در کتاب‌های قدیمی ذکر شده که «تی رکس» و «برونتوزاروس» به عنوان غول‌های سنگین وزنی معرفی شده‌اند که شبیه به مارمولک‌ها یا کروکودیل‌های عظیم‌الجثه بوده‌اند. در بازه زمانی متخصصان بر این باور بودند که دایناسورها متابولیسم خون‌سردی مانند خزندگان دارند. به عبارت دیگر، دایناسورها نیز مانند خزندگان نمی‌توانستند دمای درونی بدن خود را کنترل کنند بنابراین برای گرم شدن به شرایط بیرونی وابسته بودند. به همین دلیل روند رشد و حرکت آنها بسیار آرام بوده است.
اواخر دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی دیرینه‌شناسان به حقیقت ماجرای خون‌سرد بودن دایناسورها شک کردند. کشف گونه‌های پرنده مانند دایناسورها نشان داد که برخی از این جانوران سریع‌تر، باهوش‌تر، چابک‌تر و پرانرژی‌تر بودند و حتی سریع‌تر نیز رشد می‌کردند. جان استرام و رابرت باکر دیرینه‌شناسانی هستند که ادعا می‌کنند دایناسورها مانند پرندگان و پستانداران امروزی خون‌گرم بوده‌اند.
به عبارت دیگر دایناسورها می‌توانستند دمای بدن خود را به خوبی کنترل کنند و حرارت درونی را بدون توجه به محیط اطراف ثابت نگه دارند. طی چهار دهه گذشته، دیرینه‌شناسان همواره به دنبال پاسخی قطعی برای این پرسش بودند که آیا دایناسورها خون‌گرم هستند یا خون‌سرد. امروزه به طور گسترده در جوامع علمی پذیرفته شده که دایناسورها در مقایسه با خزندگان پرانرژی‌تر بودند، روند رشد و متابولیسم سریع‌تری داشتند. با این حال هنوز مشخص نیست که جانورانی خون‌گرمی بوده‌اند یا خیر.
