فلوت کلیددار یاماها مدل YFL-471

«فلوت یاماها ۴۷۱» با طراحی استاندارد و دقیق، اجرای شیرین و خوش‌صدایی برای شما به‌ارمغان می‌آورد. دهانه‌ی ساز CY درنظرگرفته‌شده برای مدل ۴۷۱ به مبتدیان کمک می‌کند تا به‌راحتی صدایی زیبا تولید کنند؛ همچنین پاسخ عالی، لحنی گرم و غنی را در اختیار نوازندگان خوب می‌گذارد. ارگونومیک بودن کلید‌ها به پرورش درست انگشتان شما و واکنش سریع کمک خواهد کرد و در تمامی طول تمرین احساس گرفتگی و انقباض نخواهید کرد. سوراخ‌دار بودن کلید‌ها به شما این امکان را می‌دهد بتوانید موسیقی‌های ربع پرده‌ای را نیز اجرا کنید. البته به نوآموزان عزیز توصیه می‌شود برای شروع، سوراخ‌ها را توسط واشر‌های پلاستیکی درنظرگرفته‌شده مسدود کنند تا بتوانند راحت‌تر و بدون مشکل به تمرین‌های روزانه بپردازند. پین‌ها یا همان میله‌های نازک کلید، ضخیم‌تر شده‌اند تا قدرت و دوام بیشتری پیدا کنند؛ همچنین طراحی دوباره‌ی پین‌ها به حفظ تعادل بین کلید‌ها کمکی شایان کرده است. این ساز از مکانیسم می نیز پشتیبانی می‌کند. در طراحی و ساخت این فلوت از نقره خالص استفاده ‌شده است. نقره خالص بر گرمی و غنای بیشتر صدا می‌افزاید. سری و لبی و همچنین بدنه‌ی این ساز از «نقره‌ی استرلینگ» ساخته‌ شده است. نقره‌ی استرلینگ آلیاژی از نقره است که ۹۲۵ در هزار از نقره و ۷۵ واحد از فلزی دیگر (معمولا مس) تشکیل می‌شود. نقره‌ی استرلینگ نقره‌ی استاندارد جواهرسازی است و بیشتر زیورآلات نقره با این آلیاژ تولید می‌شوند و تنها در کلید‌های این ساز از آلیاژ ورشو استفاده‌ شده است. ورشو آلیاژی سه‌تایی از «مس – نیکل – روی» است که حاوی نقره نیست. نام‌گذاری آلیاژهای ورشو بیشتر بر اساس رنگ نقره‌ای آن‌هاست تا داشتن نقره در آن. برای استحکام و جلای بیشتر در این مدل، پوششی از نقره نیز به ‌کار رفته است. طراحی دوباره‌ی تامپون‌ها (نمد‌های زیر کلید) به بهبود کیفیت و دوام بیشتر انجامیده است. فلوت یاماها ۴۷۱ با کیفیتی بالا و متریالی ارزنده و مرغوب هم مناسب حرفه‌ای‌ها و هم مناسب نوآموزان عزیز طراحی و عرضه شده است.
فلوت یکی از قدیمی‌ترین ساز‌های ساخته‌ی دست بشر است و تقریبا تمامی تمدن‌های بشری این ساز را در فرهنگ خود به‌صورت بومی داشته‌اند. فلوت کلید‌دار امروزی یکی از ساز‌های جدایی‌ناپذیر ارکستر سمفونیک‌ است. این ساز قرن‌هاست به‌صورت تک‌نوازی و یا درگروهای بزرگ و کوچک نواخته می‌شود. فلوت کلیددار توسط شخصی به نام تئوبالد – بوهم (Theobald- Bohm ) در سال ۱۸۳۲ تکمیل شد و گسترش پیدا کرد.