این حشره مرده است، ولی قارچ‌های زامبی‌ساز اعصابش را کنترل می‌کنند تا راه برود و هاگ‌های قارچ را پراکنده کند.
شکم این زنجره کشتگاه قارچ‌هایی شده که مغزش را از پیش در استیلا دارند. زنجره برده قارچ‌هاست.
تخم این نماتودها در حاشیه آب‌های کم‌عمق خوراک حشراتی مثل ملخ و جیرجیرک می‌شود. داخل بدن حشره رشد می‌کند و طولش به چند برابر طول حشره می‌رسد. بعد حرکات حشره را در استیلای خود درمی‌آورد و وادارش می‌کند تا به نزدیکی آب برود و داخل آب خودکشی کندتا نماتود در آب جفت‌گیری بکند.
این مورچه زامبی هم رفتارش در اختیار قارچ‌هایی درآمده که وادارش می‌کنند به جای مرتفعی، مثلا بالای درخت، برود تا کلاهک قارچ کله مورچه را بشکافدو هاگ‌هایش را برای آلوده‌کردن قربانیان بعدی پراکنده کند.
سوسک‌های کانتارید هم دچار همین بلیه می‌شوند. قارچ اریونوپسیس سوسک را وامی‌دارد تا پیش از مرگ به بالای شاخه‌ای رفته، با دهانش شاخه را بگیرد و بمیرد. پس از مرگ بال‌هایش باز می‌شود و هاگ‌های قارچ را برای قربانیان بعدی می‌پراکند.
مگس لوبیایی هم وقتی با قارچ زامبی‌ساز انتوموفتورا آلوده می‌شود، بالای ساقه‌ای بلند می‌رود که در معرض دید باشد، شکمش برآمده می‌شود و برای مگس‌های نر منظره‌ای شهوت‌انگیز می‌آفریند. هر مگسی که به امید شهوت‌رانی به پشت مگس آلوده می‌رود، همین سرنوشت را خواهد داشت.
کرم‌های پهن ترماتود هم این توانایی را دارند. از همه مشهورتر، لوکوکلریدیوم است که حلزون را از طریق مدفوع پرندگان آلوده می‌کند، در بدن حلزون بالغ می‌شود، چشم‌های حلزون را تبدیل به چیزی شبیه کرم مگس می‌کند تا پرنده بخوردش و در بدن پرنده چرخه زندگی خود را کامل کند.
در مورد حشراتی که قارچ بدنشان را حتی پس از مرگ در استیلا گرفته این را ببینید:
درباره مورچه‌های زامبی این را ببینید:
درباره حلزون‌های زامبی هم اینجا را ببینید:
برگرفته از صفحه توئیتر عرفان خسروی
