معمولاً برای انجام همه‌ی عمل‌های اورژانسی لازم است به بیمار خون تزریق شود. قرن‌ها است که پزشکان با کمبود خون قابل تزریق به بیماران مختلف دست و پنجه نرم می‌کنند، زیرا عوامل مختلفی بر روی تزریق خون هر فرد به فرد دیگر اثرگذار هستند و تزریق خون اشتباهی عوارضی در حد مرگ در پی دارد. پرسش اینجاست که چرا علی‌رغم پیشرفت علم هنوز بشر نتوانسته خون مصنوعی بسازد؟
اگر سطحی نگاه کنیم ساختن خون نباید کار مشکلی باشد، زیرا خون ترکیبی از چیزهایی است که آن‌ها را می‌شناسیم و می‌توانیم تهیه کنیم. با این حال مشکلاتی در ساخت خون وجود دارد که غلبه کردن بر آن‌ها کار مشکلی است.
مهم‌ترین کار خون حمل اکسیژن است، ولی علاوه بر آن کارهای مهم دیگری نیز توسط خون انجام می‌شوند. خون باید بتواند در صورت پاره شدن رگ‌ها لخته شود. داروهای رقیق‌کننده‌ی خون این قابلیت خون را محدود می‌کنند و در صورت پاره شدن رگ، می‌توانند عوارض جدی در پی داشته باشند.
اگر خون مصنوعی ساخته شود نه تنها باید بتواند اکسیژن را به همه نقاط بدن برساند، بلکه باید با سیستم بدن افراد مختلف سازگار باشد و همچنین باید حاوی پلاکت‌هایی باشد که قابلیت لخته شدن به آن بدهند. هر چند تا کنون خون‌های مصنوعی ساخته شده‌اند که قابلیت حمل اکسیژن را دارند و می‌توانند لخته شوند، ولی تا کنون خونی که بتواند به انسان تزریق شود ساخته نشده است.
