دوربین دیجیتال سونی آلفا اس ال تی-آ 37

هرچند که تا به حال هفت مدل از دوربین‌های SLT سونی به بازار آمده است و ما نیز هفت بار به نقد و بررسی آن‌ها پرداخته‌ایم، ولی دوست داریم این بار هم توضیح کاملی درباره‌ی این نوع دوربین‌ها بدهیم. این توضیح را همان‌طور که درباره‌ی A57 هم نوشته بودیم در ادامه می‌آوریم. به صورتی که، دوربین‌های SLT در حقیقت نخستین بار در دهه‌ی ۱۹۶۰ مورد استفاده قرار گرفتند. تفاوت آن‌ها با دوربین‌های SLR در این است که آینه‌ی درون دوربین ثابت، و نا متحرک می‌باشد. در دوربین‌های SLR یک آینه وجود دارد که نور وارد شده از طریق لنز را به بالا و منشور چشمی اپتیکال بازتاب می‌کند. سپس وقتی دکمه‌ی شاتر را می‌فشارید آینه بالا می‌رود و اجازه می‌دهد که نور به طور مستقیم به فیلم (در دوربین‌های آنالوگ) و یا سنسور تصویر (در دوربین‌های دیجیتال) برسد. این مکانیسم بالا رفتن آینه و پایین آمدن آن به هر صورت عملکردی پر سر و صدا، نسبتا پیچیده و البته استهلاکی محسوب می‌شود. در ضمن باعث می‌گردد که برای لحظه‌ای تصویر درون چشمی اپتیکال را از دست بدهید، فوکوس خودکار قطع بشود و رسیدن به سرعت‌های شاتر بالا را نیز سخت می‌کند. اما در همان دهه‌ی ۱۹۶۰ که ذکر کردیم، برای نخستین بار از یک آینه‌ی ثابت نیمه شفاف استفاده شد که نیمی از نور را به چشمی اپتیکال بازتاب و نیم دیگر را اجازه‌ی گذر و رسیدن به فیلم می‌داد. سپس در سال ۲۰۰۰ کمپانی المپوس از همین روش در یک دوربین دیجیتال به نام E-10 استفاده کرد. اما هیچ گاه به دلیل نقطه ضعف‌هایی که وجود داشت چندان به این دوربین‌ها توجه نشد تا سال‌ها بعد سونی دوربین A33 و سپس مدل‌های بعدی را معرفی کرد. اکنون در ماه می سال ۲۰۱۲ سونی جدیدترین مدل به نام A37 را معرفی کرده است که از همین سیستم بهره می‌برد. البته برخلاف E-10 نور را به دو قسمت برای رسیدن به چشمی اپتیکال و سنسور تصویر تقسیم نمی‌کند، بلکه نور به دو قسمت نامساوی تقسیم می‌شود که مقدار بیشتر آن از آینه رد می‌شود و به سنسور می‌رسد و مقدار کمتر آن به سمت بالا و به سمت سنسورهای فوکوس خودکار می‌رود. دیگر چشمی اپتیکال وجود ندارد و به جای آن چشمی الکترونیکی قرار گرفته است. چنین مکانیسمی آینه‌ی متحرک را حذف کرده و مزایایی که در بالا ذکر کردیم را به ارمغان آورده است، ولی این نقاط ضعفی را نیز رقم می‌زند که از همان ابتدا و دهه‌ی ۱۹۶۰ کاربران دوربین‌های SLR را نگران می‌کرد. مهم‌ترین این نقاط ضعف کاهش نور رسیده به فیلم و یا سنسور تصویر است. در حقیقت شما همواره مقداری از نوری که به سنسور می‌رسد را از دست می‌دهید و این می‌تواند برای عکاسی در شرایط ضعیف نوری یک امتیاز منفی باشد. اما طبق ادعای خود سونی و البته تست‌های که ما انجام دادیم، خوشبختانه هزینه‌ی این آینه‌ی ثابت به ۰.۵EV یا نیم استپ کاهش یافته که مقدار خیلی زیادی نیست و کاملا خوشحال کننده است. اما پس از دو سال به نظر می‌رسد که دوربین‌های SLT به خوبی شناخته شده باشند و دیگر نیازی به این توضیحات در نقد و بررسی مدل‌های بعدی پیدا نکنیم. به هر صورت، همان‌طور که گفتیم دوربین‌های A33، A55، A35 و A37 همگی جزو دوربین‌های سطح مبتدی و ارزان قیمت SLT‌های این شرکت محسوب می‌شوند که ظاهری کم و بیش شبیه به هم دارند. دستگیره‌ی این دوربین نسبت به مدل‌های پیشینش بهبودهایی یافته و باعث شده که مقداری عمیق‌تر باشد تا انگشتان خیلی بهتر بتوانند آن را نگه دارند. همچنین این را نیز گفتیم که در حالی که A35 مجهز به نمایشگر ۳ اینچی ۹۲۱,۰۰۰ پیکسلی بود، A37 از نمایشگر ۲.۶ اینچی ۲۳۰,۰۰۰ پیکسلی بهره می‌برد که یک افت بزرگ در ابعاد و کیفیت را نسبت به مدل پیشینش دارد. این نمایشگر از نوع چرخنده است و می‌تواند به سمت بالا و پایین چرخش کند. این دوربین البته در زمان معرفی قیمتی در حد ۱۵۰ دلار پایین‌تر از A33 در زمان معرفی دارد. A37 خوشبختانه از اپتیک پیشرفته‌ی چشمی مدل حرفه‌ای تر A57 بهره می‌برد و همان‌طور که گفتیم نخستین دوربین SLT است که نه تنها توانایی ضبط ویدیویی ۶۰p را دارد، بلکه می‌تواند در ۶۰i و ۲۴p، هر دو در ۲۴Mbps فیلم برداری کند. اما به غیر از این، A37 از میکروفون‌های داخلی استریو، فیلتر Wind cut برای کاهش صدای باد و توانایی فوکوس خودکار مداوم در هنگام فیلم برداری با استفاده از سنسورهای AF بهره می‌برد. همچنین ورودی میکروفون استریو نیز برای آن وجود دارد. A37 همچنین فن‌آوری‌های By Pixel Super Resolution و Auto Portrait Framing را از A57 به ارث برده است. اولی تصاویر با کیفیت بسیار بالا را در هنگام زوم زیاد به ارمغان می‌آورد و دومی نیز از هر عکسی که می‌گیرید و چهره‌ی انسانی در آن قرار دارد، با استفاده از قانون نسبت‌های طلایی و عمل کراپ، یک عکس پرتره جدا می‌کند. A37 همانند A35 بیشینه سرعت عکاسی پیاپی ۷ فریم بر ثانیه (در رزولوشن ۸.۴ مگا پیکسل) را ارائه می‌دهد. همانند A57، A37 نیز از یک چشمی الکترونیکی با اپتیک بهبود یافته بهره می‌برد تا استفاده‌ی بهتری از پنل نمایشگر ۱.۴۴ میلیون پیکسلی آن به عمل آید. این چشمی دارای دو مود Standard و High Magnification است که از زیر مجموعه کوچک‌تری از نمایشگر برای ارائه‌ی راحتی چشم بیشتر استفاده می‌کند. این به خصوص برای افرادی که از عینک استفاده می‌کنند و همواره چشم آن‌ها از چشمی فاصله‌ی زیادی دارد مناسب است چرا که بدین ترتیب می‌توانند همه‌ی تصویر را یک جا ببینند. خود نمایشگر این چشمی الکترونیکی از نوع Field-sequential است. بدین ترتیب که در عوض نمایش همزمان سه رنگ قرمز، آبی، سبز، به ترتیب نخست رنگ قرمز، سپس سبز و سپس آبی را نمایش می‌دهد. نتیجه هم این است که گاهی اوقات اگر سریع پلک بزنید ممکن است اثری شبیه به پاره شدگی رنگی را ببینید. در کل باید گفت که نمایشگر به کار رفته در چشمی الکترونیکی این دوربین ضعیف‌تر از نمایشگر OLED به کار رفته در SLT‌های پیشرفته تر است. باز هم به سنسور تصویر که باز گردیم، باید بگوییم که سنسور تصویر ۱۶ مگا پیکسلی این دوربین در حقیقت نوع جدیدی از این سنسورهای تصویر می‌باشد و بهبودهایی را نسبت به مدل‌های پیشین داشته است. بنابراین انتظارات ما نیز از آن بیشتر است. سنسور تصویر از همان سنسورهای APS-C می‌باشد و حساسیت آن نیز تا ۲۵,۶۰۰ بالا می‌رود. همانند دیگر دوربین‌های سونی، لرزش گیر تصویر مکانیکی این دوربین نیز وابسته به سنسور و از نوع Sensor Shift است. این در حالیست که شرکت‌های کانن و نیکون این فن آوری را همواره به صورت اپتیکال و در لنزهای خود قرار می‌دهند و هرچند که ادعا می‌کنند اثر گذاری بیشتر و بهتری دارد، ولی ما که متوجه تفاوتی به جز بالا رفتن قیمت لنزهای آن‌ها نشدیم. سرعت شاتر هم از ۳۰ ثانیه تا ۱/۴۰۰۰ ثانیه قابل تنظیم است. در کل باید گفت که گویی با یک DSLR سطح مبتدی مثل Canon EOS 600D روبرو هستیم و فن آوری ها، ویژگی‌ها و کاربری آن‌ها یکسان است. بنابراین توضیحات خیلی زیادی پیرامون ویژگی‌هایی چون، برای مثال فلاش Pop-up یا پیچ تنظیم مودهای عکاسی نمی‌دهیم. انرژی A37 نیز از باتری لیتیوم-یونی آشنای FW-50 تامین می‌شود که در هر بار شارژ کامل توانایی پشتیبانی برای گرفتن تا ۵۰۰ عکس را دارد.به هر صورت همان‌طور که گفتیم، A37 نیز مدل دیگری از دوربین‌های SLT شرکت سونی می‌باشد که در سری سطح مبتدی آن و در ادامه‌ی دوربین‌های A33، A55 و A35 قرار گرفته است. از نظر ظاهری کم و بیش شبیه به آن‌ها می‌باشد ولی فن‌آوری‌هایی در آن به کار رفته که باعث تفاوت و برتری می‌شود. ولی از نظر کاربری در همان سطح قرار دارد و مناسب کسانی است که نقاط ضعف دوربین‌های DSLR در عدم توانایی فوکوس مداوم سریع در حین فیلم برداری، سر و صدا و سرعت عکاسی پیاپی کم را نمی‌پسندند. پیش از این که بگوییم که در آینده آپدیت‌هایی را بر روی این نقد و بررسی اعمال خواهیم کرد، باید بگوییم که ما در سال‌هایی زندگی می‌کنیم که، DSLR‌ها تنها دوربین‌های با لنز قابل تعویض نیستند، بلکه در دوربین‌های SLT، آینه‌ی متحرک پر سر و صدای آن‌ها فیکس شد و در دوربین‌های بدون آینه- با لنز قابل تعویض به کلی حذف گردید. این دو مدل در سال‌های آینده رقبایی جدی برای DSLR‌ها خواهند بود. بنابراین، منتظر به روز رسانی این نقد و بررسی باشید.به روز رسانی: در تست‌هایی که بر عکاسی این دوربین انجام دادیم، کیفیت عکس‌های تولید شده توسط A37 در حد بسیار عالی بودند. به صورتی که عکس‌ها در طول حساسیت‌های ۱۰۰ تا ۱۶۰۰ کاملا قابل استفاده می‌باشند. تصاویر از ایزو ۱۰۰ تا ۸۰۰ کاملا بدون نویز می‌باشند. این در حالیست که نتایج حساسیت‌های ۱۶۰۰ تا ۶۴۰۰ فراتر از حد انتظار است. حتی کیفیت عکس‌های بین حساسیت‌های ۱۲,۸۰۰ تا ۱۶۰۰۰ نیز برای مواقع ضروری مناسب است. همچنین باید گفت که عکس‌های RAW نسبت به عکس‌های گرفته شده در فرمت JPEG نویز بیشتری دارند. فلاش بالا جهنده در محیط‌های داخلی عملکرد خیلی خوبی دارد به طوری که روشنایی کافی را فراهم می‌آورد و در ضمن اثر سرخی چشم هم ایجاد نمی‌کند. عکاسی در شب این دوربین هم بسیار عالیست به خصوص اینکه کمینه‌ی سرعت شاتر دقیقا همانند دوربین‌های DSLR تا ۳۰ ثانیه می‌باشد و یک حالت Bulb برای نور دهی‌های طولانی‌تر هم وجود دارد. سیستم لرزش گیر تصویر مکانیکی داخلی نیز عملکردی عالی را از خود به نمایش می‌گذارد تا عکس‌ها حتی در سرعت‌های شاتر پایین هم تار نشوند.