ساماندهی و موفقیت تیم‌ملی برای جام‌جهانی ۲۰۲۲ امری سخت و دور از دسترس شده است، به طوریکه برخی با مطرح کردن نام‌های مختلف دنبال رزومه‌سازی برای دوستان خود هستند.
حدود ۴ ماه به شروع مسابقات جام جهانی ۲۰۲۲ قطر باقی مانده و تیم ملی ایران در یکی از عجیب‌ترین و سخت‌ترین مقاطع تاریخ خود گیر افتاده و تا چشم کار می‌کند دعوا، بی‌برنامگی، چندصدایی، زد و بند و مسئولان بی کفایت در رأس فوتبال کشور خودنمایی می‌کنند.
سرمربی تیم ملی پس از مدت‌ها کشمکش، تکذیب و اصرار و انکار سرانجام با رأی کمیته فنی فدراسیون فوتبال از سمت خود اخراج شد؛ هرچند مسئولان فوتبال در ظاهر این موضوع را تکذیب می‌کنند، اما در پشت پرده در تکاپوی یافتن سرمربی که نام بزرگ و تجربه بالایی داشته باشد و ریسک کند و روی نیمکت تیم ملی بنشیند، هستند.
وقتی می‌گوییم فقط ۴ ماه به جام جهانی مانده بدین بدین معنا نیست که ملی‌پوشان ۴ ماه فرصت تمرین و آماده سازی دارند. بیشتر لیگ‌های جهان از جمله لیگ ایران، آلمان، پرتغال، هلند، قطر و… که ملی‌پوشان ما در آنها مشغول به بازی هستند در اواخر مرداد کار خود را آغاز خواهند کرد و یک فصل فوتبالی پر ماجرا و سنگین آغاز خواهد شد و بازیکنان مطابق معمول در اختیار باشگاه‌های خود هستند و فقط در روزهای فیفادی به اردوی ملی خواهند رفت.
مهمترین فیفادی سال ۲۰۲۲ میلادی چند وقت پیش با بی کفایتی و بی برنامگی مسئولان فدراسیون خیلی ساده از دست رفت و در یک نمایش عوام‌فریبانه به مصاف تیم دوم الجزایر رفتیم که هیچ حاصلی برای ملی‌پوشان نداشت.
واپسین فیفادی موجود در تقویم ۲۰۲۲ فیفا مربوط روزهای ۱۹ تا ۲۷ سپتامبر (۲۸ شهریور تا ۵ مهر) است و تیم‌ها ۸ روز مهلت دارند تا بازیکن خود را در کنار یکدیگر داشته باشند و آنها را به هماهنگی بیشتری برساند. پس از سوختن فیفادی مهم قبلی، به نظر نمی‌رسد در مهلت بعدی هم اتفاق خاصی برای تیم ملی بیفتد و نهایتاً یک یا دو بازی متوسط در برنامه ملی‌پوشان خواهد بود.
حالا در فرصت کم باقیمانده تا رقابت‌های جام جهانی و با این شرایط آشفته و آماده‌سازی بسیار ضعیف تیم ملی و همچنین همگروهی ایران با انگلیس، آمریکا و ولز که رقیبانی سرسخت و معتبر هستند از حالا شانس موفقیت ملی‌پوشان در جام جهانی را به شدت پایین می آورد زیرا فوتبال جایی برای تنبلی، ندانم کاری و بی برنامگی ندارد و هرکس به اندازه تلاش خود موفق خواهد شد.
با این اوصاف بعید به نظر می‌رسد سرمربی بزرگی حاضر به همکاری با فدراسیون فوتبال ایران باشد و پیشنهاد نشستن روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی قطر را بپذیرد. در بهترین حالت یک سرمربی که یک پله از اسکوچیچ بالاتر است و صرفا به دنبال رزومه سازی و پربار کردن کارنامه خود است به این پیشنهاد پاسخ مثبت خواهد داد. ضمناً گزینه‌های داخلی هم که مطرح شده‌اند به جز یک مورد همگی بازگشت به گذشته و پسرفت هستند و بعید است کار خارق‌العاده‌ای از آنها بر بیاید.
