بررسی های دانشمندان دیرینه شناس نشان می دهد میلیون ها سال پیش دایناسورهای غول پیکر روی کره زمین زندگی می کردند اما امروزه بزرگترین حیوانات کره زمین که شامل وال ها فیل، زرافه و کرگدن می شوند در برابر دایناسورها کوچک به نظر می رسند.
شواهد فسیلی نشان می دهد در روزگار پیش از تاریخ و زمانی که دایناسورها در کره زمین حاکمان بلامنازع بودند، اندازه کلی و عمومی جانوران بسیار بزرگتر از امروز بوده و حتی حشرات نیز دارا ابعادی عجیبی بودند.
این اندازه های بزرگ در بیشتر گونه های گیاهخواران، گوشتخواران و آبزیان دیده شده و حتی کوسه های ماقبل تاریخی یا همان مگالودون ها دارای اندازه ای چند برابر بزرگترین کوسه های امروزی بودند. حال ممکن است این سوال مطرح شود که دلیل کوچک تر شدن اندازه موجودات زنده در طول تاریخ حیات در کره زمین چیست؟
یکی از فرضیات مطرح شده در این رابطه، بیشتر بودن میزان اکسیژن موجود در سیاره ما در دوران گذشته است و بر این اساس، همزمان با کاهش سطح اکسیژن کره زمین، اندازه موجودات نیز کوچکتر شده است. از سوی دیگر باید توجه داشت که موجودات بزرگتر به غذای بیشتری نیاز دارند و روز خود را دائماً با خوردن غذا می گذرانند.
نکته جالب توجه این است که معمولا علفخواران نسبت به گوشتخواران دارای ابعاد بسیار بزرگتری بوده و امروزه نیز معمولاً می توان گونه های جانوری بزرگ علفخوار را در حال چرا در مراتع یافت. این استراتژی برای گیاهخواران بزرگ، بسیار موثر است، اما زمانی که دایناسورها در زمین پرسه می زدند، علف هنوز به شکل امروزین خود تکامل نیافته بود.
اعتقاد عمومی بر این است که بیشتر دایناسورها گیاهخوار بودند و با توجه به نبودن علف روی سطح زمین، آن ها می بایست از برگ های درختان تغذیه می کردند و به همین دلیل، بلندتر شدن برای رسیدن به درختان بلند تر ضروری بود.
از سوی دیگر، هر حیوانی با گردن بزرگ برای حفظ تعادل به دم بزرگ نیاز دارد. علاوه بر این، حیوانات قد بلند تر به استخوان های ضخیم تری نیاز دارند تا ماهیچه های بیشتری به آن بچسبند و همچنین به پاهای پهن تری برای تحمل وزن خود وابسته هستند. در نهایت این عوامل برای برآوردن نیازهایی که بسیاری از حیوانات امروزی ندارند، حیوانات بسیار بزرگتری ایجاد کردند.
