دوربین دیجیتال کانن مدل EOS M به همراه لنز 55-18 و فلاش

در پایان نقد و بررسی دوربین کانن ۶۵۰D گفته بودیم که با توجه به دست یافتن کانن به فن آوری ساخت لنزهای STM و سنسورهای تصویر هیبریدی با توانایی فوکوس خودکار سریع، احتمالا باید در آینده ای نزدیک در انتظار معرفی نخستین دوربین بدون آینه-با لنز قابل تعویض از این شرکت باشیم. تنها پس از گذشت یک ماه و نیم از آن زمان، پیش بینی ما درست از آب در آمد و هم اینک مهمان دوربین Canon EOS-M می باشیم. دوربینی که نخستین در کلاس خود از برند کانن می باشد و می تواند تاریخ ساز شود. با ظاهری کم و بیش نزدیک به Sony NEX، سنسور تصویر ۱۸ مگاپیکسلی هیبریدی APS-C و ماونت لنز کوچکتر EF-M، این دوربین می رود که در بین بهترین های کلاس خود قرار گیرد. به جدول مشخصات فنی هم که می نگریم، حقیقتا نسبت به یک دوربین DSLR سطح مبتدی چیزی کم ندارد. پس بهتر است خواننده ی ادامه ی این نقد و بررسی باشیم.همانطور که گفتیم، پیش بینی ما درست از آب در آمد و هرچند که کانن پس از ۴ سال وارد عرصه ی دوربین های بدون آینه-با لنز قابل تعویض شد، ولی این کار را کاملا قدرتمندانه انجام داد. نخستین دوربین بدون آینه-با لنز قابل تعویض کانن؛ از نوع Range Finder Style یا به شکل دوربین های عکاسی Range Finder قدیمی می باشد. این ها دوربین هایی بودند که عکاس با آن ها توانایی تخمین فاصله ی سوژه و در نتیجه انجام فوکوس دقیق را داشت. البته دیگر چنین چیزی وجود ندارد و فقط از نظر ظاهری به آن شکل می باشد. بنابراین از نظر ظاهری در همان کلاسی قرار می گیرد که همه ی دوربین های سری NEX سونی قرار گرفته اند. در ضمن در قلب این دوربین سنسور تصویر ۱۸ مگاپیکسلی APS-C قرار گرفته است که باز هم؛ هم ردیف دوربین های NEX قرار می گیرد. از آن جایی که NEX ها از بهترین دوربین های بدون آینه-با لنز قابل تعویض بازار هستند، پس EOS-M هم از بهترین ها است و به راحتی رقیب مستقیم NEX-7 قرار می گیرد. سنسور تصویر این دوربین دقیقا همانی است که بر روی دوربین ۶۵۰D هم استفاده شده و از نوع هیبریدی می باشد که فوکوس خودکار سریع و دقیق Phase Detection را با Contrast Detection ترکیب کرده است. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره ی این سنسور تصویر می توانید به نقد و بررسی ۶۵۰D مراجعه کنید. این سنسور تصویر نخستین دلیل ما برای پیش بینی ورود نخستین دوربین بدون آینه-با لنز قابل تعویض از کانن به بازار بود. بنابراین و با توجه به بهره گیری از موتور پردازشگر DIGIC 5 از عکس های این دوربین انتظاری کاملا برابر با DSLR ها را داریم. DSLR هایی چون ۶۵۰D و حتی ۶۰D. بدنه ی این دوربین از آلیاژ منیزیوم ساخته شده که جنس و استحکامی کاملا حرفه ای دارد. این در حالیست که دوربینی چون ۶۵۰D دارای بدنه ی کاملا پلاستیکی است. این دوربین در رنگ های مشکی، سفید، قرمز و نقره ای موجود می باشد. این دوربین فلاش Pop-up داخلی ندارد ولی در عوض مجهز به کفشک فلاش اکسترنال برای اتصال فلاش های خارجی می باشد. حتی یک فلاش اکسترنال کوچک مخصوص خود این دوربین به نام Speedlite 90EX هم ساخته شده که با باتری های نیم قلم AAA کار می کند. همچنین برخلاف NEX-7 نه چشمی الکترونیکی سرخودی وجود دارد و نه امکان نصب یکی با استفاده از کفشک هست. همه ی کنترل ها می بایست از طریق نمایشگر لمسی انجام بشود. اینترفیس آن نیز شباهت خیلی زیادی با ۶۵۰D دارد ولی تفاوت در این جاست که در ۶۵۰D امکان استفاده از ان آپشنال بود ولی در این دوربین تقریبا اجباریست. این در حالیست که به دلیل لمسی بودن نمایشگر، کنترل های فیزیکی در کمینه ی مقدار ممکن قرار گرفته اند. از همه جالب تر پیچ تنظیم مودهای عکاسی است و در حالی که در ۲۰ سال اخیر کانن توانایی دل کندن از آن را نداشته و حتی از آن بر روی دوربین های کامپکت خود نیز استفاده می نموده، اکنون باز هم آن را فراموش نکرده ولی مودهای قابل انتخاب از طریق آن را به سه عدد کاهش داده است. مود سبز رنگ A همان مود اتوماتیک هوشند است، وسطی مود دستی است که از آن طریق می توانید مودهای P,A,S,M را تخاب کنید و آخری هم مود فیلم برداری می باشد. با این حال کنترل های قسمت پشتی دوربین کاملا آشنا هستند و شاهد همان کنترل چهار جهته ی سنتی، منو، info و Playback هستیم. در قسمت بالای دوربین هم در کنار کفشک فلاش اکسترنال می توانیم شاهد میکروفون های استریو باشیم. این میکروفون ها برای ضبط صدا در هنگام فیلم برداری به کار می آیند و خوشبختانه می توانید کنترل زیادی را نیز در هنگام فیلم برداری بر روی ضبط صدا داشته باشید. ضبط ویدیویی با فشردن دکمه ی قرمز رنگ رکورد در قسمت بالا و سمت راست دوربین شروع می شود و خاتمه می یابد. طراحی این دوربین طوری بوده که بیش از پیش شبیه به دوربین های کامپکت کانن شده است. گوشه های آن نیز گرد ساخته شده و قوس هایی دارد که آن را از حالت مربعی شکل در می آورند. یک زائده هم در جلوی آن کار گذاشته شده که دارای روکش لاستیکی است و تا حدی می تواند نقش یک دستگیره را ایفا نماید. یکی از نکات جالب این دوربین، گیره های بند گردنی غیر استاندارد آن هستند. البته غیر استاندارد بدین معنی که تا به حال بر روی دوربین های دیگر کانن آن را ندیده بودیم. ولی در عوض این مزیت را دارند که بند به راحتی می تواند به جهت های مختلف چرخش کند که خیلی خوب است. نقطه ی ضعف آن این است که شما انتخاب های متعددی برای بند گردنی نخواهید داشت و باید همواره از همانی که به همراه دوربین بوده استفاده کنید. با این حال احساس خود ما این است که دوربینی مثل NEX-7 ظاهری حرفه ای تر دارد. ظاهر EOS-M هرچند که کاملا سنتی کانن می باشد، ولی نمی دانیم چرا به خصوص از قسمت پشتی تا حد زیادی ما را به یاد دوربین ارزان قیمت Canon Powershot SX130 IS می اندازد. یک کلاس جدید دوربین، به ماونت لنزی نوین هم احتیاج دارد. ماونتی که کانن از آن با نام EF-M یاد می کند کوچکتر ساخته شده ولی همچنان با لنزهای اتوفوکوس EF مخصوص DSLR های کانن سازگار است. این ماونت کاملا الکترونیکی است به طوری که بین لنز و ماونت ۹ کانکشن قرار می گیرند. همچنین در موقعیت ساعت ۱۱ نیز یک نقطه ی سفید گذاشته شده که محل قفل شدن لنز است. قطر دهانه ی این ماونت ۵۸ میلی متر است و فاصله ی سر آن تا سنسور تصویر نیز ۱۸ میلی متر می باشد. همانند دیگر دوربین های بدون آینه-با لنز قابل تعویض، شاتر این دوربین هم به طور پیشفرض باز است و اگر لنز را از جای در بیاورید می توانید سنسور تصویر را مشاهده کنید. این ممکن است کمی برای کاربران DSLR ها عجیب به نظر برسد ولی ما مشکل خاصی را با این سیستم مشاهده نکردیم. در حقیقت سیستم شاتر این دوربین از نوع Electronic First Curtain می باشد. همان فن آوری که در Live view دوربین های DSLR هم استفاده می شود. شاتر فیزیکی فقط برای قطع نوردهی به کار می رود و نه برای شروع آن. این به کاهش تاخیر شاتر و کاهش سر و صدا کمک می کند. EOS-M به هر صورت یک دوربین از خانواده ی EOS است. پس باید با تجهیزاتی که با بقیه ی EOS ها روانه می شود سازگاری داشته باشد. از جمله ی این تجهیزات می توان به فلاش های Speedlite و لنزهای EF-Mount اشاره کرد. اما برای اتصال لنزهای EF می بایست که از آداپتور EF-EOS M استفاده کنید. این اداپتور بین دوربین و لنز قرار می گیرد. یک دکمه در کنار آن وجود دارد که برای آزاد کردن لنز است و پایه ی قسمت زیرین آن نیز برای اتصال به سه پایه در صورت بزرگ و سنگین بودن لنز می باشد. بدین ترتیب دیگر خیال شما از وجود فوکوس خودکار و لرزش گیر تصویر اپتیکال در هنگام استفاده از لنزهای EF و EF-S هم راحت خواهد شد. به همراه این دوربین دو لنز EF-M هم معرفی شده اند که نخستین لنزها در کلاس خود می باشند. یکی از ان ها لنز زوم ۱۸-۵۵ استاندارد مجهز به لرزش گیر تصویر است و دیگری لنز ثابت ۲۲ میلی متری Pancake. اولی بیشینه ی گشودگی دیافراگم f/3.5-5.6 را ارائه می دهد و دومی نیز f/2.0. هر دو از موتورهای فوکوس خودکار STM بهره می برند که فوکوس خودکار سریع تر و کم سر و صدا تر را به ارمغان می آورند. به خصوص در هنگام فیلم برداری این یک مزیت بزرگ محسوب می شود. به هر صورت در آینده باید منتظر لنزهای بیشتری از کانن باشیم. از دیگر ویژگی های این دوربین می توان به نمایشگر ۳ اینچی ۱,۰۴۰,۰۰۰ پیکسلی، گستره ی حساسیت سنسور تصویر تا ۱۲۸۰۰ و قابلیت افزایش تا ۲۵۶۰۰، گستره ی سرعت شاتر از ۱/۴۰۰۰ تا ۶۰ ثانیه، توانایی عکاسی در فرمت RAW، عکاسی اتوماتیک ۴.۳ فریم بر ثانیه، ضبط ویدیویی ۱۰۸۰p Full HD، خروجی HDMI و پشتیبانی از Eye-Fi اشاره کرد. عکس های گرفته شده به جز Eye-Fi می توانند بر روی کارت های حافظه ی SD/SDHC/SDXC ذخیره شوند. طبق استانداردهای CIPA، در هر بار شارژ کامل باتری لیتیوم-یونی LP-E12، این باتری توانایی پشتیبانی برای گرفتن تا ۲۳۰ عکس را دارد. در اینجا نیز نظر شما را به جدول مقایسه‌ای بین دوربین EOS M با سایر رقبا جلب می‌کنیم. برای مشاهده اطلاعات دقیق‌تر می‌توانید بر روی جدول کلیک نمایید.به هر صورت همانطور که گفتیم، EOS-M نخستین دوربین بدون اینه-با لنز قابل تعویض کانن است که انصافا دوربین خیلی خوبی نیز می باشد و در صدر دوربین های این رده و در کنار بزرگانی چون Sony NEX-7 می نشیند. در آینده منتظر به روز رسانی این نقد و بررسی باشید. به روز رسانی: حقیقت این است که کیفیت عکس های گرفته شده با این دوربین کاملا در حد دوربین هایی چون ۶۰۰D یا ۶۵۰D می باشد. این انتظار را نیز داشتیم چرا که قطعات اصلی مثل سنسور تصویر و پردازشگر درست شبیه به ۶۵۰D است.