تقریبا همه افراد در زندگی خود با مشکل حالت تهوع و استفراغ مواجه شده اند. در حقیقت این رفتار انسان را می توان یک رفتار دفاعی و زیستی محسوب کرد که مواد خطرناک و تهدید کننده را از بدن خارج می کند.
استفراغ یک روش دفاعی بدن محسوب می شود که ماحصل تکامل موجودات زنده است. در حقیقت بدن شما زمانی که تهدیدات مختلف را احساس کند، استفراغ می کند. این تهدیدها می توانند به شکل مواد شیمیایی سمی یا هورمون های استرس در خون، حرکات نوسانی یا ناراحتی معده باشند.
مواد شیمیایی و هورمون ها توسط ناحیه بخش گیرنده شیمیایی مغز یا CTZ شناسایی می شوند، حرکات نوسانی توسط گوش داخلی تشخیص داده می شود، در حالی که ناراحتی معده توسط عصب واگ شناسایی می شود. هنگامی که سیگنال نیاز به استفراغ به بخش گیرنده شیمیایی مغز می رسد، بدن یک یک واکنش زنجیره ای را آغاز می کند.
در ادامه این فرایند را در بدن انسان مورد مطالعه قرار می دهیم:
تحریک ساقه مغز
بخش گیرنده شیمیایی مغز یک محرک دریافت می کند که باعث بروز استفراغ می شود. در پی تصمیم مغز برای انجام واکنشی به شکل تهوع، مرکز استفراغ دنباله ای از اقدامات طراحی شده را آغاز می کند.
فعالیت غدد بزاقی
دهان شما ناگهان شروع به تولید بزاق اضافی می کند. این بزاق کمی قلیایی است و یک پوشش برای محافظت از دهان و دندان شما در برابر اسید معده که همراه با استفراغ از گلو خارج می شود، تشکیل می دهد.
واکنش دیافراگم
برای جلوگیری از ورود استفراغ به ریه ها، نفس عمیقی می کشید، در ادامه دیافراگم طی چند ضربان کوتاه منقبض شده و معده را فشار می دهد تا فشار لازم برای خروج حتویات معده ایجاد شود.
گلوتیس
در این فرایند، دریچه گلوت بسته شده و راه هوایی را می بندد. هیچ چیزی وارد ریه ها نمی شود یا از آن خارج نمی شود. انقباضات دیافراگم بدون استفراغ باعث افزایش خشکی می شود.
انقباض عضلات شکم
عضلات شکم برای افزایش بیشتر فشار منقبض می شوند. در ادامه اسفنکتر پیلور در پایین معده بسته نگه داشته می شود. در این شرایط تنها راه خروج محتویات معده، به سمت بالاست.
واکنش پوست
سیستم عصبی سمپاتیک ضربان قلب شما را بالا می برد و باعث می شود که در تمام بدن عرق کنید تا گرمای ناشی از این فعالیت ناگهانی کاهش یابد.
