تیمی از دانشمندان هلندی با استفاده از شیوه‌های جدید پرینت سه‌بعدی، کار عجیب طراحی یک تکه شکلات عالی را بر عهده گرفته‌اند تا تکه شکلات‌هایی تولیدکنند که زیر دندان به بهترین شکلی، حالت تردی و شکنندگی داشته باشد. برخی هر شکلاتی که در دسترس‌شان است می‌خورند و برخی هم برای طعم شکلات و بافت آن اهمیت زیادی قائل هستند.
تیمی از دانشمندان هلندی با استفاده از شیوه‌های جدید پرینت سه‌بعدی، کار عجیب طراحی یک تکه شکلات عالی را بر عهده گرفته‌اند تا تکه شکلات‌هایی تولیدکنند که زیر دندان به بهترین شکلی، حالت تردی و شکنندگی داشته باشد.
برخی هر شکلاتی که در دسترس‌شان است می‌خورند و برخی هم برای طعم شکلات و بافت آن اهمیت زیادی قائل هستند. برای آنها مهم است که طعم بعد از خوردن یا ذوب شدن شکلات هم کاملا مطابق با سلیقه‌شان باشد.
یک شکلات‌ساز متخصص باید تا حدودی مانند آهنگر عمل کند، مخلوط خود را دقیقاً گرم و خنک کند تا ساختار شبکه بلوری تشکیل شود.
بهترین حالت شکستن شکلات در زیر دندان این است که به جای اینکه یک دفعه خرد شود، ترک بخورد و به آرامی ذوب شود. برای این کار اصطلاحا باید بلورهای فاز V تولید شوند. فرایند این تولید بسیار طولان مدت است و به علاوه این بلورها در طول زمان تجزیه می‌شوند.
پس فرایندی که ما نسبتا ساده می‌دانستیم، چیزی است که هزاران اندیشه و تخصص باید در تولید آن سهیم باشد.
جای تعجیب نیست که توجه متخصصان مواد و پرینت سه بعدی در دانشگاه آمستردام هم به این قضیه جلب شده. که به تازگی مقاله‌ای را در مجله Soft Matter در مورد تحقیق در ساختارهای شکلاتی برای ایجاد حس مطلوب در دهان منتشر کرده‌اند.
آن‌هاتلاش کردند که شکلاتی بسازند که زیر دندان تعداد شکسته شدن‌های بیشتری داشته باشد و دریافتند که اشکال مارپیچی بسته برای این امر، مطلوب هستند.
آنها حتی صدای «ترق» شکسته شدن شکلات را در تحقیق خود ضبط می‌کردند تا تمایز بیشتری بین شکلات خوب و بد بگذارند. آنها متوجه شدند که بین آنچه تست‌کننده‌های شکلات به عنوان تردی شکلات درک می‌کنند و تعداد واقعی ترک‌ها، یک همبستگی وجود دارد.
سپس دانشمندان شروع به آزمایش با “ساختارهای حداکثر ناهمسانگرد” کردند – طرح‌هایی که اگر در یک جهت گاز گرفته شوند قوی هستند، اما در جهتی دیگر شکننده هستند و به یک سری الگوهای جالب دیگر می‌رسند.
آنها از چاپگر سه‌بعدی استفاده کردند تا به بلورهای فاز V برسند. برای انجام این کار، آنها شکلات را تا دمای ۴۵ درجه سانتیگراد گرم کردند تا تمام کریستال‌های آن از بین برود، سپس اجازه دادند سرد شود و گلوله‌های جامد شکلات را د دمای زیر ۳۴ درجه وارد سرنگ‌ها کردند و آنها را در کارتریج‌های یک Bioplotter سه بعدی قرار دادند. سپس، آنها شکلات را لایه به لایه، روی یک پایه که در دمای ۱۲ درجه سانتیگراد نگهداری می‌شد،چاپ گرفتند. یک فن باعث می‌شد که در سریع‌ترین زمان ممکن شکلات جامد شود و برای پذیرش لایه بعدی آماده شود.
مشکلات کم نبود. شکلات در لوله سرنگ شروع به متبلور شدن می‌کرد، بنابراین با تغییر ضخامت خطوط چاپ شده، دستگاه باید دائماً کالیبره می‌شد.
این تیم روز به روز بیشتر به کشف طرح‌های شکلاتی جالب‌تر، ترک‌خورتر و لذت‌بخش‌تر نزدیک می‌شود.
