دانشمندان مدت‌هاست به فکر یافتن راهی برای استخراج انرژی از سیاه‌چاله‌ها هستند. یکی از احتمالات «فرایند پنروز» نام دارد که در آن از ارگوسفر استفاده می‌شود. ارگوسفر حجمی است که بالای افق رویداد یک سیاه‌چاله در حال چرخش قرار دارد، در این محل فضازمان همراه با چرخش خیره‌کننده به امتداد کشیده می‌شود. فیزیک ارگوسفر نشان می‌دهد که اگر جرمی در حال نزدیک شدن به افق رویداد باشد، به دو قسمت تقسیم شود و یک قسمت از آن به درون سیاه‌چاله بیفتد، قسمت دیگر می‌تواند با انرژی بیشتری از انرژی ابتدایی خود از ارگوسفر خارج شود.
سیاه‌چاله‌ها مقداری از تکانه زاویه‌ای خود را به این جرم می‌بخشد، درنتیجه انرژی آن افزایش می‌یابد. برخی متخصصان بر این باورند که با شکستن و ترکیب مجدد خطوط میدان مغناطیسی در ارگوسفر می‌توان انرژی سیاه‌چاله را برداشت کرد. این امر می‌تواند ماده در حال سقوط را به طور طبیعی به دو جریان پلاسما تبدیل کند، یکی از این جریان‌ها، انرژی زیادی را از سیاه‌چاله دریافت می‌کند.
فرایند پنروز همچنین می‌تواند انرژی را به یکی از جفت‌های پادذره منتقل کند که ذرات مجازی نامیده می‌شوند. این ذرات مجازی «تابش هاوکینگ» را تولید می‌کنند، این جفت ماده و پادماده به دلیل نوسانات کوانتومی جزئی در تاروپود فضازمان به طور دائم در حال ایجاد و نابودی است. فرایند «بلندفورد ناجک» احتمال دیگری برای استخراج انرژی از سیاه‌چاله‌هاست، در این حالت از میدان مغناطیسی خارجی برای استخراج انرژی چرخشی از یک سیاه‌چاله در حال چرخش استفاده می‌شود. براساس قوانین فیزیک، تولید انرژی سیاه‌چاله‌ها می‌تواند به بازدهی ۱۵۰ درصدی برسد که بسیار بیشتر از هر روش تولید انرژی فعلی است.
