ارتش ایالات متحده در دهه ۵۰ میلادی موفق به ساخت بالگردهای بدون موتور شد و پنج نمونه اولیه قبل از اینکه این پروژه به طور کامل رها شود، آزمایش شدند.
ممکن است در ابتدا عجیب به نظر برسد، اما ارتش ایالات متحده در دهه ۱۹۵۰ میلادی از توسعه بالگردهای بدون موتور پشتیبانی کرد و آثار آن را حتی می توان در موزه هوانوردی ارتش آمریکا در “فورت راکر” در آلاباما مشاهده کرد و نگاهی اجمالی به این طرح که توسط شرکت بالگردسازی آمریکا، “جت جیپ” نام گرفت، انداخت.
“جت جیپ” چندین دهه پیش به عنوان راه حلی برای پرواز نظارتی مورد نیاز ارتش در نظر گرفته می‌شد. ارتش ایالات متحده به دنبال گزینه‌ای با قابلیت پرواز برای نظارت سبک بود و این به این معنی بود که یک وسیله نقلیه پروازی بتواند حداکثر یک یا دو نفر را با خود حمل کند. این دقیقاً شبیه همان مشکلی است که سازندگان “جت پک” این روزها سعی در حل آن دارند. این مشکل در دهه ۱۹۵۰ نیز وجود داشت.
بنابراین نیروی هوایی ایالات متحده در صدد حل این مشکل برآمد و این وظیفه را بر عهده گرفت و با صرف نظر از موتور بزرگی که در بالگردها وجود داشت، نسخه سبک‌تری از بالگردها به نام “XH-۲۶” را ساخت.
ارتش ایالات متحده به جای تعبیه موتور در این بالگرد، از دو “تپ‌جت”(pulsejet) در انتهای هر یک از ملخ‌های این بالگرد بهره برد و بدین ترتیب موفق شد سیستم انتقال را نیز حذف کند تا وزن بالگرد بیش از پیش کاهش یابد.
“تپ‌جت” نوعی موتور جت هوادمشی است که در آن هوا به طور متناوب و ضربان گونه وارد محفظه احتراق می‌شود و پس از درآمیختن با سوخت مشتعل می‌شود.
نمونه اولیه کمتر از ۳۰۰ پوند (۱۳۶ کیلوگرم) وزن داشت، قابل جمع شدن بود و می‌توانست در یک محفظه قرار بگیرد تا آن را توسط یک جیپ یدک‌کش به آسانی کشید.
به گفته وب سایت موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده، این بالگرد فقط به دو نیروی انسانی نیاز داشت تا آن را دوباره باز کنند. ضمن اینکه این کار در کمتر از ۲۰ دقیقه انجام می‌شد.
تپ‌جت‌ها یک مزیت دیگر را نیز ارائه می‌دادند. با آنها می‌شد از موتور و ملخ‌هایی که برای ارائه قابلیت ضد گشتاور روی دُم بالگرد تعبیه می‌شود، صرف نظر کرد.
با این حال، هنگامی که ارتش آمریکا آزمایش‌های این نمونه اولیه را آغاز کرد، ایرادات طراحی عیان شد. تپ‌جت‌ها خیلی سر وصدا داشتند و با نوری که ساطع می‌کردند، موقعیت مکانی بالگرد را در شب نشان می‌دادند.
همچنین اگر یکی از تپ‌جت‌ها از کار می‌افتاد، بالگرد به سادگی سقوط می‌کرد و اینجا بود که یک مشکل بزرگ دیگر آشکار شد. مخزن سوخت به دلیل کمبود فضا و کوچکی بالگرد، درست زیر صندلی خلبان قرار داشت و در صورت سقوط، خلبان به هیچ وجه نمی‌توانست از آسیب جدی محافظت شود و جان سالم به در ببرد.
ارتش آمریکا چند سال بعد اقدام به ساخت و توسعه یک نمونه اولیه دو نفره از این بالگرد کرد و در مجموع پنج نمونه اولیه از این بالگرد ساخته شد، اما در نهایت این پروژه متوقف شد و “جت جیپ” به بخشی از موزه‌های نیروی هوایی ارتش آمریکا تبدیل شدند.
