ممکن است تاکنون متوجه شده باشید که ورزشکاران و نوازندگان ماهر بدون فکر کردن، شاهکارهای چشمگیری را انجام می دهند. در حقیقت نوعی حافظه عضلانی کمتر شناخته شده در بدن وجود دارد که به دست آوردن مجدد توده عضلانی از دست رفته را آسان تر می کند.
احتمالا تاکنون با اصطلاح حافظه عضلات مواجه شده اید. برخی افراد مدعی هستند که عضلات دارای حافظه بوده و در صورت تکرار یک فرایند، آن را آموخته و بدون مشکل تکرار می کنند. در این یادداشت قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم.
در حقیقت از نظر علمی دو نوع حافظه عضلانی و یا به عبارت بهتر، حافظه سلولی وجود دارد که هر دو بسیار واقعی بوده و وجود ان ها اثبات شده است. اولین مورد، که به درستی حافظه رویه ای نامیده می شود، مسیر های سیناپسی در مغز شما را برای توالی هماهنگ خاص حرکات عضلانی که اغلب انجام می دهید، تقویت می کند.
این همان چیزی است که به یک نوازنده گیتار اجازه می دهد تا مثلاً بدون در نظر گرفتن موقعیت هر انگشت، اشکال آکورد را تشکیل دهد در حالی که بیننده با حیرت به این حرکات انگشتان نگاه کرده و شگفت زده است که چگونه وی می تواند با این سرعت و ظرافت انگشت های خود را در جای دقیق قرار دهد، اما خود هنرمند به موقعیت انگشتانش هیچ توجهی نداشته و بدون فکر کردن مستقیم روی این موضوع، کار درست را انجام می دهد.
باید توجه داشت که نوع دیگری از حافظه ماهیچه ای نیز وجود دارد و این حافظه عضلانی در واقع به ابعاد و اندازه عضلات مرتبط است. برای درک بهتر این موضوع باید در نظر بگیرید که اگر قبلاً از طریق تمرین و ورزش، توده عضلانی ایجاد کرده اید، در آینده راحت تر می توانید مجددا به این فرم و ابعاد بازگردید.
در حقیقت سلول های عضلانی در طول تمرین و ورزش، هسته های اضافی به دست می آورند و حافظه این هسته ها می توانند تا ۱۵ سال باقی بمانند. در واقع حتی پس از کوچک شدن فیبرهای عضلانی به اندازه طبیعی، آن ها هنوز ابعاد پیشین خود را به خاطر دارند. گویی ماهیچه‌ها قدرت قبلی خود را به یاد می‌آورند و بازگشت به آن سطح را آسان تر می کنند. این ویژگی ماهیچه ها نیز نوعی حافظه عضلانی محسوب می شود.
