خودرو نیسان Murano اتوماتیک سال 2009

اینکه بتوانیم در عین بازطراحی کامل یک خودروی محبوب، ظاهر آن را به شکلی حفظ کنیم که همچنان برای خریداران آشنا باشد، هنری است که از عهده‌ی هر خودروسازی بر نمی‌آید. این موضوع دقیقاً چالشی است که کمپانی نیسان زمانی که تصمیم به عرضه‌ی مدل محبوب شاسی بلند کراس‌اور سایز متوسط خود در اوایل سال ۲۰۰۹ گرفت با آن مواجه شد. در نهایت با ارائه‌ی یک کابین بهتر و بهبود کلی در بخش عملکرد و توانایی خودرو، می‌توان ادعا کرد که نیسان هنرمندانه موفق شده تا به تعادل بین تغییرات تازه و حفظ سیمای کلی خودرو را برسد.

نسل اول مورانو که در سال ۲۰۰۴ میلادی معرفی شد، با طراحی اسپرت و هندلینگ تند و تیز آن شناخته می‌شد. به سبب آن کیفیت بسیار مناسب اولیه، نیسان مورانو ۲۰۰۹ هم تغییراتی زیادی نداشته است. در یک نگاه، به خصوص از نیمرخ خودرو، هر کسی ممکن است این مدل تازه را با نسل قبلی خودرو اشتباه بگیرد. خط کمری بالای خودرو و شیشه‌های جانبی مثلثی‌شکل انتهای عقب خودرو در کنار ظاهر و طرح کلی خودرو همچنان حفظ شده‌اند. البته جلوپنجره‌ی عجیب خودرو در کنار چراغ‌های جلو که نگاهی نافذ دارند، طراحی مورانوی جدید را تهاجمی‌تر کرده است. چهره‌ی عقب خودرو با شیشه‌ی عقب منحصر به فرد آن تقریباً حفظ شده (البته این شیشه خوشبختانه بزرگتر از مدل قبلی است) و تنها تغییر این بخش در چراغ‌های عقب جدید و افقی‌تر آن است.

تمامی مدل‌های نیسان مورانو سال ۲۰۰۹ از یک پیشرانه‌ی ۳.۵ لیتری با آرایش شش سیلندر V شکل (V6) استفاده می‌کنند. این پیشرانه با کد VQ35DE از سر پیشرانه‌های قدرتمند Nissan VQ است که به طور پیاپی از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷ در بین «۱۰ پیشرانه‌ی برتر موسسه‌ی وارد» (Ward’s 10 Best Engines) قرار داشتند و در سال ۲۰۱۶، با نیسان ماکسیما دوباره به جمع این ۱۰ پیشرانه‌ی برتر بازگشتند و در کنار رقبای قدرتمندی مثل پیشرانه‌ی BMW B58 قرار گرفتند. تمامی پیشرانه‌های این سری از نوع V6 هستند.

پیشرانه‌ی نیسان مورانو ۲۰۰۹ با جابه‌جایی ۳۴۹۸ سی سی می‌تواند حداکثر توان ۱۸۸ کیلووات (۲۵۶ اسب بخار) را در ۶۰۰۰ دور بر دقیقه و حداکثر گشتاور ۳۳۴ نیوتن متر را در دور موتور ۴۴۰۰ دور بر دقیقه تولید نماید. نیسان مورانو ۲۰۰۹ با کمک این پیشرانه‌ی فوق‌العاده می‌تواند صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت را در ۸ ثانیه سپری کرده و به سقف سرعت ۲۰۹ کیلومتر بر ساعت برسد. مصرف سوخت مورانو در سطح قابل قبولی قرار دارد. این خودرو به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر رانندگی در شهر، ۱۴.۸ لیتر و در بزرگراه، ۸.۳ لیتر سوخت مصرف می‌کند و سیکل ترکیبی آن ۱۰.۶ لیتر به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر رانندگی است. این اعداد مربوط به مدل چهار چرخ محرک بوده و برای مدل دیفرانسیل جلو با تغییراتی همراه هستند. یک گیربکس متغیر پیوسته (CVT) بسته به مدل خودرو مسئول انتقال قدرت از موتور به محور جلو (FWD) یا چهار چرخ (AWD) است. مدل‌های S و SL این خودرو با هر دو حالت در دسترس هستند اما مدل LE تنها از محور محرک جلو استفاده می‌کند. در تست‌های عملکرد موسسه‌ی ادموندز آمریکا، مدل LE با محور محرک جلو زمانی صفر تا ۹۷ کیلومتر بر ساعت را دقیقاً در ۸ ثانیه سپری کرد که به عدد گزارش‌شده توسط کمپانی نزدیک است.

موسسه‌ی بیمه‌ی ایمنی بزرگراه‌های آمریکا (IIHS) که یک موسسه‌ی کاملاً خصوصی است و بودجه‌ی خود را از شرکت‌های بیمه‌ی اتومبیل در آمریکا تأمین می‌کند، کار خود را از سال ۱۹۵۹ در آرلینگتون ویرجینیا شروع کرد و تا به امروز مشغول به ارزیابی و تست ایمنی خودروهای بازار داخلی آمریکا است. سطح دشواری تست‌های تصادف این موسسه به مرور زمان دشوار و دشوارتر شده و کسب امتیازات بالا در این تست‌ها به چالشی بزرگ برای خودروسازان تبدیل شده است.

با این وجود، تنها نقطه‌ی ضعف ایمنی خودرو را می‌توان استحکام سقف خودرو در تصادفات مختلف از جمله واژگونی دانست. در تست‌های IIHS، مقاومت سقف خودرو با افزایش فشار پیوسته‌ی یک صفحه‌ی فلزی بر روی آن سنجیده می‌شود و نتیجه‌ی کار به صورت یک دیاگرام به نمایش در می‌آید که در آن نسبت مقاومت سقف به وزن خودرو در مقایسه با جابه‌جایی صفحه‌ی فلزی نشان داده می‌شود. برای اینکه خودرویی به امتیاز «قابل قبول» (Acceptable) در این تست دست یابد بایستی بتواند نیرویی معادل ۳.۲۵ برابر وزن خود را تحمل کند؛ این در حالی است که استاندارد فدرال عدد ۱.۵ برابر را قابل‌قبول می‌داند! نیسان مورانو در این تست موفق شده تا با تحمل سقف نیروی ۵.۷ تن به عدد ۳.۱۵ دست یابد که معادل امتیاز «مرزی» (Marginal) است.

نیسان مورانو مدل ۲۰۰۹ از تجهیزات و امکانات ایمنی مختلفی به صورت استاندارد استفاده می‌کند تا جان سرنشینان خود را تحت هر شرایطی حفظ کند. از جمله امکانات ایمنی استاندارد این مدل می‌توان به شش کیسه‌ی هوای ایمنی (شامل دو عدد کیسه‌ی هوای جلو برای راننده و سرنشین جلو، دو عدد کیسه‌ی هوای جانبی جلو و دو عدد کیسه‌ی هوای پرده‌ای)، سیستم کنترل کشش، سیستم الکترونیکی کنترل پایداری خودرو (ESC)، ترمزهای ضد قفل (ABS) همراه با کمک ترمز (BA)، هشدار خروج از خطوط و محدودکننده‌ی فعال سر در جلو اشاره کرد.

اگر شما به خرید خودرویی در این کلاس علاقه‌مند هستید، با گزینه‌های بی‌شماری در کنار نیسان مورانو ۲۰۰۹ روبه‌رو خواهید شد. ممکن است به مدل‌های بزرگتری مثل مزدا CX-9 و تویوتا هایلندر «Highlander» فکر کنید اما در بین تمامی خودروهای این کلا، رقیب مستقیم نیسان مورانو را می‌توان مزدا CX-7 دانست که رانندگی اسپورت و مهیج آن حتی بالاتر از مورانو قرار می‌گیرد؛ اگر چه CX-7 در بعضی از قسمت‌های کاربردی از جمله فضای بار ناچیز خود، رقابت را به مورانو واگذار می‌کند. عده‌ای هم پیشرانه‌ی توربوشارژری چهار سیلندر CX-7 را کمی پر سر و صدا می‌دانند. گزینه‌های مشابه دیگری هم وجود دارند از جمله فورد Edge، میتسوبیشی اوتلاندر V6، پونتیاک تورنت GXP و تویوتا RAV4 V6. این مدل‌ها به طور معمول فضای بار بیشتر یا ظرفیت سرنشین بهتری نسبت به مورانو دارند اما در بخش عملکرد ورزشکارانه یا امکانات کابین مناسب قابل رقابت با ستاره‌ی قدرتمند نیسان نیستند.

نیسان با حفظ نکات برجسته و جذاب مورانو، پیشرفت‌هایی کلیدی را به این مدل افزوده است تا این خودروی کراس‌اور اسپرت را به چیزی بیش از تنها یک رقیب در بخش سایز متوسط تبدیل کند. ظاهر خودرو زیبا و چشم‌نواز بوده و کابین آن به خصوص در مدل LE بسیار لوکس طراحی شده است؛ با این وجود فضای بار خودرو در پشت ردیف صندلی‌های عقب می‌توانست بیشتر از این باشد. پیشرانه‌ی قدرتمند مورانو ۲۰۰۹ عملکردی اسپرت و دوست‌داشتنی به آن بخشیده و در کنار ایمنی بسیار بالای آن، به رقیبی سرسخت برای سایر خودروهای این کلاس تبدیل شده است.