سدان ساخته‌شده توسط شرکت رومانیایی داچیا با نام اصلی لوگان که در بازار کشور ما به نام «ال نود» شناخته می‌شود، خودروی بسیار محبوب بازار ایران است. این سدان خانوادگی با ورود به بازار خودرو سبب تحسین بسیاری از کارشناسان شد. خودروی L90 اتوماتیک در سال ۲۰۰۵ در کشورمان طراحی شد. سادگی ظاهری این خودرو که شاید خریداران جوان را مردد کند، با استحکام خوب بدنه، کاملا قابل چشم‌پوشی است. رینگ‌های ۱۵اینچی آلومینیومی طوسی‌رنگ با طراحی یکدست، سپرهای همرنگ بدنه، جلوپنجره‌ی کروم‌کاری‌شده، گلگیرهای بزرگ و آسیب‌پذیر، ظاهری کاملا ارزان‌قیمت و در عین حال قابل اعتماد به این خودرو داده است. در قسمت چراغ‌ها نیز شاهد پیچیدگی و زیبایی خاصی نیستیم و کاملا شبیه به سایر خودروهای موجود است. آینه‌های جانبی ال نود، دارای سیستم گرمکن برقی هستند. اتاق ماشین نیز کاملا ساده طراحی شده و شاید بتوان گفت از بی‌کیفیت‌ترین پلاستیک بازار در ساخت داشبورد خودرو استفاده شده است؛ اما راحتی صندلی‌های جلو و عقب با قابلیت تنظیم ارتفاع و گودی کمر، نظرات را از طراحی ساده به سمت راحتی خوب تغییر می‌دهد. سیستم صوتی ال نود اتومات، بدون صفحه‌نمایش و دارای رادیو و قابلیت پخش CD و MP3 است. تهویه‌ی مطبوع این خودرو به صورت دستی انجام می‌گیرد و داشتن ایموبلایزر از دیگر ویژگی‌های این خودروست. ال نود اتوماتیک ساخت ایران‌خودرو که با پیشرانه‌ی ۴ سیلندر و ۱۶ سوپاپ ساخته می‌شود، دقیقا مشابه نسخه‌های معمولی دنده‌دستی است و گشتاور ۱۴۰ نیوتن‌متر به همراه ۱۰۵ اسب بخار و جعبه‌دنده‌ی چهارسرعته، شتاب صفر تا ۱۰۰ را در مدت زمان ۱۱.۳ ثانیه به دست می‌آورد. مصرف سوخت ترکیبی این خودرو برخلاف حجم ۱۶۰۰ سی‌سی کم آن، چندان مورد رضایت نیست و با ۸.۳ لیتر تقریبا خودروی پرمصرفی است. عملکرد ال نود اتوماتیک در شتاب اولیه شاید کمی کند باشد؛ اما وقتی به استاندارد حرکت برسد، نسبتا سریع عمل خواهد کرد و به‌جرئت می‌توان گفت هیچ‌کدام از خودروهای ساخت داخل (در محدوده‌ی قیمت آن به جز ۲۰۶) از این حیث نمی‌توانند با آن رقابت کنند. حداکثر سرعت ال نود اتومات در تست‌های انجام‌شده، ۱۷۵ کیلومتر در ساعت است.
- کیفیت ساخت بالا
سال‌ها پیش هنگامی که صحبت از خودروی فرانسوی به بازار ایران بود، پژو ۴۰۵ تنها نماینده‌ی پرقدرت این ملیت بود. با پیوستن پژو ۲۰۶ به این خانواده، سبد محصولات مونتاژ محصولات فرانسوی در ایران‌خودرو پررنگ‌تر از قبل شد. شرکت داچیا نیز درسال ۲۰۰۴ میلادی با معرفی یک محصول جدید به نام لوگان، قصد ورود به تولید خودروهای میان رده در بازار اروپا کرد. خودرویی که در دو نسل رونمایی شد اما بنا به اشتیاق ایران برای مشارکت و همکاری با این خودروساز فرانسوی، تنها نسل اول این اتومبیل برای عرضه در بازار داخلی اتومبیلی برگزیده شد. خودرویی که در ابتدا با شعار جایگزینی با محصول قدیمی پراید و عوض کردن چهره‌‌ی خیابان‌های شهر وارد شد اما بعدها نتوانست به عهد خود برای پر کردن کمبود خودروی ارزان‌قیمتی هم‌چون پراید وفا کند. حال تندر ۹۰ به عنوان یک اتومبیل میان‌رده شهری با امکانات رفاهی متوسط و کم‌مصرف شناخته می‌شود. اتومبیلی با طراحی خارجی شارپ و جعبه‌ای، کابینی بی‌روح و خشک اما با استانداردهای قابل قبول که توانسته عنوان یکی از خودروهای مطمئن و باکیفیت را یدک بکشد. در کنار انتقادهای زیاد درمورد طراحی این خودرو، کیفیت بالای لوازم، مورد تحسین قرار گرفته است. بنابراین ابتدا به طور خلاصه طراحی تندر ۹۰ را مورد بررسی قرار می‌دهیم. تندر در ۳ تیپ با نام های e0 و e1 و e2 عرضه گشته است.
طراحی خارجی
همان‌طور که در ابتدا گفته شد، طراحی تندر ۹۰ جزو جمله خودروهایی است که همیشه نظر مردم را به چالش می‌کشد. به‌طور کلی ظاهر مظلومانه‌ی جلو و اسپرت عقب این خودرو، ناهمگونی میان نماهای جلو و عقب، دید ضعیف از شیشه ی عقب خودرو به دلیل بالا بودن صندوق عقب در هنگام رانندگی، طراحی قدیمی کسل‌کننده از زمره ویژگی‌های ظاهر خارجی این اتومبیل است. در نمای جلو، چراغ‌های ذوزنقه‌ای به چشم می خورند که به هواکش اصلی خود که میزبان لوگوی الماس‌گونه‌ی رنو است، نشانه می‌روند. چراغ‌های کوچک به همراه هواکش زیرین نیز تا حدی یادآور لبخند بر روی لبان این خودروی فرانسوی است. در جوانب هم گلگیرهای برجسته‌ای که با همراهی خطوط شانه‌ای به چشم می‌خورد از بالای گلگیرها شروع شده و با گذر از دستگیره‌ها به انتهای اتومبیل ختم می‌شود.
در نمای عقب، چراغ های عمودی با فرم داخلی دوست‌داشتنی قرار گرفته است که با توجه به ظاهر سپر هم‌گون و متناسب به نظر می‌رسد. نقد اصلی بر طراحی اصلی خودرو، صنددوق عقب آن است که به دلیل ارتفاع زیاد آن و زاویه‌دار بودن شیشه‌عقب، دید کمی را برای راننده مهیا می‌کند. این مشکل اصلی رانندگان خودرو است که در تشخیص فاصله‌ی اجسام به هنگام پارک اتومبیل، گریبان‌گیر می‌شود. در مجموع با توجه به قدیمی بودن سبک طراحی اتومبیل، نمی‌توان حس هیجان و اسپرتی را از تندر ۹۰ گرفت. از جمله ویژگی‌های زبان طراحی قدیمی این اتومبیل، ظاهر شارپ و جعبه‌ای آن است که با طراحی‌های امروزی چندان هم‌خوانی ندارد. در نتبجه با توجه به ویژگی‌های این خودرو، ظاهر منطقی اتومبیل را می توان متناسب با افراد مسن و خانواده‌هایی که چندان علاقمند به ماجراجویی نیستند، دانست. حال نگاهی به کابین خودرو می‌اندازیم.
طراحی داخلی
هنگامی که در داخل اتومبیل می‌نشینید، احساس دل‌چسبی از راندن این اتومبیل را نخواهید داشت؛ دلیل آن نیز واضح است. خودرویی با کابین بسیار ساده، بی‌روح و خشک با تم توسی یکنواخت است که روحیه‌ی سرنشینان را کسل می‌کند. با وجود این‌که ذوقی از سوی سازنده به هنگام طراحی داخلی دیده نشده است، کیفیت لوازم بسیار خوب و مرغوب ارزیابی می‌شود. از اجزای اصلی کابین می‌توان به فرمان سه‌پر به همراه صفحه‌کیلومتر ساده وداشبورد پلاستیکی اشاره کرد. در پنل داشبورد نیز دو دریچه‌ی تهویه‌ی مطبوع دایره‌ای با نواری مربوط به پخش صوتی و دگمه‌های کنترل و تنظیمات وجود دارد. تم توسی و خاکستری داشبورد، کنسول و رودری‌ها، یکپارچه و یکدست بوده که باعث یکنواختی فضای کابین می‌شود. صندلی‌های معمولی با توجه به ارگونومی قابل قبول، حس تسلط و اشراف خوبی را به راننده به محیط اشراف و امکانات داخلی می‌دهد. سیستم صوتی نه چندان پیشرفته‌ی تندر ۹۰ از ۴ بلندگو با قابلیت پشتیبانی از بلوتوث اتصال USB بهره می‌برد. در نتیجه‌گیری از ویژگی‌های طراحی داخلی می‌توان تندر ۹۰ را یک خودروی قدیمی با روحی کسل‌کننده اما با طراحی منطقی، ارگونومی خوب، فضای نسبتا بزرگ با لوازم باکیفیت کابین توصیف کرد.
مشخصات فنی
در تندر ۹۰، یک پیشرانه‌ی ۴ سیلندر خطی ۱۶ سوپاپه با حجم دقیق ۱۵۹۸ سی‌سی (۱.۶ لیتر) سود می‌برد. این موتور قادر به تولید قدرت ۱۰۵ اسب‌بخار در ۵۷۵۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۱۴۰ نیوتون‌متری در ۳۷۵۰ دور بر دقیقه است. در مجموع، پیشرانه‌ی تندر۹۰، کشش و توان مطلوبی را در استفاده‌های روزمره برای دارنده‌ی خود به نمایش می‌گذرد. در حالت معمول، یک جعبه‌دنده‌ی ۵ سرعته‌ی دستی این خودرو را همراهی می‌کند. مدل اتومات نیز از یک جعبه‌ی دنده‌‌ی خودکار ۴ سرعته نیزسود می‌برد. برای جثه‌ی ۱.۱ تنی این اتومبیل، به ۱۰.۵ ثانیه زمان نیاز دارید که از حال سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کنید.
مصرف سوخت تندر در حالت سیکل ترکیبی، ۶.۹ لیتر به ازای هر ۱۰۰ کیلومتر است. ابعاد طول، عرض، ارتفاع و فاصله‌ی دو محور این اتومبیل به ترتیب است
ایمنی و امنیت
در باور عموم، تندر ۹۰ به عنوان یک خودروی ایمن داخلی شناخته می‌شود. تندر ۹۰ در تست تصادف سال ۲۰۰۵، موفق به کسب ۳ ستاره‌ی ایمنی شد که به عنوان یک خودروی معمولی در این سطح ارزیابی می‌شود. بهره جستن از کیسه‌های هوای راننده و سرنشین جلو، ترمز ضد قفل (ABS)، توزیع الکترونیکی نیروی ترمز (EBD)، سیستم کمکی ترمز، سیستم سوخت خودکار قطع سوخت در مواقع اضطراری و سیستم ضد سرقت (ایمبولایز) از جمله ویژگی‌های ایمنی و امنیتی این سدان شهری محسوب می‌شود.
جمع‌بندی
به طور کلی، تندر۹۰ را می‌توان یک اتومبیل سدان ۴ درب شهری دانست که با بهره‌گیری از خصوصیات مطلوب فنی، ایمنی و کیفیت بالای لوازم به عنوان یکی از گزینه‌های منطقی در گستره‌ی قیمتی خود دانست. از طرفی به دلیل ظاهر قدیمی و ناهمگون، بعضی از افراد موفق به برقراری ارتباط با زبان طراحی آن نمی‌شوند. از رقبای داخلی تندر ۹۰ می‌توان به سمند، پژو پارس، پژو ۲۰۶ صندوق دار، دنا و رانا اشاره کرد. تندر ۹۰ یک خودروی مناسب برای خانواده‌های ۳ و۴ نفره است که چندان به دنبال هیجان نیستند چراکه روح محافظ کارانه، سرد و خشک تندر ۹۰ از ظاهر و خوی اسپرت محروم است.
مشخصات
-
ارتفاع
۱۵۳۴ سانتی‌متر
-
طول
۴۲۴۷
-
تعداد صندلی
۵
-
تعداد سوپاپ
۱۶
-
ویژگی‌های صندلی
نحوه حرکت به جلو و عقب دستی
-
ویژگی‌های خودرو
استارت سوئیچی
-
ویژگی‌های چراغ
چراغ مه‌شکن عقب
,چراغ ترمز عقب
-
ویژگی‌های پیشرانه
تنفس طبیعی
-
نوع گیربکس اتوماتیک
تیپ ترونیک
-
نوع فرمان
هیدرولیک
-
نوع جعبه دنده (گیربکس)
اتوماتیک
-
نوع ترمزهای جلو و عقب
دیسکی/کاسه‌ای
-
محور محرک (دیفرانسیل)
جلو
-
کلاس خودرو
سدان (صندوق دار)
-
فاصله دو محور
۲۶۳۰ میلی‌متر
-
عرض
۱۷۴۰
-
سوخت مصرفی
بنزینی
-
استاندارد آلایندگی
یورو ۴
-
جنس پوشش صندلی
پارچه
-
تعداد درها
۴
-
تعداد دنده
۴
-
تعداد سرنشین
۵
-
تعداد سیلندر
۴
-
توضیحات تکمیلی ترمزها
دارای سیستم‌های ABS + EBD
-
جنس رینگ
آلومینیوم
-
سرد کن صندلی
ندارد
-
حجم
۱۵۹۸ میلی‌لیتر
-
حجم صندوق بار
۵۱۰ لیتر
-
حجم مخزن سوخت
۵۰ لیتر
-
حداکثر توان
۱۰۵
-
حداکثر گشتاور
۱۴۰
-
سانروف
بدون سانروف
-
تعداد کیسه‌های هوا
۲
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.