تلسکوپ غول پیکر ۲۵.۴ متری ماژلان با استفاده از هفت آینه از بزرگترین آینه‌های جهان، بالاترین نمای جامع از جهان ما را ارائه می‌دهد. منشأ عناصر شیمیایی را روشن می‌کند، معما‌های کیهانی ماده تاریک را روشن می‌کند و برای اولین بار حضور حیات در جهان‌های دیگر را تأیید می‌کند. جالب است بدانید که وزن این آینه‌ها به ۱۸ تن می‌رسد و ساخت آن‌ها نیز ۴ سال طول خواهد کشید. علاوه بر این سازندگان به مدت تقریبا ۲ سال هر کدام از آن‌ها را صیقل می‌دهند، تا اگر لکه‌ای روی آن‌ها وجود داشته باشد، به کمتر از یک هزارم عرض موی انسان برسد.
ساخت تلسکوپ غول پیکر ماژلان به مرحله تازه‌ای رسیده است. مسئولان ساخت این تلسکوپ اعلام کرده اند که دور جدیدی از بودجه دریافت کرده اند و این مسئله باعث می‌شود که آن‌ها هر چه زودتر این پروژه بسیار با اهمیت را به ثمر برسانند. تلسکوپ غول پیکر ماژلان علاوه بر اینکه تا ۲۰۰ برابر قدرتمندتر از تلسکوپ‌های تحقیقاتی فعلی است، ۱۰ برابر منطقه جمع آوری نور و رزولوشن تصویر ۴ برابری نسبت به تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) را ارائه خواهد داد.
به نقل از «Interestingeng Ineering»، تلسکوپ غول پیکر ماژلان، قوی‌ترین تلسکوپی است که تا به حال ساخته شده و از بزرگترین آینه‌های تاریخ استفاده می‌کند. رئیس این پروژه به تازگی امروز اعلام کرده که کنسرسیوم جهانی حامی ساخت تلسکوپ ماژلان متعهد به تزریق ۲۰۵ میلیون دلار بودجه برای تسریع ساخت نهایی آن شده است. حامیان و سرمایه گذاران این پروژه شامل مؤسساتی مانند مؤسسه علمی کارنگی، دانشگاه هاروارد، بنیاد تحقیقات سوپائولو (FAPESP)، دانشگاه تگزاس در آستین، دانشگاه آریزونا و دانشگاه شیکاگو می‌شوند.
این بودجه برای ساخت یک تلسکوپ ۱۲ طبقه غول پیکر که در رصدخانه لاس کامپاناس در شیلی، زمینی واقع در صحرای آتاکاما در حال ساخت است، استفاده خواهد شد.
درمورد زمان بهره برداری از این ابرتلسکوپ نیز، اگرچه تاریخ دقیق تکمیل آن مشخص نشده است، اما انتظار می‌رود راه اندازی آن به اواخر دهه جاری و احتمالا سال ۲۰۲۹ برسد.
چرا تلسکوپ غول پیکر ماژلان بسیار مهم است؟
رئیس تلسکوپ غول پیکر ماژلان، دکتر رابرت شلتون، در یک بیانیه مطبوعاتی درباره اهمیت ساخت این تلسکوپ گفت: ما مفتخریم که این سرمایه را در آینده دریافت کنیم. این بودجه واقعاً یک تلاش مشترک از سوی بنیان‌گذاران ما است، منجر به ساخت بزرگترین آینه‌های جهان و تلسکوپ غول‌پیکری می‌شود که یک ابزار علمی این امکان را به ما می‌دهد که تکامل شیمیایی و همچنی ستاره‌ها و سیاراتی که قبلاً هرگز نبوده‌اند را مطالعه کنیم.
این تلسکوپ ۲۵.۴ متری با استفاده از هفت آینه از بزرگترین آینه‌های جهان، بالاترین نمای جامع از جهان ما را ارائه می‌دهد. منشأ عناصر شیمیایی را روشن می‌کند، معما‌های کیهانی ماده تاریک را روشن می‌کند و برای اولین بار حضور حیات در جهان‌های دیگر را تأیید می‌کند.
جالب است بدانید که وزن این آینه‌ها به ۱۸ تن می‌رسد و ساخت آن‌ها نیز ۴ سال طول خواهد کشید. علاوه بر این سازندگان به مدت تقریبا ۲ سال هر کدام از آن‌ها را صیقل می‌دهند، تا اگر لکه‌ای روی آن‌ها وجود داشته باشد، به کمتر از یک هزارم عرض موی انسان برسد.
دکتر والتر ماسی، رئیس هیئت مدیره تلسکوپ غول پیکر ماژلان و مدیر سابق بنیاد ملی علوم و رئیس بانک آمریکا، توضیح داد: «مشارکت‌های اخیر شرکای سرمایه‌گذاری ما در ساخت تلسکوپ غول‌پیکر ماژلان، آینده را به واقعیت تبدیل می‌کند و به ما اجازه می‌دهند تا به برخی از اهداف کلیدی علمی، از جمله «آیا ما در جهان تنها هستیم» پاسخ دهیم.»
مقایسه کیفیت تصویر بخش کوچکی از آسمان که تلسکوپ فضایی جیمز وب آن را مشاهده می‌کند (سمت چپ)، و شبیه‌سازی تلسکوپ غول پیکر ماژلان با استفاده از اپتیک تطبیقی برای دستیابی به دید محدود پراش از زمین (سمت راست).
در مورد مشخصات دیگر این تلسکوپ بهتر است بدانید که سازه تکمیل شده به ارتفاع ۳۹ متر و وزن ۲۱۰۰ تن می‌رسد و در بدنه‌ای به طول ۶۵ متر قرار می‌گیرد که می‌تواند یک دور کامل را در سه دقیقه کامل کند.
همچنین هفت آینه ثانویه تطبیقی می توانند شکل یک سطح به ضخامت دو میلی متر را ۲ هزار بار در ثانیه تغییر دهند تا اثر تاری نوری جو زمین را در وسیع‌ترین میدان دید هر تلسکوپ اصلاح کنند. به زبان ساده، این تلسکوپ باید به معجزه فناوری تبدیل شود و اوج جدیدی از رصد فضا را ایجاد کند.
تلسکوپ‌های زمینی در مقابل تلسکوپ‌های فضایی
به گزارش فرارو و به نقل از «redsharknews»، بدون شک تلسکوپ فضایی مانند جیمز وب دارای مزایایی است، مثلا مجبور نیست با جو زمین درگیر شود. با این حال، تلسکوپ‌های فضایی دارای معایب متعددی هستند، مانند محدودیت اندازه موشک‌هایی که اجزای تلسکوپ را به فضا پرتاب می‌کنند. این امر ساخت آینه‌های بزرگ مورد نیاز را بسیار پیچیده‌تر و محدودتر می‌کند.
علاوه بر این، تلسکوپ‌های فضایی به برنامه‌ریزی بسیار پیشرفته‌تری نیاز دارند، به این معنی که تا زمانی که عملیاتی شوند منسوخ شده‌اند. سپس مشکلات قابلیت اطمینان در آن‌ها وجود دارد و در صورت بروز نقص در سیستم، مشخص نیست که چه اتفاقی برای آن می‌افتد.
در مقابل تلسکوپ‌های زمینی هم معایبی دارند، اما با این وجود می‌توان آن‌ها را در بزرگترین ابعاد ساخت و محدودیتی در ساخت آن‌ها وجود ندارد. علاوه بر این، قرار دادن آن‌ها در ارتفاعات بالا که هوا رقیق است می‌تواند بسیاری از مسائل مربوط به جو زمین را کاهش دهد.
حالا این ویژگی‌ها را با “اپتیک فعال” ترکیب کنید، آن وقت می‌بینید که مزایای تلسکوپ‌های فضایی شروع به کاهش می‌کند. با این حال، هنوز محدودیت‌هایی برای رصد پرتو‌های گاما، اشعه ایکس و سایر طول‌موج‌های زمین وجود دارد، بنابراین هر نوع تلسکوپ مزایا و معایب خود را دارد.
