مطالعات جدید محققان نشان دهنده وجود نوعی تبعیض جنسیتی پنهان در جامعه پزشکی است، زیرا پزشکان مرد با ارجاع بیماران به جراحان مرد ، شکاف جنسیتی در پزشکی را افزایش می دهند.
پژوهشگران در مطالعه ای که نزدیک به ۴۰ میلیون مراجعه به جراحان در کانادا را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، دریافتند که پزشکان مرد به جای جراحان زن با تجربه و واجد شرایط، بیشتر بیماران خود را به جراحان مرد ارجاع می دهند.
محققان مرکز Unity Health تورنتو و موسسه علوم ارزیابی بالینی کانادا (ICES) با مقایسه مراجعات پزشکان زن و مرد به جراحان زن و مرد در طول بیست سال، تفاوت جنسیتی غیرقابل انکاری را کشف کردند.به گزارش سیناپرس، این مطالعه با استفاده از داده های جمع آوری شده از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۶ نشان می دهد که نزدیک به ۴۰ میلیون مراجعه به ۵۶۶۰ جراح انجام شده است. اگر چه جراحان مرد ۵/۷۷ درصد از کل جراحان را تشکیل می دادند، اما ۷۹ درصد از ارجاعات ارسالی توسط پزشکان زن و ۸۷ درصد از ارجاعات را از سوی پزشکان مرد دریافت کردند.
دکتر نانسی باکستر، نویسنده ارشد این مطالعه از بیمارستان سنت مایکل در تورنتو، در این رابطه می گوید: در طول ۲۰ سال فعالیت به عنوان پزشک، همیشه این احساس را داشتم که برای همکاران مرد، ارجاعات بیشتری وجود دارد. مطالعات ما نشان می دهد که مشاهدات من منحصربه فرد نبوده و منعکس کننده سو گیری جنسیتی است که بر زندگی و معیشت همه جراحان زن تأثیر می گذارد.
این مطالعه نشان می دهد در حالی که پزشکان زن ۶/۱ درصد بیشتر بیماران را به یک جراح زن ارجاع می دهند، پزشکان مرد ۳۲ درصد بیشتر احتمال دارد که بیماران را به یک جراح مرد ارجاع دهند.به گزارش سیناپرس، این تفاوت در تخصص های جراحی با بالاترین حضور متخصصین زن، مانند جراحی های زنان و جراحی پلاستیک، بیشتر مشهود بود. نکته قابل توجه این است که اگرچه تعداد جراحان زن طی بیست سال مطالعه انجام شده با رشد زیادی مواجه شد اما این نسبت ارجاعات تفاوت چندانی نداشته و همچنان نشان دهنده شکافی عمیق است.
دکتر دوسا، یکی از نویسندگان این مقاله و متخصص جراحی عمومی در بیمارستان سنت مایکل در این رابطه می‌گوید: این فرض وجود دارد که نابرابری های جنسی در پزشکی به طور طبیعی با ورود زنان بیشتر به این حوزه و کسب تجربه بهبود یابد. به گزارش سیناپرس، در مقابل، مطالعه ما نشان می دهد که نابرابری ها بدون مداخله فعال از بین نخواهند رفت.
دکتر دوسا پیشنهاد می کند که می توان تغییرات ساده اما خلاقانه ای در روند ارجاع ایجاد کرد تا زمینه فعالیت برای جراحان یکسان شود. برای مثال، با معرفی یک مدل ارجاع تک ورودی، به جای جراحانی که با جانبداری انتخاب می شوند، ارجاعات جراحی توسط اولین جراح موجود قابل دسترس باشد.
