فضای بین کهکشان‌ها که آن را فضای بین کهکشانی می‌نامیم، کاملا خالی نیست. در این محیط می‌توان گهگاه ستاره‌هایی تنها را یافت. اخترشناسان برای اولین بار موفق شده‌اند شواهدی از مرگ یک ستاره را در این محیط پیدا کنند که ابرنواختر نامیده می‌شود.
نه چندان دور از ابر ماژلانی بزرگ، کهکشانی که با کهکشان راه شیری درحال چرخش است، امواج رادیویی را به صورت منظم و دایروی منتشر می‌کند که در فضا معلق است و «J0624-6948» نامیده می‌شود.
دانشمندان ابتدا در درک این جسم مشکل داشتند و در ابتدا گمان می‌کردند جسمی کیهانی با تابش امواج رادیویی یا همان «ORC» است. اما ستاره‌شناس «میروسلاو فیلیپوویچ» از دانشگاه وسترن سیدنی در استرالیا می‌گوید: « پس از مشاهدات اضافی از این جسم دریافتیم که با یک ORC روبرو نیستیم.»
ORCها برای اولین بار با استفاده از یکی از قوی‌ترین تلسکوپ‌های رادیویی جهان به نام «ASKAP» در استرالیا کشف شدند. به نظر می‌رسید این اجرام بسیار بزرگ و دور هستند و حاصل یک فرآیند واپاشی پرانرژی در مرکز کهکشان هستند. از سوی دیگر، احتمال داده می‌شد ORCها به شکل کره باشند اما به دلیل اثر لنز گرانشی به صورت حلقه دیده شوند.
با این‌حال، چند تفاوت کلیدی میان ORCها و J0624-6948 وجود دارد. به عنوان مثال، طیف گسیل امواج رادیویی و اندازه ظاهری این دو باهم متفاوت است. از سوی دیگر، J0624-6948 در مرکز یک کهکشان وجود ندارد بلکه، در فضای بین کهکشانی معلق است.
همین امر سبب شد تا دانشمندان تلاش بیشتری برای درک ماهیت J0624-6948 داشته باشند و درنهایت تشخیص دهند این شی، بقایای یک ابرنواختر بین کهکشانی است. ابرنواخترها از انفجار ستاره شکل می‌گیرند. ستاره مولد این ابرنواختر یقینا در حومه ابر ماژلانی بزرگ زندگی می‌کرده است.
اگر حق با دانشمندان باشد، J0624-6948 اولین بقایای ابرنواختر بین کهکشانی است که تا به‌حال شناسایی شده است – یک کره حباب مانند ناشی از یک انفجار ستاره‌ای که در حال انبساط است. با توجه به اندازه‌گیری‌های انجام شده، تخمین زده می‌شود J0624-6948 حدود ۱۵۵ سال نوری وسعت داشته باشد.
دانشمندان امیدوار هستند تا به کمک تلسکوپ‌های رادیویی جدید طیف وسیعی از اجرام کروی را مورد مطالعه قرار دهند تا از یافته‌های خود با اطمینان بیشتری صحبت کنند.
