دوربین دیجیتال کانن ای او اس 600 دی (کیس ایکس 5 – ریبل تی 3 آی) با لنز کیت 135-18 آی اس

از نظر ظاهری هم ۶۰۰D بسیار شبیه به دوربین مدل پیشین خود یعنی ۵۵۰D می‌باشد و فقط تغییراتی جزئی را شاهد هستیم که آن هم برای سازگاری با نمایشگر چرخنده بوده است. ۶۰۰D همانند دیگر دوربین‌های سری Rebel یک دوربین نسبتا کوچک با بدنه‌ی پلاستیکی و دستگیره‌ای نسبتا کوچک است. در حقیقت اگر دستان بزرگی داشته باشید این دستگیره به نظرتان خیلی کوچک خواهد آمد. از نظر کیفیت ساخت هم باید گفت که ۶۰۰D برای رده‌ی کاربرانی که ساخته شده است کیفیت خوبی دارد و کاملا مستحکم می‌باشد. البته نه به کیفیت دوربین‌های پیشرفته‌تری چون ۷D یا ۶۰D. در کل کیفیت ساخت آن هم با دوربین‌های پیشین تفاوت چندانی ندارد. همانند دیگر دوربین‌های کانن با سنسور APS-C این دوربین هم با تمام لنزهای ساخت کانن از جمله لنزهای EF و EF-S سازگار است. لنزهای EF در هنگام اتصال به دوربین باید با نشانه‌ی قرمز رنگ و لنزهای EF-S باید با نشانه‌ی سفید رنگ منطبق شوند. جایگاه بیشتر کنترل‌ها و دکمه‌ها نیز شبیه به دوربین ۵۵۰D می‌باشد و اگر هم تغییری رخ داده بیشتر تزئینی بوده است. دکمه‌ی Display به بالای دوربین و کنار دکمه‌ی ISO منتقل شده است تا در پشت دوربین جا را برای دکمه‌ی جدید info باز کند. شکل بعضی دکمه‌ها هم تغییر کرده است تا با نمایشگر چرخنده منطبق شود. در کل عملکرد همه‌ی دکمه‌ها با برچسب‌هایی؛ خیلی خوب نمایش داده شده است. البته به نظرمان آمد که گاهی اوقات سخت می‌توان دکمه‌ها را فشرد. نمایشگر با کیفیت ۱,۰۴۰,۰۰۰ نقطه چندان متفاوت از نمایشگر ۹۲۰,۰۰۰ نقطه‌ای دوربین قدیمی‌تر ۵۰۰D به نظر نمی‌رسد ولی نسبت تصویر ۴:۳ آن دقیقا معادل نسبت تصویر سنسور است و بنابراین عکس‌ها کاملا در آن جای می‌گیرند تا دیگر نوارهای سیاه در قسمت بالا و پایین تصویر بوجود نیاید. این نمایشگر پیش از این بر روی دوربین ۵۵۰D هم تست شده بود. دوربین ۶۰۰D در حقیقت دومین دوربین DSLR کانن پس از ۶۰D است که از نمایشگر چرخنده بهره می‌برد. مدت نسبتا زیادی به طول انجامید تا کانن به خوبی درک کند که وجود نمایشگر چرخنده به همراه Live view می‌تواند‌ترکیب بسیار خوبی به خصوص برای دوربینی مثل ۶۰۰D باشد که کاربری عام‌تری دارد. همچنین برای عکاسی در شرایطی که دوربین در زوایایی ناجور نسبت به چشم قرار دارد هم مناسب است. ما این دوربین را با لنز ۱۸-۵۵mm IS II تست کردیم. یک تفاوت اساسی دوربین‌های کانن و نیکون با دوربین‌های سونی، المپوس و پنتاکس در این است که این شرکت‌ها سیستم لرزش‌گیر تصویر را درون بدنه قرار می‌دهند در صورتی که شرکت‌های کانن و نیکون لرزشگیر را درون لنز قرار می‌دهند و این باعث شده تا لنزهای لرزش‌گیردار کانن و نیکون اصولا از لنزهای شرکت‌های دیگر کمی گران قیمت‌تر باشند. حتی اثر لرزش‌گیری تصویر را می‌توان در چشمی هم مشاهده کرد. در ضمن سیستم لرزش‌گیر این کیت لنز جدید پیشرفته‌تر از ۱۸-۵۵ IS قدیمی است که احتمالا باید کارآمدی بیشتری داشته باشد.در قسمت بالای دوربین پیچ تنظیم آشنای همه ی DSLRها دیده می‌شود. شوتینگ مودهایی وجود دارند که از آن‌ها با نام Creative Zone یا منطقه ی مودهای خلاقانه نام برده می‌شود و شامل مودهای P، TV، AV، M و A-Dep می‌شوند. چهار تای نخستین برای حرفه‌ای‌ها توضیح خاصی نمی‌خواهند ولی برای افرادی که با دوربین‌های DSLR کانن آشنا نیستند مود A-Dep باید کاملا جدید باشد. این مود در حقیقت مخفف واژه ی Automatic Depth of Field می‌باشد و وقتی دوربین را بر این مود قرار دهید دوربین همواره سعی می‌کند بیشترین عمق میدان را با بالا بردن عدد F تا جای ممکن بدست آورد. مود کاملا خودکار Scene intelligent Auto جایگزین مود Full Auto دوربین‌های پیشین شده است و به صورت خودکار ماهیت صحنه ی درون کادر را تشخیص می‌دهد و تنظیمات را متناسب با آن قرار می‌دهد. خیلی شبیه به مود اتوماتیکی که بر روی دوربین‌های کامپکت وجود دارد. بعلاوه برای اینکه به ویژگی کاربر دوستانه بودن ۶۰۰D افزوده شود، این دوربین از یک سری Creative Filter یا فیلتر خلاقانه بهره می‌برد. برای مثال فیلتر Soft Focus منجر به خفیف شدن هرگونه رفلکس و بازتاب نور در عکس می‌شود و اثر دراماتیکی به آن می‌دهد. فیلتر Grainy Black & White عکس گرفته شده را شبیه به عکس‌های قدیمی می‌کند. Toy Camera یک اثر Vignetting به عکس گرفته شده می‌دهد (تاریک شدن اطراف فریم) و در ضمن یک تغییر رنگ محسوس را هم در آن‌ایجاد می‌کند. Miniature Effect نیز کاری می‌کند که یک سوژه همانند یک مدل کوچک مینیاتوری به نظر برسد تا عکسی مشابه آن چه با یک لنز Tilt Shift گرفته می‌شود بدست‌اید. همه ی این فیلترها را می‌توان به عکس‌های با فرمت JPEG و RAW پیش و پس از گرفته شدن عکس اعمال کرد. یک مود CA یا Creative Auto هم وجود دارد که برای مبتدیانی است که نمی‌خواهند از Scene intelligent Auto استفاده کنند. با استفاده از این مود و لغزنده‌هایی می‌توانید Aperture (گشودگی دیافراگم) و Exposure Compensation (جبران نوردهی) که در حقیقت عمق میدان و نوردهی را هم تعیین می‌کنند را بدون درگیر بودن با اعداد تنظیم کنید. Creative Auto با ویژگی که با Basic + نشان داده می‌شود گسترش یافته است. این ویژگی در حقیقت مدلی ارتقاء یافته از Picture Style می‌باشد و شما می‌توانید از بین مودهای Standard, Vivid, Soft, Warm, Intense, Cool, Brighter, Darker و Monochrome انتخاب کنید. مودهای عکاسی غیر خلاقانه یا مبتدی شامل Flash Off, Portrait, Landscape, Sports, Night Portrait و مودی که همواره آن را بر روی یک DSLR بی معنی می‌دانستیم یعنی Close Up می‌شوند. این مود چندان بر روی یک دوربین با قابلیت تعویض لنز مفید نیست. با استفاده از این شوتینگ مودها می‌توانید بدون درگیر شدن با پارامترهای نوردهی به راحتی با تشخیص درست مود مورد نظر عکس بگیرید. بهتر است کمی هم در مورد مودهای عکاسی P، AV، TV و M توضیح بدهیم. مود M یا Manual شوتینگ مود عکاسی کاملا دستی می‌باشد. در حقیقت در این شوتینگ مود می‌توانید همه‌ی پارامترهای نوردهی از جمله سرعت شاتر، دیافراگم،‌ایزو و همه ی دیگر تنظیمات را بر عهده بگیرید تا کاملا حرفه‌ای، دلخواه و خلاقانه عکاسی کنید. مود TV اختیار تنظیم دیافراگم را از شما می‌گیرد و سرعت شاتر اختیار اصلی شما خواهد بود. مود AV درست بر عکس TV است و اختیار تنظیم سرعت شاتر را از شما می‌گیرد تا دیافراگم اختیار اصلی شما باشد. مود P یا Program اختیار همه‌ی تنظیمات را ولی در محدوده‌ای خاص و در صورتی که از تنظیمات درست تجاوز نکنید را به شما می‌دهد. برای مثال اگر تصویر روشن‌تر یا تاریک‌تر از مقدار صحیح شد به شما اخطار می‌دهد. این دوربین از سیستم فوکوس خودکار ۹ نقطه‌ای بهره می‌برد. چنین ویژگی‌هایی بر روی این دوربین و همچنین مدل‌های پیشین کاملا عادی هستند به خصوص بیشتر شبیه به دوربین‌هایی چون ۵۵۰D، ۵۰۰D و ۴۵۰D و نیازی به توضیح بیشتر ندارند. سرعت عکاسی پیاپی این دوربین ۳.۷ فریم بر ثانیه برای ۳۴ عکس JPEG و ۶ عکس RAW می‌باشد. این سرعت تقریبا برابر با دوربین ۵۵۰D است ولی بسیار کمتر از سرعت عکاسی پیاپی دوربین ۷D که با بهره گیری از دو پردازشگر تصویر DIGIC 4 توانایی عکاسی پیایپی ۸ فریم بر ثانیه را داشت. سیستم نورسنجی هم همانند دوربین‌های پیشین شامل سه مود Evaluative، Partial و Spot می‌شود. تفاوت Spot و Partial را هم بگوییم چرا که ممکن است حتی بسیاری از عکاسان حرفه‌ای‌تر هم ندانند. در حقیقت مود Spot metering توانایی پوشش و نورسنجی از ۴% مرکزی تصویر را دارد و مود Partial حدود ۹% را پوشش می‌دهد. البته می‌دانیم که ۴% برای مود Spot زیاد است ولی به هر صورت این چیزی است که داریم. معمولا مود Evaluative برای بیشتر شرایط به خوبی جواب می‌دهد و کل تصویر را پردازش می‌کند. به خصوص اینکه این دوربین از سنسور نورسنج جدید iFCL 63 نقطه‌ای بهره می‌برد. یک ویژگی مفید Auto Lighting Optimizer هم وجود دارد که از طریق دکمه‌ی Q قابل دسترسی است و برای تنظیم دقیق‌تر نوردهی کاملا کارآمد است. دکمه‌ی Live View (نمایش زنده ی تصویر بر روی نمایشگر) به راحتی زیر انگشت شست دست راست قرار می‌گیرد. یک اشکال که به دوربین ۵۵۰D وارد بود سرعت کند وارد شدن به مود Live view بود. اینک ظاهرا این مشکل در ۶۰۰D به جای اینکه اصلاح شده باشد تشدید هم شده و واقعا چند ثانیه برای این کار طول می‌کشد. همانند دیگر دوربین‌ها یک Histogram و Grid برای کاربرد مخصوص به خودشان موجود می‌باشد و در ضمن می‌توان تا ۱۰X در تصویر بزرگنمایی کرد. پیش از دوربین ۵۵۰D در مود Live view برای فوکوس خودکار می‌بایست از دکمه‌ی * استفاده می‌کردید. ولی از دوربین ۵۵۰D این کار آسان شده و با فشردن دکمه‌ی شاتر تا نیمه می‌توانید فوکوس خودکار را انجام دهید. دوربین ۶۰۰D هم به همین گونه است. فوکوس و نورسنجی از منطقه‌ای انجام می‌شود که کادر مستطیلی کوچک در آن جا قرار دارد. شما می‌توانید با استفاده از کنترل‌های جهت دارد جای این مستطیل را در کادر اصلی تغییر دهید. در مود Live view سه مود فوکوس خودکار Quick, Live و Face Detectionوجود دارد. در مود Quick برای لحظه‌ای Live view قطع می‌شود، اینه بالا می‌رود و نور به سنسورهای اصلی AF برخورد می‌کند و سپس دوباره اینه پایین می‌آید. این کار در واقع سر و صدای زیادی را‌ایجاد می‌کند و Live view هم برای لحظه‌ای قطع می‌شود. مود Live این کار را آسان‌تر انجام می‌دهد ولی از آن جایی که از فن‌آوری Contrast detection خود سنسور تصویر به جای Phase detection سنسورهای اصلی AF استفاده می‌کند، فوکوس خیلی کندتر صورت می‌گیرد. مود Face detection سعی می‌کند بر روی چهره ی افراد موجود در کادر فوکوس کند. همانطور که گفتیم این دوربین توانایی ضبط ویدیویی Full HD در ۲۴,۲۵ و ۳۰ فریم بر ثانیه و ۷۲۰p HD در ۵۰ و ۶۰ فریم بر ثانیه را دارد. برای شروع فیلم برداری می‌بایست از پیچ تنظیم اصلی بر روی مودmode video بروید و سپس دکمه‌ی Record که همان دکمه‌ی Live view می‌باشد که در زیر انگشت شست دست راست قرار می‌گیرد را بفشارید. نکته ی خوب این است که در هنگام فیلم برداری می‌توانید سرعت شاتر، دیافراگم،‌ایزو و جبران نوردهی را در اختیار داشته باشید که خیلی خوب است. یک ویژگی Movie Crop هم وجود دارد که با کراپ کردن سنسور فقط می‌تواند از قسمت میانی سنسور برای فیلم برداری بهره ببرد و با رزولوشن ۶۴۰X480 پیکسل ضبط ویدیویی را انجام دهد تا بزرگنمایی ۱۰X بدست‌اید. این برای زمانی که لنز Telephoto در دسترس نیست کاملا مفید است. صدا از طریق میکروفون مونو داخلی ضبط می‌شود ولی قابلیت اتصال میکروفون اکسترنال استریو را نیز دارد. با استفاده از ویژگی Video Snapshot می‌توان از به هم چسباندن کلیپ‌های ۲، ۴ یا ۸ ثانیه‌ای فیلم‌های بلندتر ساخت. این ویدیوهای بلندتر در Video Snapshot Album ذخیره می‌شوند که در آن جا حتی موسیقی هم می‌توانید به آن‌ها اضافه کنید. این دوربین علاوه بر فلاش Pop-Up و کفشک فلاش اکسترنال دارای Speedlite Transmitter نیز می‌باشد. در حقیقت با این امکان می‌تواند تا دو گروه از فلاش‌های اکسترنال وایرلس را به صورت بیسیم کنترل کند. این بیشتر به کار استدیوهای عکاسی می‌آید. این دوربین از باتری لیتیوم-یونی قابل شارژ LP-E8 بهره می‌برد که توانایی شارژدهی به میزان ۴۰۰ تا ۴۴۰ عکس در مود چشمی و ۱۵۰ تا ۱۸۰ عکس در مود Live view و حدود یک ساعت و نیم فیلم برداری را دارد. این تقریبا به اندازه ی دوربین ۵۵۰D می‌باشد. در کل ۶۰۰D مانند پیشینیان خود دوربین بسیار سریعی از هر لحاظ می‌باشد. عملکرد عمومی خیلی سریعی دارد. فوکوس خودکار در مود استفاده از چشمی بسیار سریع است و در مود Live view هم چندان کند نیست. سرعت عکاسی پیاپی هم در کلاس خود بالاتر از حد متوسط است ولی بافر ۶ عکس RAW یعنی اینکه نسبت به مدل‌های پیشین هیچ پیشرفتی حاصل نشده است. سرعت روشن شدن تا آماده شدن برای عکاسی نیز پیشرفت نکرده است. تنها موردی که به آن برخوردیم و به مزاقمان خوش نیامد سرعت نسبتا کند ورود به مود Live view بود. اگر بخواهیم دوربین‌های DSLR کانن را دسته بندی کنیم نخست به دوربین‌های سری Rebel که ارزان قیمت‌تر و کوچک‌تر هستند بر می‌خوریم. دوربین‌هایی مانند ۶۰۰D، ۵۵۰D، ۵۰۰D و ۴۵۰D از آن جمله هستند. این‌ها به کار مبتدیانی می‌آید که اکنون می‌خواهند وارد عکاسی خلاقانه‌تر و حرفه‌ای‌تر بشوند. سری دو رقمی مثل ۶۰D، ۵۰D، ۴۰D و حتی ۷D سری Prosumer یا نیمه حرفه‌ای هستند که جثه ی بزرگتر و فن‌آوری‌های پیشرفته‌ای دارند ولی در کل از همان سنسورهای APS-C با کراپ فاکتور ۱.۶X استفاده می‌کنند. پس از آن هم به دوربین‌های فول فریم گران قیمت‌تر مانند ۵D می‌رسیم. در کل ۶۰۰D را می‌توان همان ۶۰D کوچک شده دانست چرا که بسیاری از ویژگی‌های آن از جمله نمایشگر چرخنده و ویژگی‌های کاربر دوستانه را به ارث برده است. همانطور که دوربین ۵۵۰D را می‌توانستیم ۷D کوچک بنامیم و دوربین ۵۰۰D را ۵۰D کوچک.کیفیت عکس‌های گرفته شده توسط این دوربین فوق العاده است. با توجه به‌تراکم پیکسلی که سنسور دارد، کاهش نویز خیلی خوب انجام می‌شود. عکس‌های RAW نویز رنگی کمتری نسبت به عکس‌های JPEG دارند. عکس‌ها تا‌ایزو ۱۶۰۰ نویز ندارند و در‌ایزو ۳۲۰۰ مقدار خیلی کمی مشاهده می‌شود. در‌ایزو ۶۴۰۰ و ۱۲۸۰۰ نویز و کاهش غلظت رنگ‌ها بیشتر می‌شود. کیفیت عکس‌ها در کل خیلی شبیه به ۵۵۰D است و بهبود چندانی نداشته. از رقبای اصلی این دوربین می‌توان به Canon EOS 550D، Nikon D3100، Olympus E-620، Pentax K5 و Sony A55 اشاره کرد.