یافته های مطالعات جدید نشان می دهد که بر خلاف آنچه در فیلم پارک ژوراسیک از پرواز کردن دایناسورهای غول پیکر پرنده به نام کوتزالکواتلوس نمایش داده شده است، این پرندگان قابلیت پرواز چندانی نداشته اند.
یکی از هیجان انگیزترین لحظات فیلم جدید پارک ژوراسیک، زمانی است که کوتزالکواتلوس از آسمان به پایین آمده و به هواپیمای قهرمانان حمله می کند.
کوتزالکواتلوس با بال های غول پیکرش که طول آنها به ۱۰ متر می رسد، بزرگ ترین دایناسور پرنده ای بود که تا کنون وجود داشته است. با این حال، یک تجزیه و تحلیل آیرودینامیکی انجام شده توسط محققان دانشگاه ناگویا نشان می دهد که این سکسانس در فیلم پارک ژوراسیک اشتباه است. در واقع، این موجودات غول پیکر قادر به پرواز برای چیزی بیش از یک مسافت کوتاه نبودند.
برای انجام این کشف شگفت انگیز، گروهی متشکل از یوسوکه گوتو (Yusuke Goto) و کن یودا (Ken Yoda) از دانشکده مطالعات محیطی دانشگاه ناگویا با همکاری دانشگاه توکیو و CEBC فرانسه، توانایی موجودات پرنده غول پیکر منقرض شده را محاسبه و مقایسه کردند.
به گفته پژوهشگران، دو نوع پرواز وجود دارد. یکی اوج گیری حرارتی نام دارد که از جریان های بالا برای صعود و سر خوردن استفاده می کند، مانند عقاب ها و پرندگان و دیگری اوج گیری پویا است که از شیب باد بر روی اقیانوس استفاده می کند، مانند آلباتروس ها و پترل ها.به گزارش سیناپرس، این گروه پژوهشی با استفاده از یک مدل، عملکرد اوج گیری حرارتی و دینامیکی را برای چهار گونه از موجودات غول پیکر پرنده منقرض شده محاسبه کرده و آن را با عملکرد پرندگان امروزی مقایسه کردند. محققان دریافتند که شهرت پترانودون معروف فیلم پارک ژوراسیک III، در پروازهای بلند با استفاده از جریان های صعودی بر فراز دریا، درست است.
با این حال، هنگامی که پژوهشگران کوتزالکواتلوس، یعنی بزرگترین دایناسور پرنده ای را که تا به حال زیسته، بررسی کردند، دریافتند که حتی زمانی که پارامترهای چگالی اتمسفر تغییر کرده باشد، باز هم این پرنده نمی تواند در پرواز اوج بگیرد.
محققان می گویند: عملکرد ضعیف حرارتی و افزایش شیب بال های کوتزالکواتلوس به دلیل بار زیاد بال های بزرگ و اندازه بزرگ بدن آنها است. این یافته نشان می دهد که شرایط باد که تحت آن کوتزالکواتلوس می توانست اوج گیری حرارتی پایدار را انجام دهد، محدود بوده است. اگرچه قبلاً تصور می شد که کوتزالکواتلوس یک پروازگر حرارتی ماهر است که می تواند ۱۶ هزار کیلومتر را بدون تماس با زمین طی کند، مطالعات نشان می دهد که توانایی اوج گرفتن حرارتی این پرنده کمتر از پرندگان امروزی است.
علاوه بر پتروسارها، محققان همچنین به دو پرنده غول پیکر منقرض شده، آرجنتاویس، سنگین ترین پرنده که تا کنون وجود داشته است و پلاگورنیس که دارای بزرگ ترین طول بال در بین پرندگان پرنده است، نگاه کردند.
در اینجا نیز گروه به کشف شگفت انگیزی دست یافت. از یک طرف، نتایج محققان با مطالعات قبلی مطابقت داشت که آرجنتاویس برای اوج گیری حرارتی مناسب است و از سوی دیگر، آنها دریافتند که پلاگورنیس برای اوج گیری حرارتی مناسب است، اگرچه قبلاً تصور می شد از اوج گیری دینامیکی استفاده می کند.
اگرچه این اطلاعات نادرست در فیلم پارک ژوراسیک نمایش داده شده اند و برای اصلاح آن ها خیلی دیر شده است، اما نتایج این مطالعه احتمالاً نحوه نمایش پرندگان غول پیکر و پتروسارهای منقرض شده را در فیلم های آینده تغییر خواهد داد.
شرح کامل این پژوهش جالب در آخرین شماره مجله تخصصی PNAS Nexus منتشر شده است.
