وقتی سوخت ستاره‌ها تمام می‌شود، عمر آن‌ها نیز به پایان می‌رسد. ستاره‌ها بسته به جرمی که دارند، دچار سرنوشت‌های متفاوتی می‌شوند و ستاره‌هایی که جرم زیادی دارند با یک انفجار ابرنواختری به زندگی خود پایان می‌دهند. اما ستاره‌های کوچکتر بخشی از جرم خود را به بیرون پرتاب می‌کنند که در نهایت یک سحابی سیاره‌نما (Planetary nebula) ایجاد می‌کند و هسته‌ای کوچک و چگال به نام کوتوله سفید از آن باقی می‌ماند.
خورشید ما نیز روزی درست مثل بیشتر ستاره‌ها تبدیل به یک کوتوله سفید می‌شود و با باقی‌مانده گرمای خود می‌درخشد. کوتوله‌های سفید انرژی خود را با همجوشی هسته‌ای ایجاد نمی‌کنند، اما همچنان فعال هستند.
از آنجایی که از این نوع ستاره‌ها پس از مرگشان فقط هسته کوچکی باقی‌می‌ماند، کوتوله‌های سفید بسیار چگال هستند و گرانش آن‌ها می‌تواند تاثیر زیادی روی اجرام اطرافشان بگذارد. اخیرا تلسکوپ فضایی هابل تصویری از یک کانیبالیسم کیهانی مخابره کرده است که در آن کوتوله سفیدی مواد سنگی و یخی محیط اطرافش را می‌بلعد.
این کوتوله سفید که G238-44 نام دارد، اولین ستاره‌ای است که حین بلعیدن اجرام یخی و اجرام سنگی اطراف خود مشاهده می‌شود. این مواد در اطراف ستاره‌ها، مواد اولیه تشکیل سیاره‌ها هستند و به همین خاطر از اهمیت زیادی برخوردارند. حالا منجمان با مطالعه این کوتوله سفید می‌توانند به درک بهتری از چگونگی شکل‌گیری سیاره‌ها دست پیدا کنند.
چگونگی شکل‌گیری سیاره‌ها
تا امروز می‌دانیم که وقتی ستاره‌هایی مثل خورشید در حال تبدیل به غول‌های سرخ هستند، درست قبل از اینکه مواد خود را به بیرون پرتاب کنند و تبدیل به یک کوتوله سفید شوند، هر سیاره‌ای که در نزدیکی خود باشند را می‌بلعند. حالا که هابل کوتوله سفیدی را حین بلعیدن مواد تشکیل سیاره‌ها رصد کرده است، منجمان می‌توانند موادی که سیاره‌های قبلی را شکل داده است، مطالعه کنند.
با توجه به اینکه در اطراف این کوتوله سفید موادی یخی وجود دارد، منجمان احتمال می‌دهند که دنباله‌دارها پدیده‌ای معمول در بیشتر منظومه‌های فراخورشیدی باشند. به علاوه، این داده‌ها نظریه انتقال آب از برخورد دنباله‌داری به زمین را تایید می‌کند.
