ما تا دهۀ ۱۹۲۰ میلادی فقط کهکشان خودمان، یعنی کهکشان راه شیری، را می‌شناختیم. حتی با تلسکوپ‌ها نیز به‌ندرت می‌توانستیم اشکال مارپیچی‌شکل مبهم کوچکی را در آسمان مشاهده کنیم و با خود فکر می‌کردیم که این اشکال واقعاً چه چیزی‌اند، سحابی‌های غبارآلودند یا کاملاً کهکشان‌های دیگری هستند. در آن زمان مناظره و بحث‌های بسیاری دربارۀ این مسئله وجود داشت. درنهایت مطالعات هِنریِتا سوان لِویت درزمینۀ فواصل تا ستارگان باعث شد تا ادوین هابل ثابت کند که بزرگ‌ترین شکل مارپیچی‌مانند در آسمان درواقع کهکشانی کاملاً مجزا از کهکشان ماست: کهکشان آندرومدا. بسیار جالب است! این آغازی برای اکتشافات ما و درک وسعت و عظمتِ فضا بود. از زمان کشف آندرومدا فهمیدیم که خارج از راه شیری میلیاردها کهکشان وجود دارد. کهکشان‌ها مجموعه‌ای از ستارگان، گاز، غبار و مادۀ تاریک‌اند که همگی با گرانش در کنار هم نگه داشته می‌شوند.
برگرفته از avastarco
