بارش شهابی شب گذشته که منجمان احتمال آن را داده بودند، تعداد شهاب‌های بسیار کمی داشت. اما احتمالا برای کسانی که خود را به آسمانی تاریک رساندند، شب خاطره‌انگیزی بوده است. شب گذشته اوج بارش شهابی تاو-هرکولید (Tau-Herculids) بود که معمولا شهاب‌های کم فروغی دارد، اما به نظر می‌رسد نسبت به سال‌های پیش، بارش شهابی پر فروغی را تجربه کرده‌ایم.
بارش شهابی تاو-هرکولید
در سال ۱۹۳۰ میلادی/۱۳۰۹ میلادی منجمان آلمانی، آرنولد شواسمن و آرتور واخمن دنباله‌داری پیدا کردند که به نام آن‌ها SW3 نامگذاری شد. این دنباله‌دار هر ۵.۴ سال به دور خورشید می‌چرخد و اولین باری که این دو منجم آن را رصد کردند، بسیار کم فروغ بود. به همین دلیل، تا سال ۱۹۷۰ میلادی/۱۳۴۹ خورشیدی، دیده نشد و تا ۲۵ سال بعدی کاملا عادی به نظر می‌رسید.
تا اینکه منجمان متوجه درخشش عجیب آن شدند که ۶۰۰ برابر از گذر قبلی پرنورتر شده بود و با چشم غیرمسلح نیز در آسمان دیده می‌شد. با بررسی بیشتر متوجه شدند که SW3 به قطعات مختلف تقسیم شده و در مسیر حرکت خود ذراتی از غبار به جا گذاشته است.
این دنباله‌دار تا سال ۲۰۰۶ میلادی/۱۳۸۵ خورشیدی ۷۰ قطعه شده بود و در آینده نیز به قطعات بیشتری تقسیم می‌شود. شب گذشته ذرات باقی‌مانده از این دنباله‌دار به ما رسید و با سرعتی بسیار پایین‌تر از شهاب‌های معمولی، حدود ۱۶ کیلومتر بر ثانیه به جو زمین برخورد کرد.
تصویر امروز ناسا، با ترکیب چندین عکس از این بارش شهابی طی ۲.۵ ساعت تصویربرداری ساخته شده است. در این مدت زمان، ۱۹ شهاب تاو-هرکولیدی بر فراز رصدخانه ۲.۳ متری Bok و ۴ متری Mayall ثبت شده است.
