اخترفیزیکدانان برای دهه ها است که با سوالی مهم روبرو هستند، این که چه عاملی، باعث تشکیل توده‌های ستاره ای مشابه می شود و حالا پاسخ عجیبی به دست آورده اند: خود ستاره ها!
در پژوهشی که با استفاده از شبیه‌سازی‌های بسیار دقیق و به رهبری محققان دانشگاه تگزاس در آوستین ایالات متحده انجام شده است، کشف موفقیت‌آمیزی به دست آمده که نشان می دهد شکل‌گیری توده های ستاره ای طی یک فرآیند خودتنظیمی ایجاد می شود.
دانشی که ممکن است به محققان اجازه دهد این موضوع را در کهکشان راه شیری و همچنین کهکشان‌های دیگر، به شکل بهتری درک کنند.
در این تحقیق که با مشارکت رصدخانه های کارنگی، دانشگاه نورث وسترن، دانشگاه هاروارد و موسسه فناوری کالیفرنیا به انجام رسیده، اشاره شده است که ستارگان، درون ابرهای غول پیکری تشکیل می شوند که خود شامل گاز سرد و غبار هستند. به گزارش سیناپرس، جاذبه گرانشی به آهستگی ذرات دوردست این گاز و غبار را به سوی هم می‌کشد و توده‌های متراکمی را تشکیل می‌دهد که در آن ها مواد به سمت داخل فرو می‌ریزند و با تراکم بالا فشرده شده و گرما تولید می‌کنند. از این طریق یک ستاره تازه، متولد می شود.
اطراف هر یک از این ستاره های اصطلاحا پروتواستار، یک صفحه چرخان از گاز و غبار وجود دارد. تمام سیارات منظومه شمسی ما نیز زمانی لکه هایی از چنین گرد و غبارهایی در اطراف خورشید تازه متولد شده بودند.
این که آیا سیاراتی که به دور یک ستاره می چرخند می توانند میزبان حیات باشند یا خیر، به جرم ستاره و نحوه شکل گیری آن بستگی دارد. بنابراین، درک شکل گیری ستاره برای تعیین محل های احتمالی شکل گیری حیات در جهان بسیار مهم است.
مدل سازی ها نشان می دهند که ستارگان بسیار بزرگ تر از خورشید ما، نادر هستند و تنها یک درصد از ستاره های تازه متولد شده را تشکیل می دهند. براین اساس، به ازای هر یک از این ستارگان، تا ۱۰ ستاره خورشید مانند و ۳۰ ستاره کوتوله وجود دارد.
به گزارش سیناپرس، مشاهدات منتشر شده در نشریه Monthly Notices of the Royal Astronomical Society نشان داده اند که مهم نیست به کجای کهکشان راه شیری نگاه کنیم، این نسبت ها هم برای خوشه های ستاره ای تازه تشکیل شده و هم برای آن هایی که میلیاردها سال قدمت دارند یکسان هستند.
این رمز و راز پدیده ای است که توزیع جرم ستاره ها به آن وابسته است و به نام IMF یا اصطلاحا «تابع توده اولیه» شناخته می شود. بر اساس این پدیده، هر جمعیتی از ستارگان در کهکشان ما و در تمام کهکشان‌های کوتوله‌ای که ما را احاطه کرده‌اند، همین تعادل را دارند، حتی اگر ستارگان آن ها در طی میلیاردها سال در شرایط بسیار متفاوتی متولد شده باشند.
این شبیه‌سازی‌ها، اولین مواردی هستند که شکل‌گیری ستارگان منفرد را در یک ابر غول‌پیکر در حال فروپاشی دنبال می‌کنند و همچنین نحوه تعامل این ستارگان تازه‌تشکیل شده با محیط اطراف خود را از طریق تابش نور و ریزش جرم به تصویر می‌کشند.
