هیچ جانداری روی زمین سخت‌جان‌تر از “تاردیگریدها” یا “خرس‌های آبی” نیست؛ زیرا این موجودات در سخت‌ترین شرایط به بقای خود ادامه می‌دهند. این جانداران در محیط “خلأ فضا” و حتی در محیطی با “تابش پرتو ایکس بالا” نیز زنده ماندند. محققان به دنبال این هستند تا بفهمند این جانداران کوچک، چگونه می‌توانند برای مقابله با سختی‌های سفر فضایی به انسان‌ها کمک کنند.
در واقع مقاومت تاردیگرید در سازگاری با محیط زندگی‌اش ریشه دارد. این جاندار در مکان‌های به ظاهر آرام زندگی می‌کند؛ مانند توده‌های خزه خنک و مرطوب روی دیوار باغچه‌ها. اما جالب است آنها در مکان‌های خشک نیز دوام می‌آورند.
بتازگی دانشمندان کشف کردند وقتی این جانداران خشک می‌شوند، از بدنشان چند «پروتئین عجیب» بیرون می‌ریزد که شباهتی به مواد موجود در بدن هیچ جاندار دیگری ندارد.
این پروتئین‌ها در آب، بی‌شکل هستند؛ اما به محض خشک‌شدن، پروتئین‌ها به شکل رشته‌هایی متقاطع و بلند در می‌آیند و فضای داخلی سلول را پر می‌کنند، از غشای سلول و پروتئین‌های این جانداران محافظت می‌کنند و مانع شکستن یا باز شدن آنها می‌شوند.
پژوهشگران در آزمایش‌هایشان به این نتیجه رسیدند که این پروتئین‌ها برای انسان‌ها نیز حالت محافظتی دارند و چه بسا برای فائق آمدن بر سختی‌های سفرهای فضایی به انسان‌ها کمک کنند.
