ایران که برخلاف دهه ۴۰ شمسی، به مدد جهش‌های درآمدهای نفتی بعد از ۱۳۵۱ همچنان رشد اقتصادی خود را هم‌پای کره جنوبی تند و سریع می‌دید با کاهش صادرات نفت بعد از سال ۵۵، حباب تداوم رشد به مدد دلارهای نفتی‌اش ترکید و کره‌جنوبی که برخلاف ایران از درآمدهای منابع طبیعی بی‌بهره بود کم‌کم با تداوم رشد اقتصادی خود و کم‌کردن فاصله، یک سال بعد از انقلاب به تولید ناخالص داخلی سرانه ایرانی‌ها رسید.  این در حالی است که سه دهه قبل از انقلاب در سال ۱۳۲۹ تولید ناخالص داخلی سرانه کره‌ای نزدیک یک سوم ایرانی‌ها بود و حدود یک دهه بعد در سال ۱۳۳۸ تولید سرانه‌شان، درست نصف ما ایرانی‌ها بود.  کارشناسان روی آوردن به سیاستهای توسعه صادرات (به جای سیاست جایگزینی واردات مثل ما) و نداشتن منابع نفتی را دلیل اصلی این شروع پیش‌رفت کره‌ای‌ها پیش از انقلاب ایران می‌دانند.  نمودار فوق تولید ناخالص داخلی برحسب دلار آمریکا (ثابت ۲۰۱۱ برپایه برابری قدرت خرید) و تغییرات نسبت کره جنوبی به ایران را نشان می‌دهد.