تحقیقات پژوهشگران نشان می‌دهد افرادی که دارای استعداد موسیقی بوده و قادر به درک موسیقی هستند از آی کیوی بالاتری برخوردار هستند.
روانشناسان کشف کرده اند که درک موسیقیایی در تشخیص آهنگ و ریتم با هوش غیرکلامی بالاتر مرتبط است. نکته جالب این است که بررسی های محققان نشان می دهد که تفاوتی نمی کند که افراد، دارای دانش موسیقی بوده و در این زمینه آموزش دیده باشند یا نه. تحت هر شرایطی استعداد موسیقی همچنان با ضریب هوشی بالاتر مرتبط است.به گزارش سیناپرس، البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که افرادی که استعداد موسیقی دارند بیشتر به مطالعه آن پرداخته و مهارت های خود را در این حوزه بیشتر می کنند که این امر باعث افزایش بیشتر ضریب هوشی آنها می شود.
این یافته ها در نتیجه بررسی شرایط ۱۳۳ فرد داوطلب به دست آمد که حدود نیمی از آنها آموزش موسیقی دیده بودند. پزوهشگران این تیم تحقیقاتی درباره موضوع فوق می نویسند: تاکنون مطالعات زیادی به ارتباط بین مهارت های موسیقی و ضریب هوشی بالاتر اشاره کرده اند.
کودکان و بزرگسالانی که موسیقی یاد می گیرند به نسبت همسالان خود که دانشی در این حوزه ندارند در آزمون های هوش امتیاز بیشتری کسب می کنند. علاوه بر این، با افزایش مدت زمان آموزش، سطح هوش افراد پیشرفت می کند.
پژوهشگران طی این مطالعه در نظر داشتند به طور دقیق تری به بررسی این موضوع پرداخته و ببینند کدام یک از موارد فوق دارای اولویت است. به همین دلیل به شرکت کنندگان این مطالعه، تست ملودی و ریتم داده شد.
تست ملودی شامل گوش دادن به آهنگ های کوتاه و قضاوت در مورد مشابه یا متفاوت بودن آنها بود در حالی که تست ریتم شامل استفاده از ضربات ساده به جای نت ها می شد.
نتایج نشان داد که افرادی که توانایی موسیقایی بیشتری داشتند، حتی با در نظر گرفتن آموزش موسیقی، هوش بالاتری داشتند. به گزارش sinapress، بنابراین مشخص شد ارتباط بین درک موسیقی و ضریب هوشی بالاتر به استعداد موسیقی و آموزش بستگی دارد.
نویسندگان در خاتمه توضیحات خود می گویند: ریشه پیوند بین موسیقی و ضریب هوشی، تا حدی ژنتیکی است. در واقع هم استعداد موسیقی و هم هوش، مولفه های ژنتیکی قابل توجهی دارند که تا حدی همپوشانی دارند.
البته باید این موضوع را نیز در نظر گرفت که اگر چه ساختارهای ژنوتیپی خاص هوش عمومی و استعداد موسیقی به خوبی درک نشده اند، اما واضح است که هوش به طور قابل ملاحظه ای ارثی است و تأثیر عوامل ژنتیکی از دوران کودکی (وراثت پذیری ≈۵۰٪) تا بزرگسالی (۸۰٪) افزایش می یابد.
