آبله میمون توسط ویروس آبله میمون ایجاد می‌شود که یکی از اعضای خانواده ویروس‌های آبله است، اگرچه شدت آن بسیار کمتر است و کارشناسان می‌گویند احتمال سرایت آن کم است.
این بیماری بیشتر در مناطق دورافتاده کشورهای مرکز و غرب آفریقا، در نزدیکی جنگل‌های بارانی استوایی رخ می‌دهد.
این ویروس دو گونه اصلی دارد – آفریقای غربی و آفریقای مرکزی.
نشانه‌های اولیه شامل تب، سردرد، ورم، کمردرد، درد عضلات و بی‌حالی عمومی است.
هنگامی که تب شروع می‌شود، جوش‌ها و التهاب‌های پوستی ایجاد می‌شوند که اغلب از صورت شروع می‌شوند، سپس به سایر قسمت‌های بدن، معمولاً کف دست‌ها و کف پا گسترش می‌یابند.
این جوش‌ها که می‌توانند با خارش زیاد همراه باشد، تغییر می‌کنند و مراحل مختلفی را طی می‌کند تا در نهایت یک جای زخم ایجاد می‌شود که بعداً می‌ریزد. ضایعات می‌توانند باعث باقی ماندن جای زخم شوند.
عفونت معمولاً خود به خود برطرف می‌شود و بین ۱۴ تا ۲۱ روز طول می‌کشد.
آبله میمون می‌تواند زمانی که فردی در تماس نزدیک با فرد آلوده باشد سرایت کند. این ویروس می‌تواند از طریق پوست زخم شده، دستگاه تنفسی یا از طریق چشم، بینی یا دهان وارد بدن شود.
این بیماری پیش از این به عنوان یک عفونت مقاربتی توصیف نشده بود، اما می‌تواند از طریق تماس مستقیم در طول رابطه جنسی منتقل شود.
آبله میمون همچنین می‌تواند از طریق تماس با حیوانات آلوده مانند میمون‌ها، موش‌ها و سنجاب‌ها یا اشیاء آلوده به ویروس مانند رختخواب و لباس منتقل شود.
بیشتر موارد این ویروس خفیف است و گاهی شبیه آبله مرغان است و طی چند هفته خود به خود برطرف می‌شود.
آبله میمون گاهی اوقات می‌تواند شدیدتر باشد، و گزارش شده است که باعث مرگ و میر در غرب آفریقا شده است.
این ویروس ابتدا در یک میمون اسیر شناسایی شد و از سال ۱۹۷۰ شیوع پراکنده‌اش در ۱۰ کشور آفریقایی گزارش شده است.
آبله میمون در سال ۲۰۰۳ در ایالات متحده شیوع یافت که اولین باری بود که این بیماری در خارج از آفریقا مشاهده می‌شد. بیماران از تماس نزدیک با سگ‌های دشتی به این بیماری مبتلا شدند که توسط انواع پستانداران کوچک وارد شده به کشور، آلوده شده بودند. در مجموع ۸۱ مورد گزارش شده بود اما هیچ کدام منجر به فوت نشدند.
در سال ۲۰۱۷ و تقریباً ۴۰ سال پس از آخرین موارد تأیید شده آبله میمون در نیجریه، این کشور بزرگترین شیوع ثبت شده را تجربه کرد. ۱۷۲ مورد مشکوک به آبله میمون وجود داشت و ۷۵ درصد قربانیان را مردان بین ۲۱ تا ۴۰ سال تشکیل می‌دادند.
هیچ درمانی برای آبله میمون وجود ندارد، اما با پیشگیری از سرایت، می‌توان شیوع آن را کنترل کرد.
ثابت شده است که واکسیناسیون علیه آبله ۸۵ درصد در پیشگیری از آبله میمون موثر است و هنوز هم گاهی اوقات از آن استفاده می‌شود.
کارشناسان می‌گویند ما در آستانه شیوع سراسری نیستیم و به گفته بهداشت عمومی انگلیس، خطر برای عموم مردم کم است.
پروفسور جاناتان بال، پروفسور ویروس شناسی مولکولی دانشگاه ناتینگهام، گفت: “این واقعیت که تنها یکی از ۵۰ فرد در تماس بوده با بیمار اولیه آلوده، به آبله میمون آلوده شده است، نشان می‌دهد که میزان سرایت ویروس چقدر کم است.”
“این اشتباه است که فکر کنیم در آستانه شیوع این بیماری در سراسر کشور هستیم.”
دکتر نیک فین، معاون خدمات ملی عفونت در بهداشت عمومی انگلستان افزود: “تاکید بر این نکته مهم است که آبله میمون به راحتی بین افراد پخش نمی‌شود و خطر کلی برای عموم مردم بسیار کم است.”
“بهداشت عمومی انگلستان’ در حال پیگیری افرادی است که با بیمار تماس نزدیک داشته‌اند تا توصیه‌هایی را ارائه دهند و در صورت لزوم آنها را تحت نظر بگیرند.”
