدها و با معرفی XJ سری ۳ تاچر این خودرو را انتخاب کرد.
دایملر DS420 (سال ۱۹۶۸)
DS420 افتخار این را دارد که بیش از هر خودروی دیگری در دسترس رهبران دولتی قرار داشته است. این خودرو به دایملر کمک کرد تا نامش بر سر زبان‌ها بیفتد و یکی از دلایلش نیز ارتباط با خانواده سلطنتی و طراحی ظریف بدنه بود. DS420 از ابتدا به عنوان یک لیموزین توسعه یافت و بر اساس جگوار ۴۲۰G شکل گرفت. خودروی موردبحث به‌صورت سدان، لندولت یا شاسی خالی برای کوچ بیلدرها تولید شد. پادشاه دانمارک اولین فردی بود که از این خودرو برای حمل‌ونقل استفاده کرد. البته ابتدا نسخه پیش‌تولیدی DS420 در سال ۱۹۶۸ برای او مهیا شد تا ابتدا تست و سپس انتخاب کند. ملکه الیزابت دوم نیز از چندین نمونه DS420 در طول تولید ۲۴ ساله این خودرو استفاده کرد.
سیتروئن CX (سال ۱۹۷۴)
درست همانند روور P5B در بریتانیا، سیتروئن CX هم در فرانسه باب میل مقامات دولتی بود. این خودرو وظایف حمل رئیس‌جمهور را از دی اس تحویل گرفت و سیتروئن نیز سریعاً مدل پرستیژ را در سال ۱۹۷۶ مهیا کرد. این خودرو ۲۵ سانتی فاصله بین محوری بیشتری داست تا مشکلات مربوط به فضای پای کم در عقب را رفع کند. فضای سر نیز بهبود یافته بود. ژاک شیراک رئیس‌جمهور فرانسه طرفدار پر و پا قرص CX بود و به استفاده از این خودرو حتی پس از جایگزین شدن با مدل XM ادامه داد. در سال ۱۹۹۵ او همچنان از این خودرو استفاده می‌کرد که دلیلش سواری بسیار نرم بود. از دیگر مالکان مشهور این خودرو می‌توان به خوان کارلوس پادشاه اسپانیا و راینیر سوم پرنس موناکو اشاره کرد.
مازراتی کواتروپورته (سال ۱۹۷۹)
رئیس‌جمهور ایتالیا می‌تواند ادعای سوار شدن بر بدترین خودروی رسمی را با استفاده از مازراتی کواتروپورته داشته باشد. این خودرو اولین بار در اختیار ساندرو پرتینی در سال ۱۹۷۹ قرار گرفت و او از این خودرو تا سال ۱۹۸۲ استفاده کرد اما در این سال شاهد استفاده از نسخه زرهی این خودرو بودیم. در سال ۱۹۸۶ مدلی سلطنتی با کابینی لوکس‌تر و تکنولوژی‌هایی همچون تلفن و میزهای تاشو در درب‌های عقب معرفی شد. از نسخه سلطنتی کواتروپورته فقط ۵۱ دستگاه تولید شد. رئیس‌جمهور پرتینی در بازدید رسمی از کارخانه فراری انتظار داشت انزو فراری به سمت کواتروپورته بیاید اما او این کار را نکرد و دلیلش هم واضح بود. فراری نمی‌خواست مزراتی را به عنوان یک رقیب تائید کند. انزو فراری در سال ۱۹۸۸ از دنیا رفت و مزراتی در سال ۱۹۹۳ به فراری و فیات پیوست. در تصویر مدرن‌ترین نسخه از کواتروپورته برای سرویس ریاست جمهوری را مشاهده می‌کنید.
بنتلی ملکه (سال ۲۰۰۲)
اگر می‌خواهید تائید شوید که یکی از رهبران کشورهای دنیا هستید باید خودرویی دست‌ساز برای خود داشته باشید. به همین خاطر است که بنتلی لیموزینی دولتی را برای ملکه الیزابت دوم تدارک دید. این خودرو توسط مولینر تولید شده و البته بر اساس مدل آرنیج شکل گرفته است. دو دستگاه از بنتلی موردبحث تولید شدند که یکی به عنوان خودروی زاپاس انجام‌وظیفه می‌کرد. هر دو خودرو ۸۳ سانتی‌متر طویل‌تر از سدان آرنیج بودند. پیشرانه ۸ سیلندر ۶.۷۵ لیتری ۴۰۰ اسبی نیز برای غلبه بر وزن بالای این خودرو بکار رفته بود. بنتلی از ماکتی با ابعاد واقعی برای اطمینان از موقعیت عالی صندلی‌ها استفاده کرده بود و درب‌های عقب نیز تا ۹۰ درجه باز می‌شدند تا ملکه ورود و خروج راحت‌تری داشته باشد. سقف شیشه‌ای پانورامیک نیز می‌توانست با پانل‌های حفاظتی تعویض شود.
مایباخ ۶۲ (سال ۲۰۰۲)
تجربه مایباخ در احیای دوباره برند مایباخ شاید خیلی خوب نبود اما باعث نشد رهبران دنیا محصولات مایباخ را برای تردد خود انتخاب نکنند. از جمله افراد مشهوری که سوار مایباخ شده‌اند می‌توان به پادشاهان اردن و تایلند اشاره کرد که هنوز هم از مایباخ ۶۲ خود استفاده می‌کنند. این خودروها از فضای عقب بزرگ و تجهیزات لوکسی سود می‌برند. البته حتی با وجود اینکه رهبران مختلفی محصولات مایباخ را انتخاب کردند، پروژه احیای این شرکت به اهداف فروش خود نرسید. مایباخ در سال ۲۰۱۲ بازنشسته شد اما مرسدس هم اکنون نسخه‌های پرچم‌دار S کلاس و GLS را با پسوند مایباخ عرضه می‌کند.
تویوتا سنچوری رویال (سال ۲۰۰۶)
سنچوری رویال ابعادی به اندازه مایباخ ۶۲ داشته و سنگین‌تر از رولزرویس فانتوم است بنابراین می‌توان آن را خودرویی استثنایی دانست. این موضوع زمانی به چشم می‌آید که بدانید فقط ۴ دستگاه از آن تولید شد و تولید پنجمین نمونه هم به خاطر هزینه‌های بالا لغو گردید. اولین مدل قیمت ۵۲.۵ میلیون ینی (۳۶۵ هزار پوند) داشت اما دو نسخه زرهی آخری قیمتی دو برابری داشتند. هر خودرو شماره اختصاصی ۱ تا ۵ را داشت اما خبری از شماره ۴ نبود زیرا عدد ۴ در ژاپن نماد بدشانسی است. به عنوان خودروی رسمی خانواده سلطنتی ژاپن، تویوتا استانداردهای شگفت‌انگیزی را در نظر گرفته بود که شامل پله‌های جانبی گرانیتی، پوشش پارچه و کاغذ واشی سقف و… بود. زیر پیشرانه نیز پیشرانه ۱۲ سیلندر ۵ لیتری ۲۷۶ اسب بخاری قرار داشت که مخصوص سنچوری رویال ساخته شد.
جگوار XJ (سال ۲۰۱۰)
تاریخچه حضور XJ در دولت بریتانیا به اوایل دهه ۸۰ میلادی بازمی‌گردد که این خودرو نخست‌وزیر را حمل می‌کرد اما نسل X351 سال ۲۰۱۰ گزینه‌ای محبوب‌تر بود. با قیمت حدود ۳۰۰ هزار پوندی، این خودرو به پیشرانه ۸ سیلندر ۵ لیتری سوپرشارژردار مجهز شده بود و بهبودهای زیادی در آن صورت گرفت تا مقامات دولتی امنیت بالاتری داشته باشند. از جمله این موارد می‌توان به شیشه ضدگلوله، سپر محافظتی در برابر بمب‌ها، تأمین اکسیژن و… اشاره کرد. اولین نخست‌وزیری که از نشستن در این خودرو لذت برد دیوید کامرون بود و مقامات بعدی نیز از همین خودرو استفاده کردند. کسی به توانایی‌های XJ شکی ندارد اما یکی از آن‌ها در زمان انجام وظایف دولتی در منچستر دچار حادثه شد. این خودرو در سال ۲۰۱۹ بازنشسته شد و جای خود را به یک پروژه لغو شده داد. حدس می‌زنیم رنجروور جدید انتخاب مقامات بلندپایه دولتی باشد.
بنتلی مولسان (سال ۲۰۱۰)
زمانی که می‌خواهید یک لیموزین دولتی انتخاب کنید بنتلی مولسان جزو گزینه‌های مهم خواهد بود. به همین خاطر است که بسیاری از اعضای خانواده سلطنتی در بریتانیا این محصول لوکس را انتخاب کرده‌اند. ملکه جزو اولین افرادی بود که مولسان را با رنگ مشهور سبز بالمورال انتخاب کرد. پرنس چارلز نیز برای تردد از مولسان استفاده می‌کرد. خواهر او پرنسس آن نیز از مولسان به عنوان دفتر کار متحرک استفاده کرده است. مولسان گزینه‌ای ایده آل بود زیرا فضای عقب بزرگ، کابینی لوکس و آرام و سواری نرمی داشت. این خودرو همچنین به لطف استفاده از پیشرانه ۸ سیلندر ۶.۷۵ لیتری توئین توربوی ۵۰۵ اسبی و شتاب ۵.۷ ثانیه‌ای عملکرد سریعی دارد. وزن نسخه طویل‌تر مولسان به رقم قابل‌توجه ۲۷۴۰ کیلوگرم می‌رسد.
هونگچی L5 (سال ۲۰۱۳)
اگر سوار هونگچی L5 باشید به احتمال زیاد عضو رده بالایی از حزب کمونیست چین هستید. حتی اگر بتوانید قیمت پایه ۵۸۰ هزار پوندی (۷۶۰ هزار دلاری) را بپردازید، نشستن پشت فرمان گران‌ترین خودروی چین کار راحتی نخواهد بود زیرا این خودرو برای میلیاردرهایی است که می‌خواهند میراث چینی خود را برجسته کنند. شی جین پینگ به عنوان دبیرکل حزب کمونیست چین با صندلی‌های عقب هونگچی L5 کاملاً آشناست. او از سواری نرم و عملکرد برجسته خودرویی با وزن ۳۱۵۰ کیلوگرم لذت می‌برد. این خودرو از پیشرانه ۱۲ سیلندر ۶ لیتری ۴۰۲ اسب بخاری استفاده می‌کند.
خودروی ریاست جمهوری کادیلاک (سال ۲۰۱۸)
روسای جمهور آمریکا از زمان سفارش خودروی فرانکلین روزولت در سال ۱۹۳۹ تاکنون سوار محصولات سفارشی بوده‌اند. جدیدترین این خودروها “جانور” کادیلاک است که در سال ۲۰۱۸ تحویل کاخ سفید داده شد تا جایگزین جانور قبلی شود. این خودرو قیمت حدود ۱.۵ میلیون دلاری دارد. البته گفته می‌شود خودروی موردبحث بر اساس شاسی منحصربه‌فردی شکل گرفته و جزئیات چندانی از آن در دست نیست. آنچه می‌دانیم این است که جانور وزن حدود ۹.۱ تنی دارد و کاملاً زرهی و ضدگلوله طراحی شده و همچنین در بدنه خبری از جای کلید و قفل نیست و می‌تواند در برابر گلوله‌های مختلف، بمب‌ها و گازهای شیمیایی دوام بیاورد. خودروهای ریاست جمهوری به حدی مهم هستند که نسخه قبلی توسط سرویس مخفی آمریکا تخریب شد تا هیچ‌کسی نتواند به رازهای طراحی و تکنولوژی آن پی ببرد.
اوروس سنات L700 (سال ۲۰۱۸)
هیچ‌کسی به غیر از ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه اوروس سنات را برجسته نساخته است. او به کمپانی اوروس دستور داد یک لیموزین لوکس بسازند تا بتواند تمامی خودروهای دیگر را شکست دهد. پوتین سپس در مدل دولتی L700 نشست که از پیشرانه ۸ سیلندر ۴.۴ لیتری هیبریدی ۵۹۰ اسبی استفاده می‌کند. البته نسخه پرچم‌دار این خودرو به نیروگاه ۱۲ سیلندر ۶.۶ لیتری ۸۴۸ اسبی مجهز است. اوروس در واقع زاییده ذهن پوتین بوده و توسط موسسه تحقیقات علمی خودرو روسیه که با نام NAMI شناخته شده اداره می‌شود. این موسسه با پورشه آلمان همکاری کرده است.
