در یافته های اخیر اخترشناسان، یک نور لیزر قدرتمند با طول موج رادیویی شناسایی شده که از دورترین فاصله در اعماق فضا منتشر شده است.
این نور متعلق به یک نوع شیء کیهانی بدون جرم به نام مگامیزر است که نور آن به اندازه ۵ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. یک مگامیزر مانند یک لیزر نجومی عمل می کند که به جای نور مرئی، امواج مایکروویو را منتشر می کند. اخترشناسانی که آن را با استفاده از تلسکوپ رادیویی MeerKAT در آفریقای جنوبی کشف کردند، آن را Nkalakatha نامیدند که به معنای رئیس بزرگ است.
مارسین گلواکی (Marcin Glowacki) ستاره شناس مرکز بین المللی تحقیقات نجوم رادیویی (ICRAR) استرالیا در این باره گفت: این قابل توجه است که تنها با یک شب رصد توانستیم یک مگامیزر پیدا کنیم.
میزر معادل مایکروویو لیزر بوده و به معنای تقویت نور با انتشار تحریک شده تشعشع است. به گزارش سیناپرس،میزر به جای ساطع نور مرئی، طول موج های مایکروویو و رادیویی را منتشر می کند که تحریک و تقویت می شوند. برای یک میزر اخترفیزیکی، فرآیندهایی که نور را تقویت می کنند کیهانی هستند. سیارات، دنباله دارها، ابرها و ستارگان همگی می توانند میزر تولید کنند.
همانطور که ممکن است حدس زده باشید، یک مگامیزر میزری است که کمی جلوه جدی تری دارد. عموماً این انتشارات توسط جسمی ایجاد می شود که به نوعی در حال حرکت است. به عنوان مثال، سیاهچاله های پرجرم فعال می توانند مگامیزر تولید کنند.
به گزارش سیناپرس،هنگامی که داده ها از شب اول رصد بررسی شد، گلواکی و تیم او نوع بسیار خاصی از مگامیزر روشن در طول موج های تقویت شده توسط مولکول های هیدروکسیل تحریک شده، متشکل از یک اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن را پیدا کردند.
مگامیزرهای هیدروکسیل مکانیزم تولید شناخته شده ای دارند. آنها توسط کهکشان هایی منتشر می شوند که در فرآیند برخورد با کهکشان دیگری هستند و در نتیجه با تشکیل ستاره در حال انفجار هستند. فعل و انفعالات گرانشی چنین برخورد عظیمی، گاز ستاره ساز را فشرده کرده و باعث می شود که با سرعت فوق العاده ای به ستاره‌های کوچک پرتاب شود.
منبع مگامیزر شناسایی شده توسط گلواکی و همکارانش دقیقاً همین است، کهکشانی به نام WISEA J033046.26-275518.3 – که اکنون به نام Nkalakatha شناخته می شود.
جرمی دارلینگ اخترفیزیکدان دانشگاه کلرادو درباره موضوع فوق گفت: هنگامی که دو کهکشان مانند کهکشان راه شیری و کهکشان آندرومدا با هم برخورد می کنند، پرتوهای نور از این برخورد بیرون می آیند و در فواصل کیهانی دیده می شوند.
مگامایزرهای هیدروکسیل مانند نورهای درخشانی عمل می کنند که نشان می دهند که اینجا برخوردی از کهکشان صورت گرفته که ستاره های جدید می سازد و سیاهچاله های عظیم را تغذیه می کند.
به گزارش سیناپرس، این تیم پژوهشی مشاهدات بعدی این شی جذاب را برنامه ریزی کرده و انتظار دارد با ادامه بررسی ها مگامیزرهای بیشتری پیدا کند.
شرح کامل این کشف جالب در آخرین شماره مجله تخصصی The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.